Σας έχω πολύ σημαντικά νέα: Σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει ακόμη, από τις αρχές του μήνα φυσούν στη χώρα μας άνεμοι προοδευτικοί, ανατρεπτικοί, άνεμοι αγάπης και αποδοχής. Άνεμοι που εκπορεύονται από τα 148 «ναι» που έλαβε το επίμαχο άρθρο 3 του νομοσχεδίου για την αναγνώριση ταυτότητας φύλου στους ανήλικους, από την ηλικία των 15 ετών.

Ο καταιγιστικός δημόσιος διάλογος που άνοιξε από την ημέρα εκείνη δεν είχε τελειωμό-καθώς εμείς οι Έλληνες έχουμε άποψη για όλους και για όλα και, φυσικά, έχουμε λύσει όλα τα υπόλοιπα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα, οπότε και μας περισσεύει ενέργεια (και χρόνος) για σχολιασμό. Από μακριά. Έξω από τον χορό.

Εμένα, λοιπόν, δε με φύσηξαν καθόλου αυτοί οι ανατρεπτικοί άνεμοι. Αντιθέτως, νομίζω πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πλημμύρισαν από υποκρισία. Γιατί πραγματικά δεν κοστίζει τίποτα σε όλους εμάς τους “προχωρημένους” και προοδευτικούς να χειροκροτήσουμε την ψήφιση ενός νομοσχεδίου που επιτρέπει στα διεμφυλικά παιδιά (των άλλων) να διαλέξουν από νωρίς τις προσωπικές αντωνυμίες που θα τα συνοδεύουν. Μοιάζει σαν να “αλλάξαμε πίστα”, χωρίς να έχουμε τερματίσει την προηγούμενη. Ποια από αυτά τα παιδιά μπορούν πραγματικά να εκφράσουν τη σεξουαλικότητά τους μέσα στην οικογένεια; Πόσα γίνονται αποδεκτά από γονείς, εκπαιδευτικούς, φίλους; Πόσα τελικά αποδέχονται τον ίδιο τους τον εαυτό και τελικά μπορούν να τον ντύσουν με τα ρούχα που θέλουν-και με το νόμο;

Σε όλες τις διεθνείς μελέτες εντοπίζεται μια σαφής συσχέτιση ανάμεσα στη στάση της οικογένειας και την ψυχική υγεία των διεμφυλικών ή ομοφυλόφυλων ατόμων. Έρευνα του Υπουργείου Παιδείας της Βόρειας Ιρλανδίας κατέγραψε ότι τα παιδιά αυτά, εξαιτίας της απόρριψης που δέχονται στο σχολείο και την οικογένεια, έχουν πέντε φορές υψηλότερες πιθανότητες να χρειαστούν φαρμακευτική υποστήριξη για κατάθλιψη, δυόμιση φορές υψηλότερες πιθανότητες να προχωρήσουν σε αυτοτραυματισμούς και τουλάχιστον τρεις φορές υψηλότερες πιθανότητες να κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας. Κανένα νομικό πλαίσιο δεν μπορεί να υφάνει το πέπλο αποδοχής που θα σκεπάσει τα παιδιά αυτά, με την δύναμη και το μεγαλείο που μπορεί να το κάνει η ίδια τους η οικογένεια.

Ας σταθούμε λοιπόν απέναντι στο νομοσχέδιο με συγκρατημένο ενθουσιασμό και ας καταλάβουμε ότι αν δεν αντιμετωπίσουμε τα παιδιά μας ως υποκείμενα με δυνατότητες διακυβέρνησης του σώματος και του εαυτού τους, αν συνεχίσουμε να τα χρησιμοποιούμε ως αντικείμενα προβολής των δικών μας ναρκισσιστικών φαντασιώσεων, τίποτα δεν πρόκειται πραγματικά να αλλάξει. Απλά θα μεγαλώνουμε ανθρώπους που δεν θα μπορούν να κάνουν και να είναι αυτό που αγαπούν.

ΥΓ: Χρόνια πολλά στο Τaλκ και πολλά ευχαριστώ στους ανθρώπους που με βοηθούν να κάνω αυτό που αγαπώ εγώ…