Πριν από περίπου ένα μήνα, εκεί κοντά πριν ξεκινήσουν τα σχολεία, έγινε η συνάντηση των γονιών της τάξης με τη δασκάλα της πρώτης δημοτικού. Για να μας γνωρίσει και να τη γνωρίσουμε, να μας μιλήσει για τους εκπαιδευτικούς στόχους της αυτήν την τόσο ιδιαίτερη καινούργια σχολική χρονιά, το πρόγραμμα που θέλει να ακολουθήσει, τον τρόπο που επιθυμεί να συνεργαστεί με τους γονείς, τις ελπίδες της για τα παιδιά, τα σχολικά όνειρα που θα κάνουνε μαζί.
Εμείς πήγαμε καθυστερημένοι –κλασικά εικονογραφημένα– γιατί δουλεύουμε, ενώ τα σχολεία για κάποιον μυστήριο λόγο θεωρούν ότι δεν δουλεύει κανείς μας και καθόμαστε όλοι μέρα στη βεράντα διαβάζοντας Μαρία Μοντεσόρι, και άρα μπορούμε, μωρέ, να αφήσουμε λίγο το βιβλίο να πάμε στη συνάντηση. Επίσης μέσα στην τάξη έκανε ζέστη. Μείον ένα.
Η αίθουσα ήταν γεμάτη από γονείς, θετικό, σκέφτηκα από μέσα μου πηγαίνοντας να πιάσω μια γωνία όρθια, με πλάτη στον τοίχο. Ωραία θέση γιατί μπορούσα να παρατηρώ εύκολα τι γίνεται γύρω και μπροστά μου και να κάνω και λίγο eye contact με τη δασκάλα, που γενικά μου φάνηκε μια χαρά άνθρωπος και, σύμφωνα με τα λεγόμενα του γιου μου, δεν είναι απλά μια χαρά, είναι καταπληκτική, άρα όλα καλά μέχρις εδώ. Βέβαια η γυναίκα δεν πρόλαβε να μιλήσει για όνειρα γιατί οι γονείς άρχισαν να ρωτάνε, εγώ γκρεμίστηκα από το συννεφάκι της χαριτωμένης, ανέμελης πρώτης δημοτικού και κατέληξα να συμπονώ την καταπληκτική δασκάλα και να ιδρώνουν οι παλάμες μου.
Ρωτούσαν για τα πάντα, από το πού πρέπει να κολληθεί η ετικέτα μέχρι το πόσο ευλαβικά πρέπει να συμμετέχουν στο διάβασμα και αν πειράζει που το τετράδιο δεν είναι κίτρινο μέχρι το πόσο ενθουσιώδης πρέπει να είναι η επιβράβευση. Επίσης, αρκετοί σημείωναν. Είχαν βγάλει μικρά, κομψά σημειωματάρια και σημείωναν με πολλά θαυμαστικά και υπογραμμίσεις σχόλια της δασκάλας που αφορούσαν ακόμα και σε θέματα συμπεριφορών, λες και τα παιδιά τα είχαμε νοικιάσει για κομπαρσιλίκι και μας τα παρέδωσαν αρχές Σεπτεμβρίου.
Φαντάστηκα βαριά, σκοτεινά σπίτια με τεράστιες βιβλιοθήκες τιγκαρισμένες από κομψά σημειωματάρια ταξινομημένα αλφαβητικά –θυμός, φόβος, αποδοχή– στα οποία ανατρέχουν σε κάθε πιθανή παιδική αντίδραση, σαν εγχειρίδια.
Φαντάστηκα κάποια παιδιά που μεγάλωσαν με το στρες της αποτυχίας και το άγχος της πρωτιάς, και έγιναν γονείς. Τους φαντάστηκα να μαζεύονται σε μία ζεστή αίθουσα και να αισθάνονται ότι εδώ τώρα γίνεται η μεγάλη Κρίση. Ότι αυτή τώρα εδώ είναι η μεγάλη Ευκαιρία για να αποδείξουν πως γνωρίζουν το Σωστό. Να ξεχωρίσουν, να φανούν, να διαπρέψουν, όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι ίδιοι.
Ζορίστηκα λίγο με όλο αυτό, ελπίζω να το φαντάστηκα. Ελπίζω να μην είμαι μια αδιάφορη μαμά που θα οδηγήσει το παιδί σε καταστροφικά αποτελέσματα επειδή τον αφήνω σιωπηλή να κάνει λάθη. Από το πώς αντιλαμβάνεται την εργασία του μέχρι το πώς κολλάει την ετικέτα του. Ελπίζω να φαντάστηκα ότι για μερικούς αυτή δεν είναι η σχολική ζωή του παιδιού, αλλά είναι και δική τους.
