Είναι όπως παλιά που σου έδινε η δασκάλα σου δύο θέματα και δεν ήξερες ποιο να πρωτοδιαλέξεις. Τώρα σου δίνει η διευθύντριά σου δυο ζουμερά θέματα «Ίντερνετ ή παιδικά πάρτι λόγω Αποκριάς» και πάλι τα ίδια! Να τα θέλεις και τα δύο, να μην μπορείς να αποφασίσεις να στερηθείς το ένα, και να ξαναπαίζεις:

Α μπε μπα μπλομ
Του κι θε μπλομ
Α μπε μπα μπλομ
Του κι θε μπλομ
μπλιμ μπλομ

(Σας έπιασα να μην ξέρετε τι λέω… Ρωτήστε τη μητέρα σας και θα σας πει.) Αλλά και με αυτήν τη μέθοδο πάλι θα στερηθώ το ένα και συνεχίζω να μη θέλω.

Θα τα συνδυάσω λοιπόν μιλώντας για μια αρχή νομίζω χρήσιμη για την ανατροφή των παιδιών (και των μεγάλων, εδώ που τα λέμε).

Να ξεκινήσω με το παράδειγμα της πιπίλας. Τι κάνεις άμα θέλεις να βοηθήσεις το μωρό σου να κόψει την πιπίλα ή το δάχτυλο; Παλιά, του την έπαιρναν και το έξυπνο μωρό έβρισκε το βολικό δάχτυλο, που το είχε πάντα μαζί και δεν μπορούσε να του το πάρει κανείς. Οπότε του βάζανε γαντάκια ‒ φρίκη. Εμποτισμένα γαντάκια ‒ ακόμα πιο φρίκη. Κακόγευστο υγρό στα δάχτυλα ‒ ακόμα πιο φρίκη. (Και μετά έγιναν όλοι καπνιστές και ησυχάσαμε.) Ο τρόπος να κόψει ένα μωρό την πιπίλα είναι: Να του δώσεις κάτι καλύτερο να κάνει. Ο τρόπος να μην είναι κολλημένα τα παιδιά στο Ίντερνετ (που είναι το πρώτο και σημαντικό που ενδιαφέρει τόσους γονείς) είναι να τους δώσεις κάτι καλύτερο να κάνουν… Θα συγκεντρωθώ σε αυτό μιας και πολλοί θα γράψουν για την ασφαλή χρήση του Ίντερνετ.

Δεν είναι εύκολο να στερήσεις από κάποιον κάτι που έχει ανάγκη. Το πιο απλό και αποτελεσματικό είναι να του το αντικαταστήσεις με κάτι καλύτερο να κάνει. Να σεβαστείς την ανάγκη και να προσφέρεις στο μωρό καλύτερους τρόπους να την ικανοποιήσει. Δεν μπορείς να του κόψεις την ανάγκη. Αν πάρεις την πιπίλα, δεν εννοώ ότι του δίνεις γλειφιτζούρι, που είναι ακόμα χειρότερο, φυσικά. Αλλά του δείχνεις ότι υπάρχουν «καλύτερα πράγματα» να κάνει με το στόμα του: φιλάκια, τραγούδια, λογάκια, καρπούζι. Και του μαθαίνεις ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι παρηγοριάς: παρεούλα, χάδια, τραγούδια, μουσική, χορός, ενδιαφέροντα πράγματα να δει, να δοκιμάσει και να εξερευνήσει. Σπάνια λες τραγούδα και έχεις και την πιπίλα. Ή χτίζεις κύβους με πιπίλα. Είναι γνωστά αυτά. Όταν βαριούνται, είναι κουρασμένα και δεν έχουν τι να κάνουν ή νιώθουν μοναξιά, να η πιπίλα-παρέα.

