Η κυρία μάς έβαλε εργασία, είπε η κόρη, θα μαζευτούμε το απόγευμα να την κάνουμε! Ήρθαν κουνιστές και λυγιστές, πέντε κοριτσάκια-κλαράκια, ακροβατώντας στη γραμμή που χωρίζει την παιδική ηλικία απ’ την εφηβεία. Περιφρόνησαν το τραπέζι, στρογγυλοκάθισαν γύρω απ’ τον υπολογιστή, εμφανίστηκαν σε μηδενικό χρόνο θριαμβεύτριες. «Τελειώσαμε!» ανακοίνωσαν, ανεμίζοντας ένα φρεσκοτυπωμένο χαρτί:
– Τα βρήκαμε όλα στο Google!
– Τι βρήκατε δηλαδή; Τι εργασία είχατε;
– Να, μας έδωσε μια φωτό μ’ ένα άγαλμα και μας είπε να βρούμε από πού είναι.
– Και;
– Ορίστε, είναι απ’ την Ακρόπολη, ένας άντρας με μια «αλωπέκη» (!), το άγαλμα είναι σούπερ φτιαγμένο και πολύ διάσημο, μάλλον το ’φτιαξε ο Φειδίας!
– Μπα! Σε ποιο τμήμα του Παρθενώνα βρίσκεται; Πώς ονομάζονται τα τμήματα; Έχουν όλα την ίδια θεματολογία; Ποιο είναι το θέμα του συγκεκριμένου; Γιατί βρίσκεται το άγαλμα εκεί;
Τι είναι η «αλωπέκη»; Τι συμβολίζει;
Ξαναγύρισαν στον υπολογιστή δυσφορώντας.
Τις παρακολουθούσα να ψάχνουν αδέξια, να διαβάζουν βιαστικά μόνο την αρχή των κειμένων, να προσπερνούν πολύτιμες πληροφορίες, να «γκουγκλάρουν» συνεχώς λέξεις, να πελαγοδρομούν, να μη σκέφτονται.
Τις κινητοποίησα. Να ξυπνήσει η περιέργεια, να ξεμουδιάσει η φαντασία, να οργανώσουν το ψάξιμο, να μαζέψουν το υλικό, να συντάξουν ένα ολοκληρωμένο κείμενο, να δομήσουν την παρουσίασή του.
Δύο ώρες μετά, ακόμα συζητούσαν όλο έξαψη. Τις ρώτησα αν η κυρία θα έμενε ευχαριστημένη και με την αρχική σελίδα που είχαν απλώς αντιγράψει.
– Έτσι κάνουν όλα τα παιδιά και ποτέ δεν είπε τίποτα, απάντησαν.
Αντί να μάθουν πώς να μαθαίνουν, στο σχολείο πάνε για να μάθουν να βαριούνται, να παπαγαλίζουν, εκπαιδεύονται στην άχαρη αγγαρεία, απομνημονεύοντας για περιορισμένο χρόνο στιγμιαίες πληροφορίες, καταναλώνοντας το κενό, το ανόητο; Αν είναι έτσι, ας πάψουμε, τουλάχιστον, να το θεωρούμε φυσικό.