Μου το ’πε η Όλγα, στο σχολείο, που η γιαγιά της ζούσε στη Γερμανία: ο Άγιος Βασίλης είναι Γερμανός. Και πάνω που ήμουν έτοιμη να του στείλω την καταπληκτική λίστα μου με καμιά εικοσαριά επιλογές, τις μείωσα σε δέκα. List… cut. Και φοβoύμενη τις ερωτήσεις «αν ήμουν καλό παιδάκι, αν μαλώνω με την αδερφή μου, αν πάω το ποτήρι μου στον νεροχύτη, αν διαβάζω τα μαθήματά μου, αν πλένω τα δόντια μου το βράδυ»… σκέφτηκα: Santa Claus μου, όλα κι όλα! Δεν θα τρελαθώ για ένα στερεοφωνικούλι, ένα ποδήλατο και λίγες κούκλες! Και έκανα δημοψήφισμα.
Στήνω λοιπόν μια φούξια κάλπη στο δωμάτιό μου που έλεγε: Santa Claus από τη Γερμανία ή Άγιος Βασίλης από την Καισαρεία; Ψήφισαν: μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, παππούς, εγώ και η αγγλικού μου. Κι αν το πιστεύετε… Νίκησε ο Άγιος Βασίλης από την Καισαρεία! Μα εγώ ούτε που τον ήξερα! Μόλις όμως τον είδα σε μια εικόνα που μου έδειξε η γιαγιά… έτσι αδυνατούλη, τον λυπήθηκα… Τι να του ζητήσω; Τίποτε!
«Γιαγιά», της είπα, «είχαν και στην Καισαρεία κρίση;»
«Ναι», μου λέει, «και αυτός τα έδωσε όλα στους φτωχούς».
«Αλήθεια, γιαγιά; Κι αφού ήταν τόσο καλός ο δικός μας, γιατί δεν τον πιστεύουμε;»
«Γιατί δεν πιστεύουμε εύκολα στον Έλληνα, μικρή μου».
«Εγώ από φέτος θα πιστεύω, γιαγιά».
«Καλή χρονιά θα ’ναι τότε, μικρή μου!»