Πριν από λίγες ημέρες, ήταν η Γιορτή της Μητέρας. Εμπορικό κόλπο ίσως, όπως έχει καταλήξει να είναι, αλλά, προσωπικά, πιστεύω ότι θα έπρεπε να τη γιορτάζουμε κάθε μέρα! Η πάντως κάθε Δευτέρα πρωί, έτσι για να πάει καλύτερα η βδομάδα. Το λέω μισοαστεία. Γιατί η Μητέρα έχει τον μοναδικό ρόλο να μας αγαπάει χωρίς όρους και όρια. Αυτό δεν θα μας ξανασυμβεί με κανέναν άλλον άνθρωπο στη γη. Φυσικά. Όσο κι αν τον κυνηγάμε και θυμώνουμε που δεν τον βρίσκουμε. Και τα βάζουμε με τον σύντροφο ή τη σύντροφο που ρητά ή κρυφά θέτουν τους όρους τους και διαγράφουν τα όριά τους. Άλλοι ελαστικοί με γενναιόδωρα όρια και άλλοι με ασφυκτικά. Αλλά όλοι οι υπόλοιποι που μπορεί να μας αγαπήσουν, εκτός από τη μητέρα μας, θα το κάνουν με την προϋπόθεση ότι πληρούμε ορισμένους κανόνες και απαιτήσεις τους. Λογικές ή παράλογες.
Και κοιτάξτε τι γίνεται. Όλα τα παιδάκια, αγόρια και κορίτσια, όταν είναι μικρά, αγαπάνε πάνω από όλους τη μητέρα τους. Που κι αυτή τους αγαπάει, πάνω από όλους. Μεγαλώνοντας, διαλέγουν να αγαπήσουν κάποιον ενήλικα, φαινομενικά για τα… σπουδαία ενήλικα χαρακτηριστικά του! Ενδόμυχα όμως, στο βάθος της καρδούλας τους, θέλουν όλοι – θέλουμε όλοι δηλαδή – να ξαναβρούμε τη γλυκιά φροντίδα της μητέρας μας. Που είναι σχεδόν αδύνατον…Κι έτσι αρχίζουν οι προστριβές ακόμη και σε ταιριαστά ζευγάρια. Με το συχνό παράπονο «δεν με φροντίζεις αρκετά, με λόγια, χρόνο ή παροχές». Κι έτσι βγαίνει η φήμη, στις γυναίκες συνήθως, ότι είναι γκρινιάρες. Οι άντρες συχνά βρίσκουν άλλες λύσεις στη… μη φροντίδα και δεν γκρινιάζουν τόσο.
Υπάρχουν και καλοί τρόποι αντιμετώπισης της μοναδικής αυτής σχέσης με την οποία ξεκινάμε τη ζωή μας και η οποία κάποια στιγμή χάνεται. Για αρχή, είναι χρήσιμο να ξέρει κανείς ότι αυτή η πρώτη εμπειρία αγάπης χωρίς όρια δεν επαναλαμβάνεται με τίποτα. Όχι επειδή δεν υπάρχουν άλλοι καλοί, τρυφεροί άνθρωποι στη γη εκτός από τη μητέρα μας, υπάρχουν. Αλλά επειδή κανείς δεν μπορεί να σε αγαπάει ΕΤΣΙ. Οπότε μπορείς να περιμένεις από τον σύντροφό σου τα καλά, ενήλικα χαρακτηριστικά του, για τα οποία τον διάλεξες. Και βρίσκεις μια μικρή δόση τουλάχιστον από το ντάντεμα, σε καλούς φίλους, συνεργάτες και στη δουλειά σου. Ένα άλλο μικρό κομμάτι φροντίδας αναλαμβάνει κανείς να το κάνει μόνος του, για τον εαυτό του. Και τρέχουμε σε γυμναστήρια, κάνουμε διατροφή κ.τ.λ. Έτσι βρίσκουμε διάφορους τρόπους να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, μαζεύεται κάποια παραπανίσια φροντίδα για να μας βαστήξει σε δύσκολες στιγμές. Ποτέ, όπως είναι φυσικό, σαν την αρχική μοναδική εμπειρία με τη μητέρα μας. Ίσως, αρκετή όμως για να τα βγάλουμε πέρα. Ευπρεπώς και ευχαριστημένοι.
Σκέφτομαι τι τυχεροί που είναι οι νέοι γονείς, μητέρες και πατέρες, που έχουν την ευκαιρία να δώσουν στα παιδιά τους αυτή τη μοναδική εμπειρία σιγουριάς και αγάπης. Την ανεπανάληπτη. Που κάνει όμως τα ανθρωπάκια μας γερούς και δυνατούς ανθρώπους. Που θα αναθρέψουν γερά και δυνατά ανθρωπάκια. Και πάει λέγοντας. Να, γι’ αυτό προτείνω να γιορτάζουμε κάθε μέρα τη Μητέρα. Το ίδιο ισχύει και για τον Πατέρα, προλαβαίνω να πω προτού προλάβει να μου επιτεθεί ο αγαπημένος μου αντιρρησίας. Αλλά το εννοώ. Φυσικά.
