Ο Κωνσταντίνος έγινε επτά μηνών και τις μισές μέρες τον κοιτάζω με τρόμο και τις άλλες μισές σαν θαύμα. Ζηλεύω πάντα εκείνες τις προκάτ μάνες που δεν τους πήρε ούτε δέκα λεπτά να προσαρμοστούν στην ιδέα της μητρότητας και πήγαν και εφάρμοσαν τέλεια πάνω στο εμβαδόν της. Εγώ αισθάνομαι μάνα ιμιτασιόν, ακόμα δεν έχω γίνει γνήσια. Συνεχίζω να χάνομαι στη δική μου μετάφραση και από το «εγώ» στο «εμείς» μού φαίνονται ατελείωτα τα χιλιόμετρα. Υπάρχουν ακόμα μέρες που δεν την παλεύω, που ψάχνω στο κορμάκι του να δω αν υπάρχει υποδοχή για μπαταρίες, να τον αποσυνδέσω από το κλάμα, τις τσιρίδες και όλα αυτά τα χαρωπά που κάνει στις πέντε το πρωί. Πρόσφατα ανέκτησα και την πίστη μου και προσεύχομαι στον Μεγαλοδύναμο να φυτρώσουν όλα τα δόντια του σε μια νύχτα και να πάψει αυτή η ταλαιπωρία. Δόντια βγάζει, γιατί μαζί με αυτά πρέπει να βγει και η δική μου ψυχή; Ψάχνω ακόμα να βρω αν υπάρχει κάτι που να ξεμαγκώνει τα χέρια του όταν πιάνει αποφασιστικά την τούφα από τα μαλλιά μου και τα τραβάει βίαια. Σαν την πριγκίπισσα Σίσσυ πονάω κάθε τρίχα που χάνω και ο μικρός βασανιστής με έχει σουρομαδήσει. Λεπτομέρειες, αλλά αυτές οι λεπτομέρειες έχουν γίνει η καθημερινότητά μου.
Δεν ξέρω να πω πώς αισθάνομαι μέσα στα καινούργια μου παπούτσια, ούτε να περιγράψω με παστέλ χρώματα τη ζωή με τον Κωνσταντίνο. Κάθομαι τον κοιτάω και αναρωτιέμαι αν είμαι άξια να ενσταλάξω σ’ αυτόν τον άλλον άνθρωπο αγάπη, ουσία και ομορφιά. Σκέφτομαι πού ξεκινάει αυτός και πού αρχίζω εγώ? και το ανάποδο. Αυτά φυσικά τα ερωτήματα με υπερβαίνουν και προτιμώ να μην τα σκέφτομαι, γιατί έρχονται και άλλα υπαρξιακά απόβλητα, όπως «ποιοι είμαστε, πού πάμε» και άλλα μελοδράματα.
Δεν ξέρω να πω σε τι με άλλαξε η μητρότητα. Ακόμα όταν βλέπω παιδάκια σε εστιατόρια κάνω ενστικτωδώς στροφή ή πάω να χωθώ κάπου. Τουτέστιν διατηρώ την κυνική μου επικάλυψη. Όμως πριν από λίγες μέρες έλαβε χώρα ένα συμβάν που έκανε κάθε κύτταρό μου να αισθανθεί «μάνα».
Ήταν Κυριακή, απ’ αυτές τις γλυκές Κυριακές που η ζωή παίρνει ένα πολύ βολικό σχήμα. Τα τρία αγόρια της οικογένειας βγήκαν περίπατο. Ο Σ. (Σύζυγος, σύντροφος, στήριγμα, πατέρας), το σκυλάκι μας και ο Τσούπης μας, δηλαδή ο Κωνσταντίνος. Το μωρό κοιμόταν στο μάρσιπο, το σκυλάκι μύριζε τα δέντρα, ο Σ. περπατούσε αργόσυρτα. Αίφνης, ένα σκυλί, διασταύρωση πιτμπούλ και δαίμονα, ξέφυγε από το χαλαρό αφεντικό του, γράπωσε το μικρό μας τεριέ και άρχισε να το δαγκώνει. Πριν του δώσει το χαριστικό δάγκωμα, για αδιευκρίνιστους λόγους, το άφησε αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο. Ο Σ. βιάστηκε να το περιμαζέψει και το σκυλί-δολοφόνος βούτηξε το μωρό από το μπράτσο και ένας θεός ξέρει πώς γλίτωσε από τα σαγόνια του. Ο Σ. μου τηλεφώνησε σε πανικό: «Τρέξε, το μωρό». Πετάχτηκα στον δρόμο ξυπόλυτη και άρχισα να ξεφωνίζω σαν μαινάδα. Νομίζω εκείνα τα πέντε λεπτά η ζωή μου σταμάτησε. Ισχυρίζομαι ότι η καρδιά μου έπαψε να χτυπά. Ούτε ξέρω πώς ζω. Μέχρι να διαπιστώσω ότι το μωρό μου ζει και είναι καλά, η δική μου ζωή είχε σταματήσει και φυσικά δεν είχε πλέον κανένα νόημα.
Εκεί βγήκαν όλα. Ό,τι γράφω το γράφω για κατανάλωση. Όμορφα τσιτάτα. Λόγια αφηρημένα. Να λοιπόν (Ε, voila) ποιο είναι το συμπέρασμα για μένα: Μητρότητα σημαίνει ότι η καρδιά μου χτυπάει σε ξένο σώμα. Στο δικό του. Δεν με νοιάζει τίποτα περισσότερο από τον Κωνσταντίνο. Θα έκανα τα πάντα για να μην αποκτήσει ούτε γρατσουνιά. Πλέον όταν πάω κάτι να ευχηθώ, πρώτα εύχομαι για εκείνον.
Ποιο «εγώ» και ποια «Τζούλη»; Όλη μου η ζωή είναι ο Κωνσταντίνος, και ας ακούγομαι σαν τη Μάρθα Βούρτση που έχει αγκαλιά τον Βασιλάκη Καΐλα. Φυσικά και έχω ένα σωρό επιθυμίες. Φυσικά η σάρκα μου ζητάει διάφορα, φυσικά με ενδιαφέρει η καριέρα μου, όμως τίποτα δεν έχει πλέον σημασία περισσότερη από εκείνον.
Και όλη η δύναμη δεν βρίσκεται στο «πλέον», αλλά στο «εκείνον». Επτά μήνες μετά, ένα δάγκωμα ευτυχώς επιφανειακό με έκανε να αισθανθώ ό,τι καιρό πάλευα να μην παραδεχτώ (ούτε στον εαυτό μου). Ένας επιθετικός σκύλος μού έδειξε επιθετικά το προφανές: ότι χωρίς τον Κωνσταντίνο ζωή δεν υπάρχει. Την αφιερώνω αυτήν τη φράση στις απανταχού μαμάδες όλου το κόσμου. Ακόμα και η πιο αδιάφορη και εγωκεντρική μάνα είμαι σίγουρη ότι, αν το καλοσκεφτεί, θα νιώσει τουλάχιστον μια ανατριχίλα. Ζωή χωρίς τον Κωνσταντίνο δεν υπάρχει. Αυτό τελικά είναι η μητρότητα; Καθώς φαίνεται έφτασα στο μεδούλι.