Πριν από δυο τρία χρόνια στην κλειστή λαϊκή αγορά μιας ισπανικής πόλης έγινε ένα πρωτότυπο πείραμα. Τραγουδιστές της όπερας ανακατεύτηκαν με τους πωλητές. Πούλαγαν κανονικά τα διάφορα προϊόντα ώσπου από τα μεγάφωνα άρχισε ν’ ακούγεται η Τραβιάτα. Όσοι ψώνιζαν δεν έδωσαν μεγάλη σημασία μέχρι που ο άνθρωπος που τους έκοβε τα χαμόν άρχισε να τραγουδά. Σιγά σιγά, ο κόσμος μαζεύτηκε γύρω του και, αρχικά, κοίταζε με απορία, η οποία μεγάλωσε όταν το τραγούδι συνέχισε, εξίσου άψογα, η μανάβισσα κι ύστερα δυο τρεις άλλοι. Όλοι, με τις σακούλες στα χέρια, μαζεύτηκαν στο κέντρο της αγοράς, χαμογελούσαν, λικνίζονταν στον ρυθμό, χόρευαν, μερικοί βούρκωσαν από συγκίνηση. Όλοι φαίνονταν χαρούμενοι, πιο ανάλαφροι. Κι όταν το τραγούδι τελείωσε, ένας καλλιτέχνης σήκωσε πλακάτ που έγραφε «Είδατε που σας αρέσει η όπερα;»
Θυμήθηκα τις εικόνες αυτές (που μπορείτε να βρείτε στο You Tube) διαβάζοντας για τα παιδάκια που βγαίνουν ενθουσιασμένα από τον Παπουτσωμένο γάτο της Λυρικής. Είδατε που τους αρέσει η όπερα; Και πολλά άλλα μπορεί να τους αρέσουν. Και ίσως μερικές φορές εμείς –με τις καλύτερες προθέσεις– να τους περιορίζουμε τις απολαύσεις επειδή θεωρούμε πως όλοι, και πρωτίστως τα παιδιά, προτιμούν ό,τι τους σερβίρεται σε μπουκωτικές δόσεις καθημερινά: τηλεοπτικά σκουπίδια, εκπομπές ή διαφημιστικά με «κατινίτσες» και μικρομέγαλα, σαχλοτράγουδα, μοβόρικα ηλεκτρονικά παιχνίδια, πλαστικές «λιχουδιές», ή πρότυπα που χρόνια τώρα κατασκευάζονται… με τον τρόπο του Παπουτσωμένου γάτου: Τι έκανε ο γατούλης; Πήρε ένα χωριατόπαιδο, το στόλισε και το παρφουμάρισε και μετά άρχισε να γυρνάει από δω κι από κει παρουσιάζοντάς τον σαν βαρόνο ώσπου, λέγε λέγε, κατάφερε να πείσει τους πάντες πως o προστατευόμενός του είναι γαλαζοαίματος. Στα παραμύθια, χωριατόπαιδα, βαρόνοι, βασιλιάδες κάτι συμβολίζουν, η ίδια η ιστορία μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους. Ο Παπουτσωμένος γάτος μου φαίνεται σαν μια παραβολή όσων ζούμε την τελευταία, τουλάχιστον, εικοσαετία. Μόνο που τώρα ο άνεμος άλλαξε (που θα έλεγε κι η Μαίρη Πόπινς), η εντυπωσιακή μπότα του γατούλη άρχισε να ξεφτίζει και προχωρήσαμε στο επόμενο παραμύθι: «Τα καινούργια ρούχα του αυτοκράτορα». Μόνο μην περιμένουμε να πει κάποιος άλλος στο δικό μας παιδί την πασίγνωστη φράση «ο βασιλιάς είναι γυμνός» με την οποία τελειώνει η συγκεκριμένη ιστορία. Δική μας δουλειά είναι να το κάνουμε. Προφανώς όχι στερώντας του όλα όσα «ενθουσιάζουν» τους συμμαθητές του. Απλώς στρέφοντας, γλυκά και τρυφερά, λιγάκι το βλέμμα του και προς άλλες κατευθύνσεις. Ανοίγοντάς του νέους ορίζοντες.