ΕΥΑ: Αγαπητό κορίτσι, έχω προβληματάρα. Βλέπαμε τις προάλλες με την κόρη μου τη Μαριάνθη και τον γιο μου τον Άλκη την ορκωμοσία στη Βουλή. Αυτά βαριόντανε τρελά, αλλά εγώ τα εκβίασα. Αν έβλεπαν όλο το πρόγραμμα, θα έτρωγαν από 3 σακουλάκια τσιπς με γεύση ρίγανη και φέτα ο καθένας, οπότε παλουκώθηκαν και έβλεπαν. Κάπου στα μισά ο Άλκης μου ενθουσιάζεται και λέει: Μαμά, όταν μεγαλώσω εγώ θα γίνω Τσίπρας. Μπράβο, αγάπη μου, του λέω, με το καλό και με τη νίκη! Δεν θα ’χε περάσει ούτε ένα λεπτό όταν ακούω την κόρη μου να αναγγέλλει ότι κι αυτή θα γίνει Τσίπρας. Στην αρχή ανησύχησα λίγο, αλλά μετά κατάλαβα τι εννοούσε το παιδί. Πρωθυπουργός εννοούσε. Μπράβο, αγάπη μου, της λέω κι αυτηνής, ποιος στη χάρη μου, θα γεμίσει το σπίτι πρωθυπουργούς, να θυμηθώ να ρωτήσω τον ξάδερφό μου τον τραπεζικό πώς διακινείται το μαύρο χρήμα από τις μίζες. Τι ήταν να το πω το δεύτερο μπράβο; Ο μικρός εκνευρίζεται, γυρίζει και λέει στην αδερφή του ότι αυτή αποκλείεται να γίνει Τσίπρας επειδή είναι κορίτσι. Σας μεταφέρω επί λέξει τι είπαν για να καταλάβετε γιατί έχω φάει φρίκη:
ΜΑΡΙΑΝΘΗ: Και τι έγινε που είμαι κορίτσι, ρε βλάκα;
ΑΛΚΗΣ: Τα κορίτσια δεν γίνονται πρωθυπουργοί, βρε ζώον!
Μ: Και τι γίνονται;
Α: Κορίτσια!
Μ: Λες βλακείες. Μαμά, πες του ότι λέει βλακείες.
ΕΓΩ: Λες βλακείες, αγόρι μου.
Α: Εσείς λέτε βλακείες. Κοιτάξτε την τηλεόραση. Βλέπετε κορίτσια εκεί;
Κοιτάξαμε με αγωνία την τηλεόραση. Εκ πρώτης όψεως μόνο κοστούμια έβλεπα – άντε και κάνα μπουφάν (του Βαρουφάκη). Πλησίασα περισσότερο. Τότε και μόνο τότε διέκρινα ένα ταγιέρ. Να, ρε αλήτη, ορίστε, υπάρχουν γυναίκες στη Βουλή, φώναξα για να τονώσω το ηθικό της κορούλας μου που είχε μαραζώσει.
Α: Ποια; Αυτή λες; Αυτή δεν είναι γυναίκα, είναι ηθοποιός, μου απαντάει ο τσόγλανος.
Μ: Αυτή δεν είναι όμως, είπε με αγωνία η κόρη μου και έδειξε τη Ραχήλ.
Καλύτερα να ήτανε σκέφτηκα εγώ, αλλά δεν είπα τίποτα. Τους άλλαξα αμέσως κανάλι, τους είπα να δουν τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη και πήγα στην κουζίνα τάχα μου να τους τηγανίσω αυγά. Βιαζόμουν να δώσω ένα τέλος σ’ αυτήν τη συζήτηση. Η Μαριάνθη όμως έτρεξε από πίσω μου, με έπιασε απ’ τη φούστα και με έβαλε στη θέση μου: Μαμά, αλήθεια τώρα πες, εγώ δεν θα γίνω ποτέ πρωθυπουργός;
Κορίτσι, πρώτη φορά άκουσα αγωνία στη φωνή του παιδιού μου. Σαν να παίζανε όλοι ένα ωραίο παιχνίδι και ξαφνικά να την πετούσαν έξω από την ομάδα επειδή ήτανε κορίτσι. Δεν πιστεύω ότι το χει ξανανιώσει αυτό. Τι να του πω τώρα εγώ αυτού του παιδιού; Τι το ’θελα και τα ’βαλα με το ζόρι να δούνε ορκωμοσίες και κουραφέξαλα για να γίνουν καλοί πολίτες; Έχει δίκιο η φίλη μου η Άντζελα που συνιστά Disney channel;
ΚΟΡΙΤΣΙ: Αγαπητή φρικαρισμένη μητέρα της δημοκρατίας, λάθος χώρα διάλεξες να μεγαλώσεις τα παιδιά σου. Επειδή πράγματι ο καθένας από μας οραματίζεται το μέλλον του με βάση αυτά που βλέπει γύρω του, ένα κοριτσάκι δύσκολα μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του πρωθυπουργό. Τα κοστούμια έχουν κατακυριεύσει όχι μόνο την τηλεόραση, τη Βουλή αλλά και όλες τις τοπ θέσεις στη χώρα. Άρα υποσυνείδητα βγάζει η κάθε Μαριάνθη συμπέρασμα ότι αυτό είναι αδύνατον. Για να καταφέρει κάτι που κατάφεραν τόσο λίγες πριν απ’ αυτήν θα πρέπει να δουλεύει σαν σκυλί, οπότε το αφήνει και κάνει πιο βατά όνειρα, όπως το να γίνει δασκάλα, γυμνάστρια, αισθητικός ή (αν είναι δίμετρη) μοντέλο. Ο γιος σας πάλι ενθαρρύνεται. Τόσοι άντρες τα κατάφεραν να σκαρφαλώσουν στα έδρανα της εξουσίας αν και πανύβλακες – γιατί όχι αυτός που είναι και ξύπνιο παλικάρι; Προτείνω λοιπόν να εξηγήσετε και στους δύο ότι χρειάζεται αυτό που λέμε ποσόστωση, δηλαδή να υποχρεώνει νόμος τα κόμματα να κατεβάζουν ένα μίνιμουμ ποσοστό γυναικών στις εκλογές. Έτσι σιγά σιγά θα αρχίσουν να ψηφίζονται γυναίκες, να μπαίνουν στη Βουλή και να τις βλέπουν τα κοριτσάκια από την τηλεόραση ώστε να ονειρεύονται ότι κι αυτές μια μέρα θα γίνουν πρωθυπουργίνες. Αν σας πει ο γιος σας ότι αυτό είναι άδικο κατά των ανδρών και το δίκαιο είναι να μην υποστηρίζει ο νόμος κανέναν αλλά να νικήσει ο καλύτερος, να του πείτε να αφήσει τις σοφιστείες. Είναι σαν να κόβεις πρώτα το πόδι ενός παιδιού και μετά να το βάζεις να συναγωνιστεί σε αγώνα με ένα άλλο αρτιμελές. Αν σας πει ότι κανείς δεν έκοψε τα πόδια των κοριτσιών, να του υπενθυμίσετε ότι επί αιώνες απαγορευόταν στα κορίτσια όχι να βάλουν υποψηφιότητα αλλά να έχουν γνώμη για τη ζωή τους. Αν αυτό δεν είναι κόψιμο ποδιών, τι είναι;μαμα
