ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΟΠΟΥΛΟΥ: Αγαπητό κορίτσι, λέγομαι Μαριοπούλου Τζένη και είμαι μοναχοκόρη εύπορης οικογένειας δικαστικών.

Οι γονείς μου δεν ήταν εκατομμυριούχοι, αλλά είχαν βρέξει-χιονίσει τους ωραιότατους μισθούς τους και επιπλέον κύρος. Σε όποια πόλη κι αν ζούσαμε ούτε ο μανάβης ήθελε να πληρωθεί, ούτε ο χασάπης, ούτε ο καφετζής (όλοι θέλουν να τα έχουν καλά με τη Δικαιοσύνη, αν με εννοείς τι εννοώ). Οπότε -αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι άλλαζα συνέχεια σχολεία, δηλαδή δεν είχα φίλους- έζησα σαν επαρχιακή βασιλοπούλα επί 18 χρόνια.

Μετά ερωτεύτηκα τον σύζυγο στην Κοζάνη (ωραίος άντρας, αρσενικός και μπαμπάτσικος), έμεινα και έγκυος γιατί ντρεπόμουνα να ζητήσω από τον περιπτερά προφυλακτικά, αν και θα μου τα έδινε τζάμπα, κι έτσι βρέθηκα παντρεμένη με παιδί ετών 21. Οι γονείς μου φρίκαραν γιατί ονειρεύονταν να σπουδάσω και να με χώσουν στο δικαστικό σώμα. Εγώ προτίμησα το σώμα του Αντώνη, του συζύγου, το ζώον. Ο σύζυγος, βλέπεις, εκτός από μπαμπάτσικος, είχε και τον τρόπο του τότε. Είχε μεγάλη αντιπροσωπία αυτοκινήτων, είχε και λέγειν κι έκανε χρυσές δουλειές. Τριάντα χρόνων και είχε ήδη αγοράσει εξοχικό στην Τζιά, αμαξάρα γι’ αυτόν, αμαξάρα για μένα και καροτσάκι Πόρσε για το μωρό μας τη Δάφνη. Χλίδα, σου λέω.

Ποιος θα το ’λεγε ότι όλα αυτά θα γίνονταν καπνός ξαφνικά… Τώρα οι πελάτες του Αντώνη λάκισαν όλοι μαζί, ο συνεταίρος και κολλητός μας φίλος αποδείχτηκε καθίκι και την κοπάνησε με το ταμείο κι έμεινε αυτός να ξεσκονίζει ένα μεταχειρισμένο που ξέμεινε στη μάντρα του. Το αυτοκίνητό μου πουλήθηκε σε μια θεια μου δήθεν για να πάρω καινούργιο. Το δικό του αντικαταστάθηκε με ένα Φιατάκι χαμηλού κυβισμού – είτε περπατητός πας, είτε μ’ αυτό, το ίδιο είναι. Χάλια ατελείωτα, κορίτσι.Έκοψα τις κρέμες La Prairie, έκοψα τα σούσια, έκοψα το πιλάτες – μόνο τον λαιμό μου δεν έκοψα, αλλά είμαι κοντά, τόση κατάθλιψη νιώθω.

Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι το παιδί. Τη Δαφνούλα μου εγώ τη μεγάλωνα όπως με μεγάλωσαν, σαν βασιλοπούλα. Αυτό το πρότζεκτ είχα: τη μοναχοκόρη μου. Τα φορέματά της ήταν όλα από το Monsoon του Λονδίνου και το Dior junior, τα παπούτσια της φτιαγμένα στο χέρι από Γάλλο μάστορα. Ο παιδικός σταθμός που την πήγαμε έχει θεατρικό παιχνίδι, γυμναστική μάνας και κόρης, ψυχοθεραπεία γονιών και ρέικι για ανηλίκους. Μια 800άρα τον μήνα για να σου δώσω να καταλάβεις. Στα πάρτι που την καλούσαν δεν πήγαινε ποτέ δώρο κάτω από 100 ευρώ. Και ξαφνικά τώρα βρέθηκε στριμωγμένη σε έναν ψιλοχάλια ιδιωτικό σταθμό ως μεταβατικό στάδιο, γιατί του χρόνου μάς βλέπω στο δημόσιο. Η Δάφνη φέτος δεν πήρε κανένα καινούργιο φόρεμα. Το παιδί είναι στις μαύρες πλερέζες. Τη δουλεύει ακόμα και η ξαδέρφη της, μια ψωνάρα 9 ετών, που επειδή ο πατέρας της είχε περισσότερο μυαλό απ’ τον δικό μας (είναι μέγας τοκογλύφος και είχε στοκάρει χρυσή λίρα άφθονη και ρευστό σε θυρίδα) ακόμα ψωνίζει αβέρτα. Τρία μπικίνι πήρε προχτές για τις διακοπές της στην Κέρκυρα, κι έκλαιγε το δικό μου.

Και σε ρωτώ, κορίτσι, τι να πω εγώ στο κορίτσι μου για να μη μου πάθει μόνιμη ζημιά; Έχω διαβάσει σε ένα περιοδικό ότι αν το παιδί σχηματίσει χαμηλή εικόνα για τον εαυτό του νωρίς, ποτέ δεν θα αποκτήσει υψηλή. Ποτέ δεν θα μπορέσει να διεκδικήσει αυτό που της αξίζει στη ζωή, δηλαδή τις αμαξάρες της, τις φουστανάρες της και τις παρτάρες της. Μπορείς να με βοηθήσεις; Ήθελα να πάω σε ψυχολόγο, αλλά είναι πανάκριβοι κι αυτοί οι αθεόφοβοι, οπότε θα τη βγάλω με σένα.

ΚΟΡΙΤΣΙ: Και πολύ καλά θα κάνετε, Τζένη. Είμαι έξπερτ σε ζητήματα νεοπτώχων γιατί ανήκω στο κλαμπ. Πρώτα απ’ όλα, να κάνετε ένα κρύο ντους. Είστε 25 χρόνων κορίτσι και το μόνο που ονειρεύεστε για την κόρη σας είναι να έχει τις παρτάρες της, τις φορεματάρες της και τις αμαξάρες της; Δεν είδατε εσείς τι χουνέρι πάθατε; Μείνατε χωρίς εργαλεία να επιζήσετε στη δύσκολη στιγμή επειδή προτιμήσατε να αράξετε (με τις φορεματάρες σας) σε μια σεζ λονγκ και να τρώτε λεφτά που δεν ξέρατε να βγάζετε. Οι Εβραίοι της διασποράς, κυρία Τζένη μου, που είναι λαός κακοπαθημένος και ξέρουν πως η ζωή έχει τρελά γυρίσματα, έβαζαν τα παιδιά τους να παίρνουν διδακτορικά και να μαθαίνουν 7 γλώσσες. Γιατί κανείς δεν μπορεί να σου κλέψει τις γνώσεις σου, ενώ τις αυτοκινητάρες ναι. Αυτό να πείτε στην κόρη σας λοιπόν. Παιδί μου, να της πείτε, γεννήθηκες τυχερή. Είδες στην πράξη ότι τα λεφτά εξανεμίζονται. Κοίτα λοιπόν να κάνεις την προίκα σου όχι στην τράπεζα, αλλά στο κεφάλι σου.