«Περίμενε να πάει δημοτικό και θα δεις…» άκουγα από φίλους και γνωστούς κάθε φορά που τολμούσα να διαμαρτυρηθώ για τα απίστευτα κατορθώματα της προσχολικής ηλικίας. «Μα πόσο δύσκολα μπορεί να είναι;» απαντούσα με μειδίαμα στωικό και σιγουριά που προερχόταν από τα δικά μου ένδοξα −και απολύτως φιλικά προς τους γονείς μου− χρόνια σε μικρά και μεγάλα θρανία. Δέκα μήνες μετά τον πρώτο δακρύβρεχτο αποχαιρετισμό έξω από το σχολικό, αισθάνομαι σαν να τρέχω κι εγώ εξαντλημένη προς τον τερματισμό, με τον Μολύβιο να με κυνηγάει και τον Σαμπέρ να με χειροκροτεί. Και είμαι εντελώς έτοιμη να προσφέρω κι εγώ τις αποφθεγματικές συμβουλές μου στους φίλους που ετοιμάζονται να μπουν στην ίδια κούρσα, και ειδικά σε αυτούς που έχουν αγόρια (οι εξαιρέσεις ας λάμψουν).
Τα γράμματα του παιδιού σου δεν θα είναι ποτέ στο σωστό μέγεθος. Στην αρχή θα είναι υπερμεγέθη, χορεύοντας αδέξια πάνω από τις γραμμές και −ξαφνικά− μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων θα χρειάζεσαι μεγεθυντικό φακό για να τα δεις. Τα δικά μας γύρω στο Πάσχα αποφάσισαν να σουβλιστούν και από τότε τέμνονται από τη γραμμή του τετραδίου. Όσο μάλιστα περνάει ο καιρός, και ο συγγραφέας τους αποκτά μια κάποια σιγουριά, εκτός από μεγεθυντικό φακό χρειαζόμαστε και αποκρυπτογράφηση, διότι πλέον τα γράμματα κόβονται, ενώνονται, παραλείπονται με ευφάνταστους τρόπους. Αλλά, όπως λέει και η γιαγιά για να κανακέψει το εγγόνι της, «έχεις δει, παιδί μου, συνταγή γιατρού;»
Επίσης, το τρία είναι διχασμένη προσωπικότητα, πάει και τελείωσε. Δεν μπορεί να αποφασίσει αν είναι αριθμός ή γράμμα. Στα δικά μας γραπτά ακόμη αναρωτιέται, οπότε φρόντισε να το στείλεις για ψυχανάλυση στην αρχή της χρονιάς· εμείς καθυστερήσαμε, με αποτέλεσμα ακόμη 20+11=ε1.
Θέμα κολατσιό: Όσα αυγά και να βράσεις, όσα φρούτα και να καθαρίσεις, όσα καροτάκια και να κόψεις, στην τσάντα, για έναν περίεργο λόγο, θα βρίσκεις σε καθημερινή βάση κάθε λογής σακουλάκι από τυποποιημένα τσιπς, κρουασάν και καραμέλες. Προτού λοιπόν κατηγορήσεις το παιδί σου για «κλοπή», μάθε ότι η λαϊκή αγορά της γειτονιάς σου έχει υποκατάστημα στο προαύλιο του σχολείου τους. Εδώ παρεμβαίνει και πάλι η γιαγιά, λέγοντάς σου «μα έτσι ξεκινούν οι μεγάλοι έμποροι».
Και μια συμβουλή από παθούσα: να ξέρεις πως όταν σου πει ότι ο Βασίλης τού χάρισε την τυρόπιτά του, δεν εννοεί απαραίτητα ΜΕΣΑ στο περιτύλιγμα, άρα μην εκπλαγείς αν τη βρεις ανάμεσα στις σελίδες 34-35 της Αριθμητικής. Όσο για το φαγητό στο σχολείο, είναι η ευκαιρία σου να ανακαλύψεις εσύ και το παιδί σου από τι είναι πραγματικά φτιαγμένος ο κιμάς, καθώς αν δεν καθαρίζει την τσάντα του καθημερινά, υπάρχει περίπτωση το μοσχάρι να ξαναζωντανέψει και να βελάξει για να απελευθερωθεί από το παλαιολιθικό μπιφτέκι που κρύβεται στον βυθό της τσάντας.
Στη σκιά όλων αυτών των μεγάλων στιγμών, το παιδί σου θα μεγαλώνει… Θα κάνει καινούργιους φίλους, θα μπλεχτεί σε καβγάδες, θα ακούσει κατσάδες, θα τρυπάει μία φόρμα το διήμερο, θα μισήσει τα κορίτσια (ή τα αγόρια), θα τραγουδήσει καινούργια τραγούδια… θα σου αφήσει το πρώτο του σημείωμα, θα σχηματίσει τον αριθμό σου στο τηλέφωνο, θα σου ζητήσει να μάθει κιθάρα, θα δέσει τα κορδόνια του και θα διαβάσει μόνο του το παραμύθι πριν κοιμηθεί.
Και θα δώσει ραντεβού τον Σεπτέμβριο… για νέες περιπέτειες.