Ελπίζω να έκανα λάθος στην πρώτη εντύπωση. Στην τελική, δεν είναι και κεραυνοβόλος έρωτας. Κάτι γονείς είναι.
Είναι λίγο δήθεν η συντάκτρια ή μου φαίνεται;
Τρα-γι-κο! 1. Σας καλεσαν να γνωρισετε τη δασκαλα, κατι που θεωρω πολυ θετικο! 2. Το αν πηγατε καθυστερημενοι ειναι δικο σας προβλημα. Προφανως η ωρα δεν πρεπει να ηταν και ιδιαιτερα ακαταλληλη αφου η αιθουσα ηταν γεματη! Εκτος αν ολοι οι υπολοιποι γονεις καθονται ολη μερα στη βεραντα και διαβαζουν Μοντεσσορι. Συνηθως οι συναντησεις γινονται σε ωρες που εξυπηρετουν τοσο τους γονεις οσο και τους εκπαιδευτικους που ειναι και αυτοι εργαζομενοι οπως και εσεις και πρεπει να πανε και αυτοι καποια στιγμη στο σπιτι τους να ασχοληθουν και με κατι αλλο! 3. Μα καλα, εκανε ζεστη στην αιθουσα? Τς τς τς!!! 4. Δεν ειναι καθολου ανεμελη και χαριτωμενη χρονια, η πρωτη ειναι για πολλους λογους που δεν θα αναλυσω, απο τις πιο δυσκολες χρονιες των παιδιων. Την υλη που πρεπει να καλυψουν τα πρωτακια την εχετε δει? Οσο για τις ερωτησεις που εκαναν οι γονεις εγω προσωπικα, καποιες απο αυτες, τις βρισκω πολυ ευστοχες, ισως βεβαια θα μπορουσαν να γινουν κατ’ ιδιαν ωστε να μη σας ενοχλησουν και σαν κατεβασουν απο το συννεφακι σας. Οταν ομως το παιδι σας δεν καθεται να διαβασει και σας θελει απο πανω του 2,5 ωρες για να κανει 2 φυλλαδια, ρωτηστε το μονοκερο σας να σας πει τι πρεπει να κανετε! Που, καλα, εννοειται οτι δε θα συμβει σε εσας κατι τετοιο, αλλα λεμε τωρα! Για τους αλλους, τους μανιακους μιλαω! 5. Εγω σε συναντησεις με τις δασκαλες παω με σκονακι γιατι εχω 1479 πραγματα στο κεφαλι μου και συνηθως ξεχναω να ρωτησω τα μισα απο αυτα που θελω. Και ειμαι απο τις μαμαδες που τελειωνω στο 5 λεπτο τη συναντηση! Μπορει και αυτοι που σημειωναν απλα να ξεχνανε. Μπορει να ειναι και φρικια, δεν ξερω, αλλα δεν σας πεφτει και λογος! Α, και επειδη μου φανηκε λιγο απαξιωτικο το σχολιο, δεν ειναι απλα κατι γονεις! Ειναι οι γονεις των εν δυναμει φιλων των παιδιων σας που αν τους αντιμετωπισετε και στην πραγματικη ζωη με τον τροπο που εκφραζεστε στο κειμενο φοβαμαι πως δεν θα εχετε και τις πιο αρμονικες σχεσεις! Τελος, παλι προσωπικα μιλωντας, αν απο μια απλη συναντηση με τη δασκαλα εφτανα στο σημειο να φανταζομαι σκονισμενες βιβλιοθηκες και γονεις στα ορια νευρικης κρισης, θα το εψαχνα λιγο παραπανω!
Υ.Γ. Α, κ τωρα που το ξανασκεφτομαι, να σας πω οτι εχω παει σε αρκετες συναντησεις τετοιου τυπου και δεν εχω δει ποτε μα ποτε να κραταει καποιος σημειωσεις!
