Στις Ιστορίες της Νέας Υόρκης ο Woody Allen εξαφανίζει με ταχυδακτυλουργικά τη μητέρα του για να γλιτώσει από τις ατελείωτες παρεμβάσεις της. Κάποια στιγμή όμως η μορφή της εμφανίζεται στον ουρανό, σαν θεϊκή φιγούρα, και όχι μόνο επαναφέρει τα «φλέγοντα» για εκείνη ζητήματα (ακατάλληλη σύντροφος), αλλά και τα συζητάει με όλους τους Νεοϋορκέζους που βρίσκονται εκείνη την ώρα στον δρόμο.
Έχω καταλήξει στο ότι εκείνη η ίδια μητέρα πραγματοποιεί εδώ και πολλά χρόνια πτήσεις πάνω από τον ελληνικό ουρανό. Και έκανε για χάρη του Woody Allen ένα ταξίδι-αστραπή στη Νέα Υόρκη. Αυτή η μαμά είναι η γιαγιά σου, είναι η μητέρα σου. Η τελευταία μπουκιά στο πιάτο σου-η δύναμή σου, αυτή που σου χάρισε απλόχερα τα κιλά που δεν μπορείς να ξεφορτωθείς. Εκείνη που σου έμαθε να φοβάσαι τα σκυλιά γιατί τα φοβάται και αυτή. Και τα βαθιά νερά. Εκείνη που έβγαζε τα «πράσινα» από τα γεμιστά γιατί δεν μπορούσες να τα βλέπεις και σου έστυβε πορτοκάλια για να ενυδατώνεις το αργόσυρτο διάβασμα σε πανελλήνιες και εξεταστικές. Αυτή που «μπήκε» στις αποσκευές σου με προορισμό το μικρό διαμέρισμα στην επαρχιακή πόλη που πήγες να σπουδάσεις, για να σε «εγκαταστήσει», σαν λογισμικό πρόγραμμα. Να καθαρίσει με χλωρίνες, γιατί εσύ δεν μπορείς. Και να ζυμώσει μπιφτέκια, εκατοντάδες μπιφτέκια, γιατί εσύ δεν μπορείς. Και όταν μπορέσεις, αν μπορέσεις, δεν θα είναι ποτέ σαν τα δικά της. Είναι οι πλαστικές σακούλες γεμάτες τάπερ, που κρέμονται στα πόμολα της εξώπορτας. Η αιώνια «καβάντζα». Το χαρτζιλίκι που ενηλικιώθηκε, γέρασε τόσο που μοιάζει με σύνταξη. Είναι η πατερίτσα σου- μήπως θα έπρεπε να τη λέμε «μητερίτσα»;
Είναι τα αστεία για την Ελληνίδα μάνα που αναπαράγουμε με σαρκασμό, κρύβοντας τον φόβο μας να μην έρθουμε αντιμέτωποι με τα στοιβαγμένα ασιδέρωτα και το μάτι της κουζίνας. Και την άδεια καρέκλα στην καφετέρια που πίνουμε τον σαββατιάτικο φραπέ, χωρίς τα παιδιά, γιατί «θα τα κρατήσει για λίγο η μάνα μου». Αυτή η μάνα είναι η παρεμβολή του χτες στην Ελλάδα του ετεροχρονισμένου σήμερα. Σε κρατάει κλεισμένο στο παιδικό σου δωμάτιο, και δεν το έχεις καταλάβει ακόμα. Ο μεγαλύτερος και πιο αμείλικτος δανειστής. Αυτή η μάνα είμαι εγώ κι εσύ.
