Είχα μόλις πάρει μία μπίρα από τον μεγάλο κουβά με τον πάγο –δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά περνάω καταπληκτικά στα παιδικά πάρτι– όταν ακούμπησε δίπλα μου η Αναστασία και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Ρε συ. Μας φαντάζεσαι πεθερές;»
Δύσκολο. Αρχικά γιατί βρισκόμουν σε πάρτι παιδιών νηπιαγωγείου, όπου τα αγόρια μας ξεκάλτσωτα σπρώχνονταν και έτρεχαν στις μαρμάρινες σκάλες με την άνεση του φουσκωτού παιδότοπου, και επίσης γιατί αναρωτιέμαι, υπάρχουν άνθρωποι που φαντάζονται το μέλλον της οικογένειάς τους; Υπάρχει μπαμπάς που ονειρεύεται την παράδοση του ιατρείου στον γιο του, της κόρης στην εκκλησία, υπάρχει μαμά που βλέπει τον εαυτό της να νανουρίζει το εγγόνι της; Ζώντας δίπλα σε κολλητή φίλη που φανταζόταν τον εαυτό της στα τριάντα με δύο παιδιά και μεγάλο σπίτι με κήπο και κάποια χρόνια μετά δεν έχει καταφέρει αυτά, αλλά άλλα, ίσως πιο μικρά, ίσως και όχι, προσπαθώ να μη σκέφτομαι μακριά, και σίγουρα όχι εμένα να κόβω βόλτες μέσα στο μέλλον του παιδιού μου, προφανώς πιο μεγάλη, πιθανόν πιο δύστροπη.
Έχω πιει ήδη τη μισή μπίρα και χαζοσυζητάω με τη διπλανή συναγωνίστρια σε φάση «καλά, εμείς θα είμαστε γαμάτες, μόνο θύμισέ μου να μην πολυλέω τη γνώμη μου», τον κοιτάω από μακριά και το μυαλό μου δεν τρέχει. Έχω μάθει να το φρενάρω, να ζούμε το τώρα, να παλεύουμε για την καλύτερη μέρα, την πιο εμπνευσμένη βραδινή ιστορία, το πιο εξαντλητικό απόγευμα στο πάρκο, το πιο ζωηρό σαββατιάτικο πρωινό.
Κάπως έτσι αισθάνομαι ότι σφίγγω τον χρόνο στις παλάμες μου, χωρίς να με φαντάζομαι τίποτα, χωρίς σχέδια για το μέλλον του, ούτε καν όνειρα – τη μία μέρα είναι εξερευνητής βυθού, την άλλη ζωγράφος και την τρίτη αρχιτέκτονας, μου τα λέει με μάτια αστραφτερά και εγώ το μόνο που θέλω είναι να μην περάσει γρήγορα ο καιρός και φτάσουμε εκεί τελικά. Με εμένα σε κάποια απογευματινή, ήσυχη μεσήλικη παρέα αντί σε πολύχρωμο παιδικό πάρτι, να μου βάζουν κρασί στο ποτήρι αντί να βουτάω το χέρι στον κουβά ξανά και ξανά, να κοιτάω απέναντι και να μην τον βλέπω.
Στο μέλλον των παιδιών μου κρυφοκοιτάω προς το παρόν από το παράθυρο, δεν μπουκάρω από την πόρτα.  Έχω καταλήξει ότι αυτό που ζούμε δεν είναι αλυσίδα, αλλά μπάλα – φεύγουμε από το ίδιο σημείο και γυρνάμε όλοι πίσω σε αυτό, και καθόλου δεν θέλω να την κλοτσήσω να γυρίσει πιο γρήγορα, μην τυχόν μας συμπαρασύρει στη δίνη της.

Περισσότερες ιστορίες της Γιολίνας μπορείτε να βρείτε στο www.not-just-mums.blogspot.com