Κάθε μήνα δύο μαμάδες, η μία στην ανατολή και η άλλη στη δύση, μιλάνε για όλα και καμιά φορά… παραμιλάνε.  Αυτό το μήνα, διαφωνούν για το φλέγον ζήτημα του ποιος θα κρατήσει το μωρό!

–Να σου πω; Δεν είμαι ο γκόμενός σου να με στήνεις.
–Έλα, συγγνώμη, δεν φταίω εγώ.
– Πάλι άργησε η μάνα σου;
–Όχι μόνο άργησε, αλλά ψέλλισε μπαίνοντας: «Νιώθω μια κούραση σήμερα…»
–Φιλενάδα, δεν θέλω, αλλά… θα το πω.
–Μην το πεις, δεν θα αλλάξω γνώμη. Εγώ ξένη γυναίκα δεν αφήνω με το παιδί μου.
–Και προτιμάς να νιώθεις υποχρεωμένη στη μάνα σου;
–Δεν νιώθω υποχρεωμένη. Ευεργετημένη και τυχερή νιώθω, που μου κρατάει το μωρό η μαμά μου.
–Εννοείς σ’ το μεγαλώνει. Γιατί η μαμά σου σ’ το μεγαλώνει.
–Δηλαδή το δικό σου δεν σ’ το μεγαλώνει η νταντά;
–Όχι, βέβαια. Η νταντά δεν κάνει του κεφαλιού της, ούτε με παρακούει, ούτε παραπονιέται. Πληρώνεται να κάνει αυτό που έχει μάθει, το έχει σπουδάσει σε σχολή.
–Και μένα η μαμά μου το έχει σπουδάσει στη ζωή.
–Ναι, και το έκανε στο δικό της παιδί: σε σένα. Το δικό σου δεν πρέπει να έχει τον δικό σου τρόπο;
–Μα τον έχει. Ταιριάζουμε σε πολλά με τη μαμά μου.
–Ναι, στην τηλεόραση που τη βάζει από το πρωί να βλέπει για να μην την κουράζει.
–Δεν το κάνει για αυτό. Απλώς βρίσκει ευκαιρία να μαζέψει λίγο το σπίτι και να μαγειρέψει. Δηλαδή η νταντά δεν τον βάζει να δει τηλεόραση τον δικό σου;
–Όχι, θα τον βγάλει μια βόλτα έξω ή θα παίξουν μαζί. Δεν της το έχω απαγορεύσει, αλλά κι αυτή διαφωνεί με την τηλεόραση. Μα το σημαντικότερο, δεν έχει ούτε να καθαρίσει, ούτε να μαγειρέψει. Δεν λέω, θα κάνει κάτι αν χρειαστεί, αλλά δεν είναι μέρος της δουλειάς της. Η δουλειά της είναι να γίνει ένα με το παιδί: να το παίζει, να το προσέξει, να το κάνει να γελάσει, να του διαβάσει, να του μάθει. Δεν είναι η οικιακή βοηθός που παρεμπιπτόντως μου κρατάει το παιδί. Αν ζούσαμε στις αρχές του αιώνα, θα την έλεγα γκουβερνάντα.
–Και πού ξέρεις ότι τα κάνει;
–Τι πράγμα;
–Λέω πού ξέρεις ότι κάνει αυτά που λέει; Εννοώ, εγώ είμαι σίγουρη με τη μαμά μου. Σε κάθε επίπεδο. Είναι η μάνα μου, αίμα μου. Δεν θα μπορούσε να κάνει… τίποτα κακό. Ενώ εσύ; Είσαι εκεί; Όχι. Είσαι στη δουλειά. Έχεις βάλει κάμερες; Όχι από όσο ξέρω. Άρα, απάντησέ μου, πού ξέρεις ότι κάνει αυτά που της λες ή αυτά που σου λέει η ίδια.
–Α, μάλιστα. Θέλεις να πεις ότι η νταντά που έχουμε είναι σαν αυτές τις μανιακές των αμερικανικών ταινιών που ερωτεύονται τον άντρα και θέλουν να αφανίσουν την υπόλοιπη οικογένεια.
–Κάνε πλάκα εσύ. Απάντηση όμως δεν δίνεις.
–Ξέρεις ποια είναι η απάντηση: εμπιστοσύνη. Σου λέει κάτι αυτή η λέξη ή την έχεις διαγράψει από το λεξιλόγιό σου; Απλώς την εμπιστεύομαι. Και δεν υπονοώ ότι δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τη μητέρα σου εσύ. Μου τη σύστησαν με τα καλύτερα λόγια, τη γνώρισα, ο άντρας μου ενθουσιάστηκε μαζί της, το ένστικτό μου μού είπε προχώρα και το μωρό μου της χαμογελάει σαν τρελό.
–Και η δικιά μου χαμογελάει στη μάνα μου.
–Χαίρεται που φεύγει.
–Είσαι πολύ στριμμένη. Η μανούλα μου είναι η καλύτερη γιαγιά.
–Η αλήθεια είναι πως, ναι, είναι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να σου κρατάει το παιδί. Και για να είμαι δίκαιη, γιατί πολύ την αγαπάω, πιστεύω πως εσύ φταις. Θέλω να πω την εκμεταλλεύεσαι.
–Τι; Μα τι λες;
–Λέω πως η μικρή θα μπορούσε να έχει μια υπέροχη γιαγιά και αντί για αυτό έχει μια υπέροχη baby sitter. Αντί να την αφήσεις να ξεκουραστεί τώρα που βγήκε στη σύνταξη, εσύ τη βυσματώνεις σε μια πολύ κουραστική και πολυσύνθετη εργασία. Θα μπορούσε να δίνει τα καλύτερα στη μικρή σου σαν γιαγιά. Τώρα αυτό γίνεται υποχρέωση. Τη ρώτησες αν μπορεί; Όχι, το θεώρησες δεδομένο. Φυσικά και δεν θα μπορούσε να σου αρνηθεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αντέχει.
–Δεν ισχύει αυτό. Της αρέσει και την κρατάει φρέσκια αυτό που κάνει. Τρελαίνεται να είναι με τη μικρή.
–Δεν λέω ότι δεν τρελαίνεται. Λέω πως δεν θα μπορούσε να το αρνηθεί. Κι επειδή είναι κουρασμένη –λογικό– δεν είναι η πιο κατάλληλη να το μεγαλώσει.
–Αν δεν είναι κατάλληλη η γιαγιά, τότε ποιος είναι; Ο περιπτεράς; Απλώς νομίζω πως ζηλεύεις. Αν μπορούσε η μαμά σου να τον κρατήσει, δεν νομίζω να έλεγες όχι.
–Θα έλεγα. Γιατί δεν θα ήθελα να τσακωθώ μαζί της. Ούτε να την επιπλήττω αν κάτι δεν κάνει καλά. Ούτε να έχει ο άντρας μου στα πόδια του την πεθερά του. Αλλά αυτά δεν τα σκέφτεσαι εσύ. Αυτό που σε νοιάζει εσένα είναι να γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλεις.
–Ό,τι θέλω είναι απλώς το καλύτερο για τη μικρή μου. Και το καλύτερο είναι να τη μεγαλώνει η γιαγιά της.
–Το καλύτερο είναι διαφορετικό για τον καθέναν. Ας πούμε σίγουρα αυτός ο καφές είναι ο καλύτερος που έχω πιει εδώ και καιρό.
–Είδες; Έκαστος στο είδος του…