Κάθε Τρίτη η γιαγιά με παίρνει από το σχολείο και, αφού κάτσουμε μία ώρα στο σπίτι της, με πηγαίνει στον στίβο για προπόνηση. Όσο είμαστε στο σπίτι της εγώ διαβάζω και η γιαγιά μού ετοιμάζει φρούτα σε παραλλαγές, κομμένα και σε χυμό, για να πάρω δυνάμεις. Στη διαδρομή για τον στίβο τη βάζω να μου λέει ιστορίες. Έχω δύο αγαπημένα θέματα. Το ένα είναι το βιβλίο που διαβάζει εκείνη την περίοδο. Μου λέει περιληπτικά τι έχει γίνει και προσπαθούμε να σκεφτούμε τη συνέχεια. Τα καλύτερα είναι τα αστυνομικά. Η γιαγιά προσπαθεί να λύσει το μυστήριο κι εγώ τη βοηθάω, αλλά νομίζω ότι δεν μου αποκαλύπτει όλα τα στοιχεία.
Το άλλο αγαπημένο μου θέμα είναι τα «περιστατικά». Έτσι τα λέει. Η γιαγιά είναι ψυχίατρος και στη δουλειά της βλέπει πολλούς ανθρώπους με παράξενες ιστορίες. Η ίδια βέβαια λέει ότι δεν είναι παράξενες αλλά καθημερινές. Εμένα όμως μου φαίνονται πολύ παράξενες. Μια φορά μπήκε στο ιατρείο της πολύ ταραγμένη μια κυρία με ένα πράσινο παλτό. Η γιαγιά τη ρώτησε τι της συμβαίνει; Και η κυρία τής έκανε νόημα να ησυχάσει. Γύρισε και έδειξε προς τη βιβλιοθήκη λέγοντας:
–Γιατρέ μου, δεν μπορώ να σας μιλήσω τώρα. Θα ξεκινήσω μόνο όταν κατέβει η χοντρή κυρία με το μοβ ταγιέρ από τη βιβλιοθήκη.
Φυσικά, δεν υπήρχε καμία κυρία με μοβ πάνω στη βιβλιοθήκη. Όμως το μυαλό της έφτιαχνε αυτήν την εικόνα τόσο πιστευτά, που τη ζούσε στ’ αλήθεια. Αυτό μάλλον συμβαίνει και στο δικό μου μυαλό, όταν σκέφτομαι ότι μέσα στο σκοτεινό μου δωμάτιο κάθεται ένα τέρας και με περιμένει. Και κανείς δεν καταλαβαίνει ότι φοβάμαι να μπω εκεί μέσα, γιατί κανείς άλλος δεν φαντάζεται ότι υπάρχει αυτό το τέρας που περιμένει κρυμμένο στα σκοτεινά και η δουλειά του είναι να με τρομάξει μόλις ανοίξω την πόρτα. Η γιαγιά λέει να παίρνω βαθιές ανάσες και να προσπαθώ να σβήσω την εικόνα από το μυαλό μου, αλλιώς μπορεί να κολλήσει εκεί, όπως και η κυρία με τα μοβ κόλλησε στο μυαλό της κυρίας με τα πράσινα. Μάλλον γι’ αυτό λέει ότι όλες οι ιστορίες που ακούει μέσα στο ιατρείο της δεν είναι παράξενες, αλλά πολύ καθημερινές.