Υπάρχουν μάλλον δύο κατηγορίες παιδιών. Στη μία ανήκουν τα παιδιά που τρελαίνονται για τις Απόκριες και το μασκάρεμα γενικώς. Ο μεγάλος γιος μου, για παράδειγμα, έχει στο ενεργητικό του σειρά μεταμφιέσεων, άλλοτε ευρηματικών και άλλοτε κοινότoπων, οι οποίες συντροφεύουν την καθημερινότητά μας θα έλεγα όλη τη διάρκεια του χρόνου. Είναι πολλά τα πρωινά της Κυριακής που με βρίσκουν να διαβάζω τις εφημερίδες μου με έναν Σπάιντερμαν με μάσκα Άιρονμαν, ουρά γάτας και βατραχοπέδιλα!
Ο αδερφός του ανήκει στην άλλη κατηγορία. Μαζί με τη μαμά του. Που στέκεται με απορία και υπομονή απέναντι σε αυτήν την υπερπαραγωγή νάιλον, πλαστικού και φλούο περούκας. Κάτι η στρουμπουλή περιβολή μου που έκανε όλες τις στολές να δείχνουν κάπως αστείες πάνω μου, κάτι οι τάχα αντισυμβατικές επιλογές της μαμάς μου, ε, δεν ήθελε και πολύ να μην αισθάνομαι η ψυχή του πάρτι. Ξανθές πριγκίπισσες οι συμμαθήτριές μου; Αστεία Πίπι Φακιδομύτη εγώ. Κομψές Τιρολέζες; Έντομο εγώ. Με αποκορύφωμα ένα γκρι μακό φορεματάκι με τα ονόματα μεγάλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών ραμμένα πάνω του, που η μαμά μου είχε ονομάσει «φορεσιά κοσμογυρισμένο μυρμήγκι» (;). Η οποία μπορεί στη μαμά μου και στις φίλες της να φαινόταν καλόγουστη και μινιμάλ, αλλά εμένα καθόλου δεν μου άρεσε. Έτσι λοιπόν στις Απόκριες προτιμούσα τον ρόλο του θεατή. Που, μη νομίζετε, περνάει εξίσου καλά με τον μεταμφιεσμένο θιασώτη.
Αυτό που θυμάμαι με μεγάλη νοσταλγία είναι τα μασκαρέματα των δικών μου γονιών. Και την ευρηματικότητά τους. Και την αστείρευτη διάθεσή τους. Πριν από κάθε πάρτι η ίδια ιεροτελεστία. Το υπνοδωμάτιό τους γέμιζε αστεία καπέλα και μαλλιά, φαρδιά παντελόνια, τρύπιες πολύχρωμες κάλτσες, παλιά σακάκια, ψεύτικες κοιλιές και φτερά. Εκείνοι να ντύνονται Σαρλό, Χοντρός-Λιγνός, Μεθύστακας, Αδάμ και Εύα, και εγώ με την αδερφή μου να τους χαζεύουμε γελώντας ασταμάτητα. Και τις επόμενες ημέρες να διηγούμαστε στους φίλους μας στο σχολείο ιστορίες για το πώς ο μπαμπάς μεταμορφώθηκε σε νύφη φορώντας μακριές άσπρες αθλητικές κάλτσες αντί για γάντια, και αθλητικά παπούτσια τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο αντί για γόβες!
Συμβουλή Νο1: Στα παιδιά αρέσει πολύ να μεταμφιέζονται οι γονείς τους. Μπορεί και περισσότερο από όσο απολαμβάνουν το να μασκαρεύονται τα ίδια. Ίσως γιατί μέσα από αυτήν τη διαδικασία οι μεγάλοι έρχονται στα δικά τους μέτρα. Αυτές τις Απόκριες λοιπόν αφιερώστε έστω και ένα απόγευμα μπροστά στον καθρέφτη, μαζί με τα παιδιά σας, φορώντας αστεία μαλλιά, μύτες και καπέλα και συνοδέψτε τα στο πάρτι μασκέ με αποκριάτικη περιβολή. Θα το θυμούνται για πάντα.
Συμβουλή Νο2: Αφήστε τα παιδιά σας να διαλέξουν τη φορεσιά τους μόνα τους. Ξέρω, το να πας σε ένα παιδικό πάρτι με 10 Σπάιντερμαν και 12 Μπάρμπι είναι, εκτός από βαρετό, και καθόλου βολικό, ειδικά όταν πρέπει από απόσταση να διαπιστώσεις αν αυτός που τραβάει τα μαλλάκια της Μπάρμπι Νο6 είναι ο μονάκριβός σου… Αν αυτά νιώθουν όμορφα μέσα στο τούλι και το συνθετικό, να σας φτάνει και να σας περισσεύει. Αξιοποιήστε την όποια δημιουργικότητά σας στις χειροποίητες στολές όσο είναι νωρίς ή… πάνω σε εσάς. Ίσως η κόρη σας πραγματικά ζηλέψει μια χειροποίητη κοκκινοσκουφίτσα ή ένα εντυπωσιακό παγόνι με ουρά από αληθινά φτερά, ή έναν handmade μπλε δράκο…
Και ένα συμπέρασμα: Για να μεταμφιεστείς, να γίνεις κάποιος άλλος δηλαδή, πρέπει βασικά να αισθάνεσαι ο εαυτός σου… Οι φετινές Απόκριες μάλλον μας βρίσκουν εκτός εαυτού. Ας προσπαθήσουμε για λίγο να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και έτσι θα περάσουμε εμείς καλά και αυτά καλύτερα…
