Όταν είσαι μικρό παιδί ή έφηβος και σου φταίνε τα πάντα και φυσικά οι γονείς σου, πάντοτε υπάρχει μια μαμά φίλου ή φίλης,  μια εξιδανικευμένη μαμά που θα ήθελες να έχεις για μαμά, τουλάχιστον για τις ώρες που σε εκνευρίζει η δική σου μαμά. Φυσικά και για μένα υπήρχε μια τέτοια μαμά-πρότυπο, πρότυπο ανθρώπου γενικότερα, και θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέω στη μαμά μου, κάπου εκεί στα 16-17 μου, μέσα σε μεγάλο θυμό “Η Ευγενία είναι καλή μαμά, όχι εσύ. Κοίτα να γίνεις σαν κι αυτή”. Όσο και να την πλήγωσα, πιστεύω ότι κατάλαβε τι ήθελα να της πω και πιστεύω πως και η Ευγενία, όσο φοβερή μαμά κι αν ήταν , θα τσάντιζε κι αυτή καμιά φορά τα παιδιά της.

Η ζωή, όπως όλοι ξέρουμε, δεν είναι πάντα δίκαιη. Έτσι, τον Οκτώβριο του 2002 ένα μηχανάκι στέρησε ξαφνικά τη ζωή από αυτή τη μαμά-πρότυπο, που άφησε πίσω της 3 υπέροχα, σαν κι αυτή, παιδιά 25, 20 και 17 χρόνων τότε. Έχουν περάσει πάνω από 15 χρόνια και δεν υπάρχει μέρα που να μην τη σκέφτομαι. Και κυρίως να μη σκέφτομαι το ότι δεν είδε τα παιδιά της να μεγαλώνουν όμορφα, να φτιάχνουν τα δικά τους σπίτια και να την τιμούν καθημερινά με αυτό που έχουν γίνει.

Τις προάλλες, η κόρη της, μαμά δυο μικρών κοριτσιών πλέον, πόσταρε στο facebook ένα κείμενο. Ένα κείμενο για όλες τις μαμάδες που έχουν χάσει τη δική τους μαμά, που μεγαλώνουν παιδιά που οι γιαγιάδες τους δεν γνώρισαν ποτέ, που γέννησαν χωρίς να έχουν δίπλα τους τη μαμά τους να τους κρατάει το χέρι και να τις βοηθάει στη δύσκολη αρχή και στην ακόμα πιο δύσκολη συνέχεια, για τις μαμάδες που δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να πάρουν φρικαρισμένες στο τηλέφωνο τη μαμά τους για να τους δώσει συμβουλές για το μωρό ή για το παιδί τους ή για να τις παρηγορήσει για ό,τι πάει στραβά στη ζωή τους ή να την πρήξουν μετά ή άνευ λόγου. Για όλες τις μαμάδες που δεν έχουν μια μαμά να τσακώνονται μαζί της χρόνια μετά την εφηβεία. Για όλες τις μαμάδες που έγιναν μαμάδες, έχοντας ένα κενό μέσα τους, ένα κενό που δεν θα κλείσει ποτέ.

Δεν μπόρεσα να το διαβάσω με τη μία το κείμενο αυτό. Έκλαιγα, γιατί πολλές φορές είχα σκεφτεί κι εγώ τα ίδια για τη φίλη μου, χωρίς φυσικά να έχω μπορέσει ποτέ να της τα πω, δεν είναι εύκολο, έκλαιγα γιατί κι εγώ έχω χάσει τον μπαμπά μου (που πρόλαβε να γνωρίσει για λίγους μόνο μήνες το ένα από τα δυο παιδιά μου και καθημερινά λυπάμαι που δεν πρόλαβε να ζήσει την μοναχοκόρη του ως μαμά και να παίξει με τα εγγόνια του και να τα δει να μεγαλώνουν), έκλαιγα γιατί καταλαβαίνω πόσο μόνη της αισθάνεται η φίλη μου πολλές φορές, άλλωστε ζει και στο εξωτερικό, χωρίς δικούς της ανθρώπους εκεί, πλην του άντρα της και των παιδιών της. Ήθελα να την πάρω τηλέφωνο αμέσως, αλλά δεν μπορούσα από το κλάμα. Της έστειλα μια διαδικτυακή αγκαλιά, αλλά σιγά μην έφτανε…

Δεν ξέρω αν αυτό το κείμενο θα την παρηγορήσει, αλλά ήθελα να το γράψω ως φόρο τιμής στη μαμά της, αλλά και ως δώρο στην ίδια, που είχε και τα γενέθλιά της προχτές. Φιλενάδα, η μαμά σου θα ήταν πολύ περήφανη. Και για σένα και για τα αγόρια και για τα εγγόνια της. Ίσως και να είναι… Ίσως και να σας βλέπει από κάπου. Αυτό σκέφτομαι κι εγώ για τον μπαμπά μου και είναι μια μικρή παρηγοριά για τις δύσκολες ώρες.

Και μην ξεχνάς να λες στα κορίτσια σου για το πόσο καταπληκτική γιαγιά είχαν! Κι όταν θα είσαι έτοιμη και θα είναι κι εκείνες έτοιμες, να τους διαβάσεις αυτό το κείμενο…