Με έστησαν και οι δύο στη γωνία και άρχισαν να «πυροβολούν». Η αφορμή ήταν μια μικρή απόδραση δική μου που συνδυάστηκε με λίγη φροντίδα για τον γιο μου και το σπίτι του. «Τρεις μέρες όλες κι όλες πήγες να χαλαρώσεις και μαγείρεψες κιόλας! Και ήσουνα και φιλοξενούμενή του. Και είναι και 20 χρονών. Πρωινό έπρεπε να σου κάνει». Ό,τι κι αν έλεγα πως «μια χαρά πέρασα» και «σιγά τα πολλά που έκανα», αδύνατον να τους πείσω. Άλλωστε το θέμα για τους άνδρες φίλους μου δεν ήμουν εγώ, αλλά οι γυναίκες γενικώς και οι δικές τους ειδικότερα.
«Τα λέμε στη νύφη…» για να τα πει στη φιλενάδα της. «Έτσι είσαστε όλες», απεφάνθη ο ένας από τους δύο, «κάνετε παιδιά και ξεχνάτε όλους τους άλλους και όλα τα άλλα. Ούτε διακοπές σαν άνθρωποι δεν μπορείτε να πάτε. Είπα στη γυναίκα μου να πάμε πέντε μέρες ταξίδι στο Παρίσι. Και τι μου απάντησε; Να το συνδυάσουμε με την Ντίσνεϊλαντ, να ευχαριστηθεί και η μικρή! Γιατί να έρθει και η μικρή; Μια φορά στα δέκα χρόνια δεν μπορούμε να πάμε μόνοι μας; Αλλά όχι, εκείνη θα έχει ενοχές, όπως μου εξήγησε. Και ενοχές θα έχει και τώρα το καλοκαίρι. Πέντε μέρες ζήτησα, χωρίς ‘‘πώς θα διασκεδάσει το παιδί’’, ‘‘βαριέται’’, ‘‘άντε πάμε για ύπνο’’».
Από κοντά και ο άλλος: «Με το που έρχεται το μωρό όλο αυτό κοιτάτε. Σαν η δική μας χρησιμότητα να έχει λήξει». Γνωρίζοντάς τους καλά, και αγαπώντας τους, και ξέροντας πόσο αγαπούν και εκείνοι τα παιδιά τους, και πως βεβαίως και θέλουν να περάσουν το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού μαζί τους, ως μαμά και γυναίκα επίσης, ξέρω πώς μεταφράζονται, συχνότατα, όλα αυτά: «Υπέροχο, αγάπη μου, το παιδί μας για το οποίο έχεις την ευθύνη να το ταΐσεις, να το περιποιηθείς, να το πηγαίνεις στις παιδικές χαρές (τι να κάνω εγώ εκεί που όλο μαμάδες είναι;), να λύσεις διάφορα θέματα για τα οποία μπορώ να σου πω την άποψή μου, αλλά εμένα δεν μου αρέσει να έρχομαι δεύτερος». Παρ’ όλα αυτά θα μεταφέρω το παράπονό τους. Όχι μόνο γιατί πράγματι νιώθουμε μερικές φορές υπερβολικές ενοχές. Κυρίως επειδή και αυτούς μια μαμά τούς έμαθε πως προηγούνται στις φροντίδες και τους παραχάιδεψε.
Από κοντά και ο άλλος: «Με το που έρχεται το μωρό όλο αυτό κοιτάτε. Σαν η δική μας χρησιμότητα να έχει λήξει». Γνωρίζοντάς τους καλά, και αγαπώντας τους, και ξέροντας πόσο αγαπούν και εκείνοι τα παιδιά τους, και πως βεβαίως και θέλουν να περάσουν το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού μαζί τους, ως μαμά και γυναίκα επίσης, ξέρω πώς μεταφράζονται, συχνότατα, όλα αυτά: «Υπέροχο, αγάπη μου, το παιδί μας για το οποίο έχεις την ευθύνη να το ταΐσεις, να το περιποιηθείς, να το πηγαίνεις στις παιδικές χαρές (τι να κάνω εγώ εκεί που όλο μαμάδες είναι;), να λύσεις διάφορα θέματα για τα οποία μπορώ να σου πω την άποψή μου, αλλά εμένα δεν μου αρέσει να έρχομαι δεύτερος». Παρ’ όλα αυτά θα μεταφέρω το παράπονό τους. Όχι μόνο γιατί πράγματι νιώθουμε μερικές φορές υπερβολικές ενοχές. Κυρίως επειδή και αυτούς μια μαμά τούς έμαθε πως προηγούνται στις φροντίδες και τους παραχάιδεψε.
