Λίγες ημέρες πριν πλημμυρίσαμε χαρούμενες μαμάδες. Τρυφερές φωτογραφίες, συγκινημένα μάτια, χειροποίητες κάρτες, μερικά ανθισμένα μπουμπούκια και πολλές αναμνήσεις.

Η Γιορτή της Μητέρας γιορτάστηκε πάλι πανηγυρικά· το καλό είναι ότι ξεχειλίζουμε αγάπη, διαβάζουμε κάποια εξαιρετικά άρθρα και βλέπουμε φωτογραφίες που κάνουν το μυαλό να τρέχει σαν το χάμστερ στη ρόδα του, το κακό είναι ότι τίποτα ουσιαστικό δεν συμβαίνει – αν ο σύζυγός σου είναι ένα αγενές καθοίκι, την επόμενη μέρα θα σε ξαναπροσβάλει, αν είσαι νευρόσπαστη και χτυπάς το παιδί σου το επόμενο πρωί μετά από αυτό που σου έδωσε τη ζωγραφιά θα του ξανατραβήξεις τα μαλλιά, και αν στη δουλειά πιέζεσαι και χάνεις συστηματικά το ραντεβού με τον παιδίατρο δεν υπάρχει λόγος έξτρα άγχους, θα σε αντιμετωπίζουν διαρκώς σαν ένα ανάπηρο outsider. Και φυσικά του χρόνου εδώ να είμαστε, να το ξαναγιορτάσουμε.

Εκτός από το ότι όλες οι μαμάδες δεν θα έπρεπε να γιορτάζουν έτσι, by default, ή μάλλον επειδή ο τίτλος είναι πιασάρικος, τα τελευταία χρόνια με αφορμή την ημέρα αυτήν ταλαιπωρούν το μυαλό μου εκείνα τα παιδιά που δεν μπορούν να γιορτάσουν επειδή δεν έχουν μαμά. Παιδιά που ζουν μόνο με τον μπαμπά τους, τη γιαγιά τους ή και σε ιδρύματα, που έμειναν ορφανά όταν ήταν μωρά ή σε μεγαλύτερη ηλικία, που δεν έχουν να πουν ιστορίες για τους βραδινούς εφιάλτες που εξαφανίζονταν μόλις της κρατούσαν το χέρι, που δεν θυμούνται να τραγουδάνε πλάι της στο μπάνιο με βούρτσες για μικρόφωνα, που δεν ξέρουν πώς είναι να σου φαίνονται τα νερόβραστα μακαρόνια το καλύτερο φαγητό του κόσμου μόνο και μόνο επειδή τα έφτιαξε εκείνη.

Είναι πολλά τα παιδιά που την ημέρα αυτήν πονάνε σιωπηλά. Χαζεύοντας τις κάρτες με τα τηλεκατευθυνόμενα σχολικά μηνύματα και ζηλεύοντας τις αγκαλιές στα πεζοδρόμια, το μόνο που τριγυρίζει στο μυαλό τους είναι γιατί να είναι εκείνα τόσο διαφορετικά. Και γιατί αυτό το τόσο διαφορετικό να είναι τόσο πολύ επώδυνο. Νομίζω ότι η γιορτή της μητέρας θα πρέπει να μείνει και να γιορτάζεται συμβολικά για τις πραγματικά ξεχωριστές, εκείνες που έκαναν την υπέρβαση, τη θυσία, που έγραψαν ιστορίες με φωνή αναλλοίωτη στον χρόνο. Οι περισσότερες καλό θα ήταν να βγούμε λίγο από το comfort zone της μητρότητας έτσι όπως το έχουμε συντονίσει.

Υπάρχουν ορφανά παιδιά εκεί έξω που υποφέρουν, που όταν πέφτουν και χτυπάνε δαγκώνουν τα χείλη τους και το βράδυ που ξαπλώνουν στο κρεβάτι δίνουν φιλιά μόνο στο στραπατσαρισμένο λούτρινο ζωάκι τους. Είναι νομίζω λιονταράκι, γιατί είναι δυνατό. Και είναι αντιφατικό τόσες μαμάδες στον κόσμο να γιορτάζουν κάθε χρόνο με ένα πολύχρωμο «σ’ αγαπώ» γραμμένο άτσαλα σε ένα χαρτόνι, όταν ταυτόχρονα κάποια παιδιά θα περάσουν μια ζωή ψάχνοντας μια μάνα για να θρηνήσουν.