Το κόλλημα με το Ίντερνετ είναι ανάλογο. Αλλά για αυτό πρέπει να ξεκινήσει κανείς από πάρα πολύ νωρίς, προσφέροντας στα μικρά παιδιά μας πολλά ερεθίσματα και πολλές εναλλακτικές λύσεις για το τι κάνει κανείς με τον ελεύθερο χρόνο του. Μεγάλη τέχνη, που αντιπροσωπεύει όμως την εμπλοκή τους με τα πράγματα. Με τη ζωή, δηλαδή. Πρώτο και καλύτερο, τους μαθαίνουμε να διαβάζουν. Το μεγάλο ξεχασμένο μυστικό. Θα γράψω για αυτό την επόμενη φορά. Ενθαρρύνουμε την παρέα και το παιχνίδι με φίλους. Του μαθαίνουμε την τέχνη της «κουβεντούλας» (να μάθει να μιλάει το κάνει μόνο του), το βοηθάμε να βρει κάτι αθλητικό, χορευτικό, μουσικό, εικαστικό που του αρέσει να κάνει. Ναι, και το πάμε, και το φέρνουμε, και είναι μπελαλίδικο, και το σταματάει, και αρχίζει άλλο, και πάλι πηγαινέλα. Ναι, πιο δύσκολο. Ενώ να το αφήνεις μπρος στην τηλεόραση είναι πιο βολικό, γρήγορο και καταφέρνεις και καμιά δουλειά. Όμως αυτό μαθαίνει να κάνει στην ελεύθερη ώρα του και μην ξέροντας και αγαπώντας κάτι άλλο, μόλις μπορέσει, την αντικαθιστά  με το Ίντερνετ, για παρέα, διασκέδαση, ενδιαφέρον, γοητεία και παρέα! Δεν «φταίνε» τα παιδιά. Εμείς δεν τους μάθαμε τι να κάνουν, όταν δεν έχουν κάτι να κάνουν!

Και θα μου πείτε αν είναι μεγάλα πια, κολλημένα στο Ίντερνετ, τι κάνουμε; Το χάσαμε το παιχνίδι που δεν ξεκινήσαμε από τα δύο; Φυσικά όχι. Λίγο πιο δύσκολο τώρα, αλλά ισχύει ο ίδιος κανόνας: τους προσφέρεις κάτι καλύτερο και πιο ενδιαφέρον να κάνουν από τα χιλιάδες μαγευτικά, καλά, ενδιαφέροντα πράγματα που προσφέρει η έξω αληθινή ζωή στην πόλη και στη φύση. Θέλει λίγο ψάξιμο, αλλά γίνονται πολλά και καλά.

«Και τα παιδικά πάρτι τι σχέση έχουν με όλα αυτά που μας λες;» φωνάζει ο αγαπημένος μου αντιρρησίας γονιός από το πίσω μέρος της αίθουσας.

Ε, να ανήκουν στο «κάτι καλύτερο να κάνουν» πάρτι σπίτι μας, στο σπίτι τους δηλαδή. Να μπορούν να γλεντήσουν, αντί να κάθονται στις καφετέριες ή να πηγαίνουν στα ΜΑLL, όταν είναι πιο μεγάλα. Να προλάβω να πω έναν κανόνα που κανείς ποτέ δεν ακολούθησε έως τώρα…

Μέχρι τα πέντε, καλό είναι το παιδικό πάρτι να έχει καλεσμένους όσα είναι τα χρόνια του παιδιού συν ένας! Με αυτήν την αναλογία καλεσμένων το χαίρονται περισσότερο, αλλιώς γίνεται ο χαμός και δεν το ευχαριστιούνται, ούτε θυμώνουν με το τίποτα, όταν φύγουν όλοι, από υπερδιέγερση.

«Εγώ δεν πιστεύω στα παιδικά πάρτι» φωνάζει από πίσω…

Χάνετε… αλλά παιδιά σας είναι, ό,τι θέλετε κάνετε. Εγώ απλώς λέω ότι καλά οργανωμένα είναι μεγάλη χαρά για τα παιδιά.

«Η χαρά μάς έλειπε… εσύ δεν τρώγεσαι με τίποτα!»

Έχει δίκιο, κινδυνεύει να μας λείψει η χαρά ‒ και τα παιδικά πάρτι είναι μια καλή ευκαιρία!