άσε μας μωρή κουλή, αγαπάμε Γιολίνα
Καλα, τωρα με ρουμπωσες Tasos, παω να διαβασω maria montessori μηπως και φτασω το επιπεδο σου! Θα το σημειωσω στο κομψο μου σημειωματαριο…
Καλημέρα, πολύ θυμωμένος τρόπος για να γράψει κάποιος απλά ότι διαφωνεί με μία πρώτη εντύπωση. ‘Οτι έχει άλλο τρόπο να κάνει τα πράγματα, να επικοινωνεί με τους υπόλοιπους (γονείς, δασκάλα κλπ) και να βοηθάει το παιδί του. Διαφωνούμε ευτυχώς ξεκάθαρα, το πρόβλημα είναι ότι κουνάτε δάχτυλο αφενός για ΠΡΩΤΕΣ (ξανατονίζω) σκέψεις που δεν σας είναι αρεστές και αφετέρου – αδιανόητο – για την φαντασία στο γράψιμο. Εύχομαι σύντομα να καταφέρετε να διαβάσετε με ηρεμία και παραγωγική κριτική σκέψη και κείμενα με τα οποία δεν συμφωνείτε. Μέχρι τότε με συγχωρείτε, έχω ένα συννεφάκι να πάω να καβαλήσω.
Καταρχας θελω να σας πω πως αν υποθεσουμε πως το μηνυμα που θελετε να περασετε ειναι να αφηνουμε τα παιδια μας να κανουν τα λαθη τους, δε διαφωνουμε. Και αν ειχα διαβασει μονο την πρωτη και την τελευταια παραγραφο (εκτος του επιλογου και του απαραδεκτου κατα τη γνωμη μου “κατι γονεις”) θα συμφωνουσα απολυτα! Να σας πω επισης πως εχω διαβασει πολλα κειμενα με τα οποια διαφωνω, αλλα τα προσπερνω, αλλα με προβληματιζουν και ισως καποια να με θυμωνιυν. Ευτυχως τις περισσοτερες φορες εχει να κανει με τη θεματολογια η/και με τις αποψεις του συγγραφεα πραγμα που δε βρισκω κακο γιατι οπως και να ‘χει μου δινει τροφη για σκεψη. Δυστυχως ομως στην περιπτωση σας αυτο που με ενοχλησε και που με οδηγησε στο να σχολιασω (και ομολογω κατα τροπο που δε συνηθιζω) ηταν το υφος σας που εγω προσωπικα βρηκα αλαζονικο! Απορω, δε, γιατι θιγεστε! Αυτα για τα οποια με “κατηγορειτε” ειναι το αρθρο σας στον καθρεφτη! Διαφωνειτε προφανως με την ωρα συναντησης και αφιερωνετε μια ολοκληρη παραγραφο ειρωνευομενη (βλ. σχολια μοντεσσορι). Διαφωνειτε με τον τροπο που οι υπολοιποι γονεις του σχολειου “εχουν για να επικοινουν με τη δασκαλα και να βοηθουν τα παιδια τους” (δικα σας λογια) και τους απαξιωνετε (“λες και τα παιδια τα ειχαμε νοικιασει… αρχες Σεπτεμβριου), (να ξεχωρισουν… αλλα και οι ιδιοι). Το προβλημα λοιπον εξαρχης δεν ειναι οτι κουνω εγω το δαχτυλο αλλα οτι μαλλον το κουνατε εσεις βαζοντας τον εαυτο σας ενα σκαλι παραπανω απο τους υπολοιπους. Εγω ετσι το εισεπραξα διαβαζοντας το κειμενο. Και να σας πω και κατι αλλο? Δε γραφετε στο προσωπικο σας ημερολογιο. Απο τη στιγμη λοιπον που επιλεγετε να δημοσιευετε τις σκεψεις σας θα επρεπε να γνωριζετε πως δεν ειναι ολοι οι αναγνωστες fans σαν τον προσφιλη σας “Tasos” και να ειστε προετοιμασμενη να συναντησετε καποιους που δεν τους αρεσουν τα κειμενα σας η ο τροπος που εκφραζεστε και που το παραθυρακι “Υποβολη σχολιου” τους δινει το διμαιωμα να κανουν ακριβως αυτο, να το σχολιασουν με οποιο τροπο νομιζουν (μεσα σε λογικα πλαισια φυσικα) χωρις αυτο να σημαινει οτι εχουν προσωπικα μαζι σας η οτι παθαινουν εκρηξεις οργης! Τελος, αν και -για προφανεις λογους- δεν μπηκα στη διαδικασια να διαβασω και αλλα κειμενα σας ωστε να εχω πιο ολοκληρωμενη εικονα, θα μεινω στο συγκεκριμενο και θα σας ευχηθω και εγω με τη σειρα μου να καταφερετε να γραψετε κειμενα οπου θα περνατε τα μηνυματα σας χωρις να ειρωνευστε και να απαξιωνετε ανθρωπους και καταστασεις.