Αύριο έρχεται η θεία μου από το Παρίσι. Είναι η αδερφή της μαμάς μου και μένει στο Παρίσι γιατί παντρεύτηκε έναν Γάλλο, που δεν είναι τόσο Γάλλος γιατί είναι και Μαροκινός. Η θεία μου πέρυσι γέννησε ένα μωρό, τη Γιασμίν, και αυτή είναι η μοναδική πρώτη μου ξαδέρφη. Η μαμά της μας στέλνει κάθε μέρα στο Ίντερνετ φωτογραφίες και video της Γιασμίν. Η γιαγιά αποφάσισε να μάθει να χρησιμοποιεί το Ίντερνετ για να βλέπει τη Γιασμίν κι έτσι, εκτός από τα video και τις φωτογραφίες, έχουμε και τη γιαγιά που μας τα περιγράφει.
Το Σάββατο φεύγουμε όλοι μαζί για την Τζια. Η γιαγιά ετοιμάζεται λες και περιμένουμε καμιά πριγκίπισσα. Έχει πάρει κρεβάτια, κουνουπιέρες, μπανάκια, σφουγγάρια, παιχνίδια, πιάτα, ποτήρια, μπρατσάκια, σκηνούλα για τον ήλιο, αντικουνουπικά, αντιροχαλητά, αντηλιακά και ό,τι άλλο μπορούσε να σκεφτεί ότι ταιριάζει σε μία εγγονή από άλλη χώρα. Λέει ότι για τις δύο εβδομάδες που θα είναι η Γιασμίν θα τεθεί «στις υπηρεσίες» της. Θα κοιμάται μαζί της, θα την πλένει, θα την ταΐζει, θα την πηγαίνει βόλτες, κι εμείς θα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεχτικοί γιατί είναι μωρό και δεν πρέπει να το πειράζουμε.
Έχω όρεξη να την ξαναδώ και να την πάρω αγκαλιά. Φαίνεται πολύ γλυκιά και καμιά φορά είναι αστεία. Η γιαγιά όλο μου λέει ότι εγώ είμαι η μία και μοναδική, μεγαλύτερη εγγονή της και η πρώτη! Αυτή που την έκανε γιαγιά. Κι αυτό είναι αλήθεια, γιατί τη μέρα που εμφανίστηκα εγώ έγινε εκείνη γιαγιά, άρα η Μαροκινή-Γαλλίδα- Ελληνίδα έρχεται τελευταία και καταϊδρωμένη, αλλά εγώ και ο αδερφός μου θα την αγαπάμε, παρόλο που μας κλέβει λίγο τη γιαγιά μας.