Ακούω τη μαμά μου στο τηλέφωνο να κλαίει· άλλη μια φορά να κλαίει.
Η αδελφή της είναι πολύ άρρωστη και εκείνη δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια για αυτό.
«Τι τα θες τα αδέλφια, καλύτερα είναι που δεν έχεις, από μία ηλικία και μετά μόνο πίκρες και αρρώστιες» τη θυμάμαι να μου λέει πριν από μερικές ημέρες.
«Μόνο στενοχώριες έχεις να θυμάσαι από τα αδέλφια σου όλα αυτά τα χρόνια, δεν το πιστεύω, δεν έχεις νιώσει αγάπη, αλληλοστήριξη, κατανόηση;» της απαντάω εγώ.
Δεν λέει τίποτα, αλλά τα μάτια της είναι σκοτεινά. Άλλα χρόνια πέρασαν εκείνοι παιδικά, δύσκολα, τίποτα δεν τους χαρίστηκε και τίποτα δεν βρήκαν έτοιμο, για όλα πάλεψαν και αγωνίστηκαν, με αμέτρητες απώλειες, με θυσίες, με κόπους. Από τη μία οπλίστηκαν με δύναμη, από την άλλη φορτώθηκαν με πίκρες. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα διάλεγε να ήταν μοναχοπαίδι, αντί να είναι η προτελευταία κόρη σε μια μεγάλη οικογένεια.
Σκέφτομαι τα δικά μου παιδιά και δεν μπορώ να διανοηθώ την κοινή ζωή τους χωρίς γέλια. Μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον με αγάπη και προστασία, με παιδικότητα και αθωότητα, με παροχές, με εικόνες όμορφες, με φαντασία. Όπως και αν εξελιχθεί η σχέση τους, να, αυτά δεν ξεγράφουν.
Και όμως ξέρω αδέλφια που αισθάνονται ξένοι. Που επειδή δεν επέλεξαν αυτήν τη μόνιμη συντροφιά τουλάχιστον στα χρόνια της ανήλικης ζωής τους, αλλά τους φορέθηκε σαν στολή ιδιωτικού σχολείου με όλα τα πρέπει που πάνε σετ, όταν μπόρεσαν άλλαξαν διαδρομή και κράτησαν μόνο τα τυπικά – Χριστούγεννα, ονομαστικές γιορτές, στα μεγάλα κέφια καμιά Κυριακή μεσημέρι.
Ίσως να μην έγινε και τίποτα, αλλά επειδή αυτή είναι αδιαμφισβήτητα μια σχέση ζωής, μια σταθερά που δεν μπορεί να μεταβληθεί, αν σκεφτώ ταυτόχρονα πόσοι έρωτες έχουν τραβηχτεί από τα μαλλιά για να γίνουν αιώνιοι, μου κάνει εντύπωση –όντας μοναχοπαίδι– να την ακυρώνεις με ένα «ε, δεν τον/τη διάλεξα κιόλας» και να τον/την ξαναβλέπεις στον διάδρομο έξω από την εντατική για να μοιραστείτε ένα πακέτο μυξομάντιλα και φωτογραφικές αναμνήσεις.
Από την άλλη, πόσο ανιαρά καταπιεστική η κοινή ζωή όταν προκαλείται από τους γονείς για το μακρινό μέλλον, να είναι τα παιδιά τους αγαπημένα, να φροντίζουν το ένα το άλλο, να κάνουν μεγάλα οικογενειακά καλοκαιρινά τραπέζια, να είναι μαζί όταν εκείνοι θα έχουν φύγει.
Προσωπικά θέλω να ξοδεύω χρόνο για να επενδύσω στο μαζί επί της ουσίας, στην παρέα, στην αλληλεγγύη, στο πόσο όμορφα περνάμε, τι μεγάλη αγκαλιά που κάνουμε, πόσα μπορείς να της μάθεις, πόσα μπορείς να του δείξεις, τι δυνατά τα γέλια μας.
Και καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν θα μοιράζονται μέρες, αν θα μοιράζονται διακοπές και σπίτια, αν θα μοιράζονται προσκλήσεις και σερβίτσια, αρκεί να μοιράζονται μυστικά και συναισθήματα.

Περισσότερες ιστορίες της Γιολίνας μπορείτε να βρείτε στο www.not-just-mums.blogspot.com