Αν θα τολμούσα να κάνω ξανά παιδί; Νομίζω ότι έχω πάρει την απόφασή μου, γνωρίζοντας τα υπέρ και τα κατά. Και προτιμώ να μη με ρωτάνε γι’ αυτό, τουλάχιστον όχι όσοι δεν ανήκουν στα πολύ δικά μου πρόσωπα.
Για τις μητέρες όμως που περιμένουν το δεύτερο παιδί τους, ενώ έζησαν στο πρώτο την προωρότητα βρήκα αυτή την επιστολή. Τους την αφιερώνω μην μπορώντας να υπογράψω εγώ ένα αντίστοιχο γράμμα λόγω προσωπικής επιλογής. Με την ευχή φυσικά να είναι τελειόμηνο αυτή τη φορά! Κ.Σ.
Αγαπητή προωρομαμά που περιμένεις ξανά παιδί,
Ξέρω ότι έχεις άγχος. Ότι από την στιγμή που είδες το θετικό τεστ ένας κόμπος έκατσε στον λαιμό σου. Φυσικά φοβάσαι. Φοβάσαι μην σας ξανασυμβεί.
Προτού αποκτήσεις το πρώτο σου παιδί το ενδεχόμενο της προωρότητας μπορεί να μην είχε περάσει από το μυαλό σου. Ούτε καν σκέφτηκες να ρωτήσεις μετά από ποια εβδομάδα είναι βιώσιμο ένα μωρό. Κι όταν είδες εκείνα τα πολύ μικρά ρουχαλάκια στο κατάστημα με τα βρεφικά είδη, το μόνο που σκέφτηκες θα ήταν: «τι χαριτωμένα!» και θα τα άφησες στη θέση τους.
Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γιατί τώρα ξέρεις πώς είναι να γεννάς με αγωνία. Να ακούς τους νεογνολόγους να σου μιλούν για ποσοστά βιωσιμότητας και φυσιολογικής ζωής. Να βλέπεις το πιο δικό σου πλάσμα με χείλη μελανά, με σώμα χιλιοτρυπημένο, με τον ήχο του μόνιτορ να συνοδεύει κάθε συνάντησή σας όλες εκείνες τις πρώτες μέρες που τα κακά μαντάτα νόμιζες πως δεν θα τελειώσουν ποτέ.
Πόσο θα ήθελα να σου πω ότι αυτά που έζησες δεν θα τα ξαναζήσεις, αλλά – ειλικρινά – δεν μπορώ να το ξέρω. Δεν ξέρω τι θα σου συμβεί, ούτε αν θα γεννήσεις ξανά πρόωρα. Ξέρω όμως να σου πω ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να φοβάσαι και δεν χρειάζεται να δικαιολογηθείς γι’ αυτό. Ξέρω να σου πω και κάτι ακόμη πιο σημαντικό: ότι είσαι δυνατή. Ότι το πέρασες και το αντιμετώπισες. Ότι το έζησες και ξέρεις πως τα παιδιά δεν γεννιούνται με κανόνες και πιστοποιητικά ευτυχίας.
Έχεις βρεθεί εκεί, πάνω από ένα πλαστικό κουτί, με καρδιά έξω από σένα, να κολλάς το πρόσωπό σου στις τρύπες της θερμοκοιτίδας, να βάζεις το χέρι σου κρυφά μέσα και να ψιθυρίζεις. Έχεις πλύνει τα χέρια σου τόσες φορές ώστε να ματώσουν για να πάρεις το παιδί σου αγκαλιά. Έχεις σταθεί όρθια απέναντι στους γιατρούς, απέναντι στις πιο σκληρές ανακοινώσεις τους. Έχεις μετρήσει γουλιές και αναπνοές, γραμμάρια και πόντους και έχεις μάθει τις καμπύλες ανάπτυξης απ’ έξω και ανακατωτά. Για σένα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη είχαν σημασία.
Τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει πια αυτό που έζησες όμως το έζησες και σε έκανε δυνατή. Δυνατή για να σηκωθείς από το κρεβάτι και να σταθείς ξανά έξω από την εντατική, με τα μαλλιά πιασμένα, φορώντας αποστειρωμένη ποδιά. Δυνατή και έτοιμη να κάνεις όσα χρειάζεται για το μωρό σου. Γιατί αυτό μπορεί να κάνει εξακριβωμένα μια μαμά πρόωρου: να είναι δυνατή για το παιδί της.
Michelle Haddock, μια μητέρα που το έζησε δύο φορές…
Πηγή: http://themighty.com/
Τα παιδιά της Μισέλ, πρόωρα και τα δύο.
Η Κέλλυ Σώκου διατηρεί και το site 31 εβδομάδες στο οποίο πρωτοδημοσίευσε το παραπάνω κείμενο. Στις 31 εβδομάδες γράφει (κυρίως) κείμενα σχετικά με την κόρη της, τη Γιόννα, που γεννήθηκε πρόωρα, μόλις 31 εβδομάδων.
