Συγχωρέστε με για την απουσία νοήματος ή ροής των όσων θα διαβάσετε, αλλά μπορεί να φταίει η ώρα που με βρίσκει στο γραφείο (είναι  9 μ.μ) ή η μέρα (Παρασκευή) που κλείνει άλλη μια εβδομάδα κατά τη διάρκεια της οποίας έχω διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα-από το σχολείο, στη δουλειά, από τη δουλειά, στο σχολείο, από τη λογοθεραπεία στο κολυμβητήριο, έχω καθίσει σε παγωμένες τσιμεντένιες κερκίδες, έχω χειροκροτήσει καλάθια και γκολ, έχω γράψει τέσσερα διαγωνίσματα, έχω μιλήσει με δασκάλους, έχω μαγειρέψει, έχω ξενυχτήσει μπροστά στην οθόνη, έχω επισκεφτεί γιατρούς και κτηνιάτρους και -όπως συμπεραίνετε-έχω κοιμηθεί ελάχιστα.

Όχι μόνο εγώ, είμαι σίγουρη. Στον υπερμαραθώνιο τρέχω νομίζω με τις περισσότερες μαμάδες, δεν αισθάνομαι μοναξιά. Αισθάνομαι εξάντληση. Να το, το είπα! Εξάντληση. Τα ενεργειακά μου αποθέματα αρχίζουν να τελειώνουν. Και δεν είναι παράλογο. Το παράλογο στη δική μου περίπτωση, αλλά και στην περίπτωση πολλών υπερ-μαμάδων που ξέρω, είναι ότι δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Δεν ζητάμε τάιμ-άουτ. Και δεν αξιοποιούμε και τον «πάγκο». Ντρεπόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια γιατί θέλουμε να είμαστε πάντα «βασικές». Και μέχρι τώρα κερδίζουμε, αλλά ως πότε;

Η αγαπημένη μου Χριστίνα μου είπε χτες: αν με ρωτήσει κάποιος να σε περιγράψω, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι δεν θες να έχεις ανάγκη κανέναν και τίποτα. Ή αν έχεις, το κρύβεις πολύ καλά. Μπορεί. Όπως και να έχει, λέω να αφήσω τη στολή της Μπατγούμαν στην άκρη. Θέλω ξεκούραση, θέλω ύπνο, θέλω μαγειρεμένο φαγητό από τη μαμά μου, θέλω βοήθεια στη δουλειά μου, θέλω βοήθεια από τα παιδιά μου, από τον μπαμπά τους, από τον μπαμπά μου, από τις φίλες μου μαμάδες. Θέλω περισσότερο χρόνο μπροστά στα βιβλία μου, θέλω να βλέπω τις αγαπημένες σειρές μου με τα μάτια ανοιχτά, θέλω σαββατοκύριακα στο σπίτι και όχι στα γήπεδα, θέλω σινεμά. Θέλω διακοπές.

Ευτυχώς είναι κοντά.

Καλές-και ξεκούραστες-γιορτές.