Θυμάμαι τη χαρά μου όταν έμαθα ανάγνωση. Οι σελίδες ξεκλειδώθηκαν – αίφνης δεν χτύπαγα πια σε τοίχο! Επιπλέον, δεν εξαρτιόμουν από τις διαθέσεις κανενός. Κοιτούσα τις λέξεις με αγαλλίαση παρόμοια με κείνη που αντλούσα από τις εικόνες. Για καιρό πριν κοιμηθώ, «έβλεπα» λέξεις να μεγαλώνουν ολοένα, μέχρι που, μη χωρώντας στην οθόνη του μυαλού μου, διαλύονταν ή  άρχιζαν να ξαναμικραίνουν, παραχωρώντας τη θέση τους στις επόμενες. Σύντομα το διάβασμα έγινε απόλαυση. Οι λέξεις ήταν τα γκέμια του αλόγου, τα εργαλεία στο άνοιγμα του δρόμου. Είχαν δύναμη, βάρος, υπόσταση, και το να μάθω να τις χρησιμοποιώ και να τις ελέγχω μου φαινόταν κρίσιμο στην αποκρυπτογράφηση των μυστηρίων του κόσμου. Στο σπίτι μας δεν είχαμε πολλά έπιπλα ή αντικείμενα, μα βιβλία υπήρχαν πολλά. Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει πως, στην ανάγκη, μπορούσαμε μια χαρά να καθίσουμε ή να κοιμηθούμε σ’ αυτά – παρά την ενδεχόμενη πίκρα που έκρυβαν τα λόγια της, ποτέ δεν όρισε την «ανάγκη» με όρους επιβίωσης, παρότι είναι βέβαιο ότι αγωνίστηκε για την τελευταία επί σειρά ετών.
Στο μεγάλωμα των παιδιών μου τα βιβλία περιλαμβάνονταν στα χρειώδη από τους έξι μήνες τους και μετά. Τα συνόδευαν στο φαγητό, στο μπάνιο, στο παιχνίδι, πριν από τον ύπνο, στις εξόδους – εκείνη η περίφημη τεράστια τσάντα, μαζί με όλα τα πάσης φύσεως «απαραίτητα», περιείχε και βιβλιαράκια. Κι αργότερα, μετά τα δύο, στον χρόνο που περνούσαν αυτοαπασχολούμενα, εντάχτηκε και το «διάβασμα» των βιβλίων τους. Ήθελα να αποκτήσουν σχέση με τα έντυπα, με τα κείμενα. Ήθελα να τους δώσω το ερέθισμα και την ευκαιρία. Πέρα από την προφορική διήγηση, το παραμύθι, την εκπαίδευση, τη γνώση, επιθυμούσα τα βιβλία να είναι φυσικό και οικείο κομμάτι του κόσμου τους. Αργότερα θα αποφάσιζαν μόνα τη θέση που θα τους παραχωρούσαν στη ζωή τους. Ακούω πολλούς γονείς να παραπονούνται ότι τα παιδιά τους δεν διαβάζουν «εξωσχολικά βιβλία». Αναρωτιέμαι κάθε φορά αν εκείνοι τα αγαπούν και τι σημαίνουν για τους ίδιους. Αν αισθάνονται ότι, πέρα από «εφόδιο», η γλώσσα είναι πλούτος. Και πως χαράζει ένα ασφαλές μονοπάτι προς την επικοινωνία, προς την ομορφιά, προς τον παράδεισο της τέχνης.