Ως νονά μιας πανέμορφης και πανέξυπνης 8χρονης έχω ένα κακό ελάττωμα (όχι μόνο ένα δηλαδή, αλλά δεν είναι της παρούσης): Το Πάσχα τής παίρνω τη λαμπάδα που θέλω εγώ, εκείνη που αρέσει σε μένα. Που δεν έχει Μπάρμπι Πριγκίπισσες, Έλσες που πετάνε πάγους, Σοφίες που καβαλάνε πολύχρωμα πόνι ή σκέτα μοβ τσόκαρα με τακουνάκι Σοφίας, τραπέζια μακιγιάζ ή ολόκληρα πατίνια με αυτοκόλλητες φιγούρες Έλσας-Άννας-Όλαφ και δεν συμμαζεύεται. Και το κάνω αυτό κυρίως επειδή δεν μου αρέσουν τα σκέτα ή τα σχεδόν σκέτα ή – έστω – τα ακαλαίσθητα κεριά. Μου αρέσουν οι λαμπάδες. Και οι «λαμπάδες» αυτού του είδους είναι κουτιά που περιέχουν ένα σαν τα παραπάνω κερί – στην καλύτερη με κάποιο χαζό πλαστικό κάλυμμα – και όπως όλοι ξέρουμε ένα παιχνίδι. Το οποίο παιχνίδι κατά τη γνώμη μου είναι τις περισσότερες φορές εξίσου χαζό ή – για να χαμηλώσω τους τόνους – ακαλαίσθητο ή κακής ποιότητας. Και δεν είναι τυχαίο. Έχω την άποψη ότι μπορεί κανείς να φτιάξει καλά ένα πράγμα. Στην προκειμένη, είτε λαμπάδες είτε παιχνίδια. Αν προσπαθήσεις να βάλεις και τα δύο σε ένα, μάλλον θα χωλαίνουν και τα δύο.
Και θα μου πείτε, τι φταίει το κοριτσάκι επειδή εσένα δεν σου αρέσουν όλα αυτά; Το κοριτσάκι φροντίζω να το αποζημιώσω αλλιώς. Της παίρνω το παιχνίδι που της αρέσει σκέτο. Θέλω να της παίρνω κάτι που εκείνη διάλεξε, όμως στο θέμα της λαμπάδας είμαι κάπως… παραδοσιακή. Η λαμπάδα είναι στο δικό μου μυαλό κάτι που παραδοσιακά παίρνει η νονά στο παιδί, κάτι που εκφράζει την ίδια (γιατί, κακά τα ψέματα, για τα ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια ενημερώνομαι και από τη μαμά της και από την ίδια), όπως ας πούμε τα βιβλία. Με τη διαφορά ότι η λαμπάδα είναι το κατεξοχήν δώρο της νονάς. Εκείνο που εκφράζει το γούστο της – το οποίο γούστο κατά τη γνώμη μου σηματοδοτεί και μια γενικότερη στάση απέναντι στον καταναλωτισμό – και που θα θυμάται για πάντα. Μπορεί αργότερα να λέει στις φίλες της π.χ.: εμένα η νονά μου, μου έπαιρνε πάντα κάτι αηδίες, ψευτοκουλτουρέ λαμπάδες όταν των άλλων παιδιών πετούσαν λαμπάκια. Οκ. Μπορώ να το αντέξω. Επειδή αυτό θα σημαίνει κάτι για εκείνη, για εμένα και για τη σχέση μας. Τουλάχιστον ότι η νονά της είχε τη δική της άποψη που δεν άλλαζε εύκολα κι ας γινόμουν γραφική στα μάτια της.
Φυσικά σε ό,τι της αγοράζω βάζω το προσωπικό μου γούστο, αλλά, αν το παιδί ζητήσει το γάντι της Έλσας, δεν θα το αρνηθώ επειδή δεν μου αρέσει. Η λαμπάδα ωστόσο έχει και μια βαθύτερη έννοια που παραπέμπει στο δικό μου Πάσχα. Το οποίο δεν είναι τόσο πανηγυριώτικο όσο μυσταγωγικό. Δεν έχει φωτάκια αστραφτερά, αλλά κεράκια χαμηλά, δροσούλα που σου φέρνει μυρωδιές από ανοιξιάτικα λουλούδια, λίγο «Αι γενεαί πάσαι» και πολλή αγάπη επί της ουσίας, όχι επί των εντυπώσεων. Που για μένα σημαίνει «δεν ζητάω να μου δοθεί, αλλά περιμένω από τον άλλο να προσφέρει αυτό που μπορεί και θέλει». Υπερβολικό ίσως μήνυμα για ένα παιδί και μία λαμπάδα, θα πείτε. Ίσως όχι, θα πω εγώ. Τα παιδιά έχουν μια φοβερή ικανότητα να αντιλαμβάνονται τα μηνύματα και την αλήθεια των ανθρώπων. Θέλω όμως να σας εκμυστηρευτώ και κάτι ακόμη. Στην απόφασή μου αυτή έχω έναν τεράστιο σύμμαχο: η βαφτιστήρα μου ποτέ δεν έχει ζητήσει συγκεκριμένη λαμπάδα. Ευχαριστώ, αγάπη μου!
