Γενικά δεν συμπαθώ καθόλου τα σχολικά reunions.
Γενικά δεν είμαι και πολύ fan των σχολικών αναμνήσεων.
Ίσως να φταίει ότι το τελευταίο που θυμάμαι από την αποφοίτηση ήταν με πόση λαχτάρα φτιάχναμε την επετηρίδα/ανάμνηση, με αστεία κείμενα και ωραίες φωτογραφίες από τη ζωή μας για να καταλήξουμε στο ότι δεν την πήραμε ποτέ επειδή κάποιος από τον Σύλλογό μας έφαγε τα λεφτά. Ίσως να φταίει ότι με την απουσία των social media τότε η επαφή κρατήθηκε με ειλικρίνεια μόνο με εκείνους που είχες ανάγκη και δεν αναζωπυρώθηκε ποτέ, ούτε με μοναχικές απελπισμένες προσπάθειες κλειστών group με ανέκδοτα για τον καθηγητή της Φυσικής και εικόνες από την πενταήμερη με το πρώτο τσιγάρο. Ίσως και να φταίει απλά ότι το σχολείο, και οι συμμαθητές, και εγώ, και όλα αυτά μαζί δεν δημιουργήσαμε καμία χημεία. Ίσως και να ήθελα να απεμπλακώ γρήγορα.
Σε λίγες ημέρες ο γιος μου τελειώνει το νηπιαγωγείο.
Πιάνω τον εαυτό μου, μαζί με τις μαζεμένες αγωνίες για το πόσο πολύ θα ξεφτιλιστώ στην τελευταία γιορτή από την υπερκατανάλωση μυξομάντιλου, να σκέφτομαι πώς θα γίνει να μη χαθούν κάποια από αυτά τα παιδάκια από τη ζωή του – δεν ξέρω γιατί, μάλλον γιατί η ευθύτητα της σχέσης τους και η ακατάπαυστη ενέργεια και φαντασία στη συναναστροφή με εντυπωσιάζει. Οι πρώτοι φίλοι, τα πρώτα γέλια, οι πρώτες αγκαλιές, οι καβγάδες, οι χοροί στα πάρτι, οι κόντρες με τα πατίνια, πάνω από όλα η αγνή αλληλοϋποστήριξη, η ειλικρίνεια των επιλογών, η αμήχανη κοινωνικοποίηση. Συζητάμε με μία μαμά πώς θα γίνει να βλεπόμαστε και μετά από αυτό το καλοκαίρι και μήπως να κανονίζαμε reunion –δύο τον χρόνο, καλύτερα– και βάζω τα γέλια. Ξαναήρθε το σιχαμένο reunion στη ζωή μου, αν και ξέρω ότι και αυτήν τη φορά είναι τόσο θεωρητικό.
Δυστυχώς σε αυτές τις ηλικίες, παρότι, ναι, τα παιδιά και ξεχνάνε και προχωράνε, έχουν ακόμα και πάνω στις φιλίες τους εμάς αδιαφιλονίκητους ρυθμιστές. Τα δικά μας τα προγράμματα, τις δικές μας γονικές συμπάθειες, τον υπερβολικό συναισθηματισμό ή την απουσία του, την ελαστικότητα στις συνήθειες και τόσα άλλα που τελικά αποφασίζουν καθόλου αντικειμενικά βέβαια για το ποιες από αυτές τις σχέσεις θα γίνουν απαραίτητες και ποιες θα φυλακιστούν στο folder «nipiagwgeio» στο laptop.
Όπως και να έχει, θα πάρει μαζί του στο δημοτικό όμορφες αναμνήσεις και ας σκουριάσουν. Όταν θα αποφασίζει εντελώς μόνος του για τις παρέες του, το πολύ που μπορώ να κάνω είναι να του τα πρήξω μερικές φορές και εκείνος να μου πετάξει ένα αντίστοιχο «μαμά, κάνε δουλίτσα σου» και εγώ μετά να ανοίξω το folder «nipiagwgeio» για να χαζέψω τις μέρες που όλοι οι φίλοι ήταν άκακοι σαν πούπουλα και στο ένα και μοναδικό reunion που καταφέραμε να κάνουμε με μειοψηφική συμμετοχή όλοι οι γονείς ήμασταν νέοι και ωραίοι.