Λίγο πριν από την ενηλικίωσή της η Ζωή μου και εγώ στους απολογισμούς. Γυρίζω πίσω και σκέφτομαι…
Η Ζωή στα 4 της ξεκίνησε κολυμβητήριο. Για να γνωρίσει τον αθλητισμό και «να γλιτώσει από τα ναρκωτικά». Παγκράτι – Γλυφάδα δύο φορές την εβδομάδα για δυόμισι χρόνια. Στα 6,5 και για έναν χρόνο κουνγκ φου. Να ασκηθεί και στην «πειθαρχία», ένεκα μοναχοπαίδι.
Στα 8 της πλήρες πρόγραμμα: σχολείο, αγγλικά τρεις φορές την εβδομάδα (Παγκράτι – Κολωνάκι), μπαλέτο 2 φορές την εβδομάδα (ευτυχώς στη γειτονιά μας) και τένις (ως «ευγενές άθλημα») 3 φορές την εβδομάδα, στο Ζάππειο.
Στα 9 της αφήνει το μπαλέτο (που δεν της ταίριαζε από την αρχή, αλλά για λόγους εκπαίδευσης στη «συνέπεια» έπρεπε να τελειώσει τη χρονιά) και ξεκινά τα γαλλικά, 3 φορές την εβδομάδα.
Στα 10 της, ενώ συνεχίζει αγγλικά και γαλλικά, αλλάζει σχολή τένις και 4 φορές την εβδομάδα έχουμε δρομολόγιο Παγκράτι – Πεύκη.
Στα 13 της χρόνια πηγαίνει γυμνάσιο στην Αγία Παρασκευή από «άποψη» και «κουλτούρα», ενώ συνεχίζει τα αγγλικά και τα γαλλικά με ιδιαίτερα στο σπίτι και το τένις στον ίδιο ρυθμό. Καθημερινά ξυπνάει στις 6:30 το πρωί και επιστρέφει από το σχολείο στις 4:30 ή 5:30 όπου την περιμένουν όλα τα υπόλοιπα.
Βεβαίως φουλ πρόγραμμα και τα Σαββατοκύριακα, συν τα πάρτι και τα θέατρα. Αγώνας δρόμου η ζωή για τη Ζωή. Πρώτη στα μαθήματα, πρώτη στα αθλήματα. Και εγώ, η μάνα, ο καλύτερος ταρίφας. Στις ατέλειωτες διαδρομές με το αυτοκίνητο προλαβαίναμε να τα πούμε και λίγο. Οι διακοπές, όμως, ήταν πάντα Διακοπές.
Ευτυχώς, για όλους, έρχεται το «σωτήριον έτος»! Στα 14 προς 15 η Ζωή αποφασίζει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της και δηλώνει: Κόβω τα γαλλικά και το τένις, κρατάω τα αγγλικά, συνεχίζω στο σχολείο της γειτονιάς μου και τα Σαββατοκύριακα κάνω ό,τι μου αρέσει.
Η χρονιά των μεγάλων ανατροπών! Η Ζωή γκρεμίζει και χτίζει τον δικό της κόσμο και εγώ, ανάσκελα, ξεκινάω τις ψυχοθεραπείες – ομαδική και ατομική. Σήμερα ευχαριστώ βαθιά τη Ζωή μου που, με τη στάση της, με βοήθησε να ανακαλύψω την αξία του ελεύθερου χρόνου και να αποδεχθώ την «ανθρώπινη» φύση μου.
Ταξιδεύοντας λοιπόν προς τα πίσω, σκέφτομαι ότι τώρα θα στόχευα στο να καταλάβω τις δυνατότητες και τις «τάσεις» της κόρης μου. Αυτές θα με οδηγούσαν στις δραστηριότητές της και όχι οι κοινωνικές και προσωπικές μου φιλοδοξίες για κείνην. Πάνω από όλα περισσότερος χρόνος για παιχνίδι –κι ας μην είναι δημιουργικό–, για χαλάρωση, για «τεμπελιά». Θα έκοβα το μπαλέτο της στους δύο μήνες και δεν θα την υποχρέωνα να τελειώσει τη χρονιά. Γιατί, όταν αρχίζουμε κάτι, δεν χρειάζεται να το τελειώνουμε αν δεν μας αρέσει. Δικαίωμα στα λάθη, γιατί από αυτά μαθαίνουμε. Δικαίωμα να είμαστε «λίγοι», και να μη θέλουμε ή να μην μπορούμε. Τα παιδιά μας μπορούν και οφείλουν να είναι διαφορετικά και με τις δικές τους επιλογές, χωρίς πίεση και άγχος. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι ένα παιδί να είναι ευτυχισμένο και χαρούμενο κι ας μην είναι «τέλειο». Άλλωστε, κάθε παιδί είναι τέλειο για αυτό που είναι!
Χρόνος υπάρχει άφθονος για να κάνει ό,τι του αρέσει και του ταιριάζει στη ζωή του και μετά από εμάς…
Και όλα αυτά τα λέω όχι για να με κρίνω, όχι για να ενοχοποιηθώ, γιατί ένα πράγμα είναι σίγουρο (και σε εκείνη): πως έκανα ό,τι καλύτερο νόμιζα, με στοργή και αφοσίωση, και η αγάπη μου ήταν και είναι πάντα αδιαπραγμάτευτη και χωρίς όρια.
Υ.Γ.: Η Ζωή στα 15 της, τη χρονιά των ανατροπών, επέλεξε τον δρόμο των σπουδών της. Σήμερα δουλεύει σκληρά για να πραγματοποιήσει το όνειρό της. Είμαι σίγουρη, Ζωή, ότι στη ζωή σου θα έχεις ευτυχία και επιτυχία!
