Η λέξη «παράδεισος» προέρχεται από τα περσικά και σημαίνει ένας τόπος κατάφυτος, γεμάτος απολαύσεις, ένας κήπος. Σαν τους κήπους μιας παιδικής ηλικίας, όπως αυτή στα Ψάθινα καπέλα, που μου θύμισε η Κατερίνα. Αυτοί οι κήποι, τους οποίους περιγράφει η Μαργαρίτα Λυμπεράκη, ευτυχώς για μένα, διατηρήθηκαν χρόνια. Μέχρι που την εποχή «άνθησης» (της «άνθησης» που πληρώνουμε πανάκριβα) αποφασίστηκε πως τα πολλά, έστω και στριμωγμένα, τετραγωνικά αξίζουν περισσότερο από τα σκαρφαλώματα στα δέντρα. Οι καστανιές του μεσημεριανού μου Ταρζάν έγιναν τσιμέντο με ολίγον από γκαζόν και αυτοκίνητα γυαλισμένα τόσο ώστε να λάμπει η τιμή τους, καταλαμβάνουν τρεις θέσεις το καθένα στην κατηφόρα που έτρεχα με το ποδήλατο «χωρίς πόδια», «χωρίς χέρια» και τελικά «χωρίς γόνατα», μια που αυτά εξαφανίζονταν κάτω από γάζες και ιώδια (αλλά ?τι να κάνουμε;? χωρίς πτώσεις δεν αποφασίζεις να κρατάς, λίγο έστω, το τιμόνι).
Ο κήπος όμως υπάρχει. Τον βλέπω κάθε φορά που περνάω από εκεί. Και διάφορους άλλους κήπους κοντά του. Εκείνον με το τριαντάφυλλο που οδήγησε την Πεντάμορφη στο παλάτι του Τέρατος, αυτόν με τους βάτραχους που γίνονται πρίγκιπες, τον άλλον που είχε γεμίσει αγκάθια μέχρι να ξυπνήσει η Κοιμωμένη, εκείνους με τα χρυσά μήλα, τις σοφές μέλισσες, τις νεράιδες: όλα αυτά τα κατάφυτα τοπία όλων των παιδικών χρόνων που υπάρχουν μέσα μας και ξαναζωντανεύουν όταν μιλάμε για αυτά. Ή όταν διαβάζουμε τα ίδια παραμύθια στα παιδιά μας για να αποκτήσουν και εκείνα κήπους που προσφέρουν αληθινή ασφάλεια και ανεξάντλητα πλούτη, αλλά και για να προλάβουν να αγαπήσουν το διάβασμα προτού το εκπαιδευτικό σύστημα τους οδηγήσει σε έναν Μάη που θα περάσουν κλεισμένα στο σπίτι, μπροστά σε βιβλία που το μόνο που θα τους προκαλούν είναι τη διάθεση να τα καταστρέψουν μόλις περάσουν οι εξετάσεις. Πράγμα που θα κάνουν χωρίς τύψεις, μια που ήδη θα έχουν προπονηθεί να αδιαφορούν για τυπωμένες σελίδες αφού οι περισσότερες δεν «χωρούν στη διδακτέα ύλη», δεν ανήκουν στην «κατεύθυνσή τους». Ίσως όμως όλες αυτές οι αδιάβαστες σελίδες να τους προσέφεραν γνώσεις οι οποίες να τα οδηγούσαν σε έναν κήπο γεμάτο χρώματα και καρπούς σαν τον κόσμο που πότιζε κάθε μέρα η Ηώ, η θεά Αυγή των καταταλαιπωρημένων τελευταίως αρχαίων μας, η οποία ήταν ρόδινη και όχι επίχρυση.