Καλοκαίρι 2015. Η Ειρήνη έχει κλείσει τους πέντε μήνες και τα πάντα αλλάζουν. Στη διατροφή της, στην επικοινωνία της, ακόμα και στην καθημερινότητά της, αφού ετοιμαζόμαστε για διακοπές και για τα πρώτα της μπάνια στη θάλασσα.
Σκεφτόμουν πόσα μπορώ να γράψω για τις πρώτες αυτές διακοπές. Είχα σκεφτεί και τον τίτλο ‘Διακοπές από την κόλαση!’. Σκεφτόμουν να γράψω για το πρώτο αεροπορικό μας ταξίδι, όπου μονάχη με τη Ειρήνη στην αγκαλιά –καθότι ο Δημήτρης έκανε μια μίνι μετακόμιση με το αυτοκίνητο- προσπαθούσα να χώσω τις τσάντες στις θήκες πάνω από το κάθισμα, ή αργότερα προσπαθούσα να πάρω το καρότσι από τον ιμάντα αποσκευών. Είχα ετοιμάσει να γράψω για τα πρώτα πρωινά ξυπνήματα στις πέντε το πρωί, όπου εναλλάξ ο Δημήτρης κι εγώ σηκωνόμασταν και ξεκινούσαμε μια τεράστια ημέρα. Για το παρκοκρέβατο που χάλασε και τον μακάριο ύπνο της Ειρήνης ανάμεσά μας στο κρεβάτι. Για το μαρτύριο που λεγόταν ‘ετοιμάσου για μπάνιο στη θάλασσα’, όπου κουβαλούσαμε την απογευματινή κρέμα και δύο τσάντες ρούχα – πάνες – μπανιερά σε μια απόσταση περίπου μισής ώρας, για δέκα λεπτά μπάνιο εναλλάξ πάλι ο Δημήτρης κι εγώ. Για τους συγγενείς και φίλους που έρχονταν από το πρωί για να γνωρίσουν το μωρό και σαν χαρούμενο μελίσσι δεν μας άφησαν ούτε λεπτό σε ησυχία.
Δεν ξέρω εντέλει αν πράγματι θα χαρακτήριζα τις πρώτες διακοπές με την Ειρήνη ‘διακοπές από την κόλαση’. Καταρχάς γιατί ήταν οι πρώτες μας διακοπές. Και μέσα σε αυτές, η Ειρήνη άρχισε να τρώει αλεσμένο φαγητό, έκανε τους πρώτους της φίλους, πήγε έξι η ώρα το πρωί βόλτα στην Κέρκυρα και έκανε την πρώτη της επίσκεψη στην πυροσβεστική και τον φίλο της τον Τέντυ Μπόι, όπως φωνάζαμε έναν παιδικό φίλο του Δημήτρη. Έκανε το πρώτο της μπάνιο στη θάλασσα αγκαλιά στον μπαμπά. Στο δεύτερο μπάνιο, αγκαλιά σε μένα, μας σκέπασε ένα κύμα. Εγώ τρομοκρατήθηκα, η Ειρήνη διασκέδασε. Είδε για πρώτη φορά το Αχίλλειο, ήπιε το βραδινό της γάλα μπροστά από το Ποντικονήσι και κολύμπησε –λέμε τώρα- στον Κοντογιαλό. Ξενύχτησε μέχρι τη μία το πρωί σε μια ταβέρνα στην πόλη και προσπαθούσε να πιει την μπύρα του Δημήτρη.
Όσο περνάνε οι μέρες και πλησιάζουν οι δεύτερες διακοπές μας με την Ειρήνη, καταλήγω πως οι διακοπές εκείνες ήταν ακριβώς όπως έπρεπε. Και σε όσα σημεία δεν ήταν όπως έπρεπε η ευθύνη ήταν δική μας ή ούτε καν δική μας. Πολλά μπορούσαμε να έχουμε κάνει διαφορετικά. Αυτά που κάναμε όμως τα κάναμε όπως μπορούσαμε καλύτερα, με πολύ αγάπη, ακόμα περισσότερη κούραση και την ελπίδα πως οι επόμενες διακοπές –οι φετινές- θα είναι πιο εύκολες.
Για να είμαι ειλικρινής όμως, όσο πλησιάζουν αυτές οι φετινές διακοπές, ακούω την μανούλα μέσα μου να γελάει υστερικά όταν θυμάμαι τις περσινές μου ελπίδες… Δεν ξέρω λοιπόν αν αυτές οι δεύτερες διακοπές θα είναι πιο εύκολες. Θα είναι γεμάτες κυνηγητά με την Ειρήνη για να μην πέσει μέσα στη θάλασσα με τα ρούχα, να μην φάει χαλίκια, να κοιμηθεί στην ώρα της και να μας αφήσει κι εμάς να κλείσουμε μάτι. Θα είναι διακοπές με το παιδί μας.
Η Μαρία Σούμπερτ είναι, μεταξύ άλλων, θεατρολόγος, δραματοθεραπεύτρια και συγγραφέας!
