Αγαπημένο χριστουγεννιάτικο δέντρο μας,
Σε ευχαριστώ που περνάς 340 μέρες στην αποθήκη μας, στριμωγμένο σε μια κούτα, περιμένοντας στωικά να συναρμολογηθείς και να στολιστείς στις γιορτές. Στα πιο τρελά μου όνειρα, η κούτα αυτή διαθέτει ανιχνευτή δακτυλικών αποτυπωμάτων και ανοίγει μόνο με τα χέρια του μπαμπά, ο οποίος με χαρακτηριστική άνεση το κουβαλάει, το συναρμολογεί και το στολίζει. Επειδή στην πραγματικότητα αυτό δεν συμβαίνει, θα σε παρακαλούσα: και α) να βγαίνεις από την κούτα σου και να μου χτυπάς το κουδούνι στις αρχές Δεκεμβρίου, αφού πρώτα έχεις κάνει ένα μπάνιο β) να περιστρέφεσαι γύρω από τον εαυτό σου όταν προσπαθώ να σου φορέσω τα φωτάκια, και ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ γ) να κατηφορίζεις προς την αποθήκη στις 7 Γενάρη, αφού πρώτα έχεις τοποθετήσει τα στολίδια μας στα κουτιά τους. Αν αυτό με τα στολίδια σού φαίνεται υπερβολή, να ξέρεις ότι έχω αρχίσει να σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να αποθηκεύεσαι ακέραιο και στολισμένο…
Αγαπημένο σχολείο των παιδιών μου,
Στη διάρκεια των Χριστουγέννων το ωράριό σου πρέπει να είναι εορταστικό, όπως και των μαγαζιών. Τρεις μέρες ανάπαυλας είναι υπεραρκετές. Η περαιτέρω παραμονή των παιδιών μας στο σπίτι, με τα ενεργειακά τους αποθέματα στο ζενίθ λόγω υπερβολικής κατανάλωσης ζάχαρης, κρίνεται περιττή.
Αγαπημένε μου εαυτέ,
Ίσως έφτασε η στιγμή να καταλάβεις ότι αυτό που έβλεπες στις ταινίες και μέχρι τώρα πίστευες ότι είναι αλήθεια, δηλαδή η υπέρλαμπρη και χαμογελαστή οικοδέσποινα που υποδέχεται τους καλεσμένους της σε ένα πανέμορφα διακοσμημένο σπίτι και τους οδηγεί σε ένα τραπέζι που θα ζήλευε ακόμη και η Martha Stewart απλώς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Λίγο πριν το τραπέζι, εσύ θα είσαι απλά εξαντλημένη αφού όχι μόνο θα έχεις ψωνίσει και μαγειρέψει, αλλά θα έχεις ταΐσει, πλύνει, ντύσει και παίξει με τα παιδιά σου, που φυσικά δεν λένε να κοιμηθούν εκείνο το μεσημέρι. Ο άντρας σου φυσικά θα λάμπει μετά
την τρίωρη μεσημεριανή του σιέστα…
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη (ψεύτικε, εσύ με τη στολή),
Σε ευχαριστούμε πολύ που μας επισκέφθηκες το βράδυ των Χριστουγέννων και συμφώνησες στις παράλογες απαιτήσεις μας να κρυφτείς στο πατάρι, στριμώχνοντας την τεχνητή κοιλιά σου με αυτοθυσία και με τον κίνδυνο να σε ξεχάσουμε και να ξεχειμωνιάσεις με τα καλοκαιρινά. Την επόμενη φορά όμως που θα έρθεις στο σπίτι μας κάν’ το με το έλκηθρο. Αν, πάλι, προτιμήσεις το C3 σου, οδήγησε χωρίς την εξάρτυσή σου διότι κινδυνεύεις να ακούσεις τον μικρό Στάθη να λέει: «Αυτός δεν είναι ο Άγιος Βασίλης, αφού τον είδαμε να οδηγεί το διπλανό αυτοκίνητο όταν ήμασταν σταματημένοι στα φανάρια».
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη (ψεύτικε πάλι-μπαμπά, χωρίς τη στολή αλλά με τον σάκο και τα δώρα),
Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά ο πεντάχρονος γιος μας δεν έχει πάρει (ακόμη) το πτυχίο του Πολιτικού Μηχανικού από το Μετσόβιο. Επίσης, δεν καταναλώνει βαλεριάνα ή άλλα ηρεμιστικά σκευάσματα. Κατά συνέπεια, δεν διαθέτει ούτε τη γνώση αλλά ούτε και την υπομονή να φτιάξει το κάστρο 1.235, όμοιων σχεδόν, τεμαχίων που του αγόρασες. Όταν στο γράμμα του έγραφε κάστρο με ιππότες, μάλλον εννοούσε κάτι στο πιο έτοιμο.
Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη (αληθινέ),
Τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον θέλω τα επόμενα Χριστούγεννα να υποστώ την ίδια γλυκιά ταλαιπωρία του στολισμού, θα με βοηθάει ένα ζευγάρι χεράκια παραπάνω (εννοείται όχι του μπαμπά). Και να βλέπω τα παιδιά μου να περιφέρονται αγουροξυπνημένα και ανέμελα μέσα στο σπίτι λίγες μέρες παραπάνω. Και να μαγειρέψω παρέα τους για ακόμη περισσότερους φίλους. Και να προσπαθώ ώρες ατελείωτες μαζί με τον μπαμπά να συναρμολογήσουμε το κάστρο των 1.235 τεμαχίων. Αφού έχουμε διανύσει μια χρονιά γεμάτη αγάπη, χαμόγελα και… τaλκ!
