Στην εγκυμοσύνη όλα μοιάζουν με παζλ, για να μην πω με γρίφο. Βάζεις ένα κομμάτι στη θέση του και αμέσως μετά πρέπει να βρεις το επόμενο. Αφού λοιπόν βρήκα τον μαιευτήρα, έπρεπε να κάνω την εξέταση με το εξωτικό όνομα «αυχενική διαφάνεια». Ο συμπαθητικός docteur μου με στέλνει σε έναν επίσης συμπαθητικό doctor ενός διαγνωστικού κέντρου όπου κάνουν αυτήν την εξέταση.
Θα μου κάνουν, όπως με πληροφορούν, μιαν ανώδυνη περιήγηση εντός μου και συγκεκριμένα μέσα στη μήτρα μου. Ο γιατρός μοιάζει με καλό ξεναγό που ξέρει τα μυστικά περάσματα. Ακουμπάει το μαγικό ραβδί του στην κοιλιά μου και «Εεείιι, εσύ εκεί μέσα, έχεις παραμεγαλώσει, και, για δες, μοιάζεις με αληθινό μωρό με κάπως πιο μεγάλο κεφάλι, μα αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες και όλα μέσα σου είναι ήδη σχηματισμένα και κάθεσαι ήσυχο και έτσι μπορούμε και τα βλέπουμε όλα τα οργανάκια σου που είναι σε εξέλιξη και τη γλυκιά σου καρδούλα και ανέλπιστα βλέπουμε ότι είσαι αγόρι. Δεν περιμέναμε να το δούμε τόσο νωρίς, αλλά εσύ έκανες τα αποκαλυπτήρια». Και τι να πω, αυτό δεν το περίμενα. Να μάθω τόσο νωρίς το φύλο σου!
Μα τώρα που το έμαθα είναι τόσο φυσικό και λογικό μαζί. Η Τζούλη Αγοράκη έκανε αγοράκι. Η Αγοράκη και το αγοράκι της, κάπως κολλάει, ακόμα και εννοιολογικά. Είσαι αγοράκι και είσαι και υγιέστατο και όλα σου είναι καλά, και όλα είναι σωστά και η μήτρα μου φιλόξενη (αυτή, καθώς φαίνεται, δεν καταλαβαίνει από κυκλοθυμίες) και έχεις φτιάξει ήδη όλα τα όργανά σου. Και εκείνη την ώρα, για πρώτη φορά στην εγκυμοσύνη, λέω: χαλάλι οι τρελές ορμόνες, οι ναυτίες, οι λιποθυμίες, η εξάντληση.
«Είσαι το μωρό μου και έχεις κάνει τόση πρόοδο. Έκανες σκληρή δουλειά τόσο καιρό να τα φτιάξεις όλα αυτά. Και κάπως είναι σαν να ξέρεις ότι σε φωτογραφίζουμε και στο τέλος μας δίνεις μια ωραία πόζα με τη γλυκιά μυτούλα σου και κάτι λίγο από τα ασχημάτιστα και φανερά χειλάκια σου. Και κάπως έτσι νιώθω για σένα πρόωρα περήφανη, σαν να μου δείχνεις τον πρώτο σου έλεγχο, και τα έχεις κάνει όλα καλά και ο δάσκαλος λέει ότι είσαι περίφημος μαθητής και κατά κάτι μέρες και πιο ανεπτυγμένος. Μήπως να σε περάσουμε τάξη; Μήπως να παίξεις μπάλα στο NBA;» Φεύγω με μια συγκίνηση που δεν την αφήνω να φανεί, μα υπάρχει. Με τον άντρα μου ακόμα πιο συγκινημένο. Και μέσα μου νιώθω αυτήν τη χαζοπερηφάνια που περιγράφουν οι απανταχού γλυκερές μητέρες αυτού του κόσμου. Από την άλλη σκέφτομαι το Η ζωή είναι αλλού, το αριστούργημα του Κούντερα, και φοβάμαι μη θυμίζω τη μητέρα του ποιητή που μετέτρεψε μια ιστορία αγάπης σε ιστορία ζωής. Και η μητρότητα έγινε η σημαία της, το άλλοθί της. Να το προσέξω αυτό: έναν κυνισμό γρήγορα πάλι στην Τζούλη!
Ο τρίτος μήνας πέρασε. Πρέπει να αποφασίσω αν θα κάνω αμνιοπαρακέντηση. Ακόμα ένα εγκυμονώ – δίλημμα. Μπήκα στον τέταρτο μήνα. Η κλεψύδρα της απόφασης τρέχει. Δεν ξέρω, δεν έχω ακόμα αίσθηση του τι γίνεται εντός μου. Το θαύμα περνάει και αυτό από σαράντα κύματα. Όπως η διάθεσή μου. Ενώ το έχω συνειδητοποιήσει, συνάμα δεν το έχω. Τις μονές μέρες το αισθάνομαι κάπως, τις ζυγές ένα κομμάτι του εγκεφάλου μου μοιάζει σαν να είμαι λοβοτομημένη. Δεν μπορώ να κάνω τη σύνδεση ότι αυτό το πλασματάκι που έχω μέσα μου είναι δικό μου, κατάδικό μου (όσο και δικό του), ότι εγώ το βοηθάω να δημιουργηθεί και να έρθει σ’ αυτόν τον κόσμο. Δεν μπορώ, δηλαδή, να πιστέψω ότι γίνομαι σαν τη σαχλή μάνα ηρωίδα του Κούντερα. Και όμως, το ομολογώ, τον τρίτο μήνα κάτι άλλαξε. Τώρα στις αρχές του τέταρτου περιμένω να το ακούσω, να την ακούσω. Και πολύ φοβάμαι θα μου συμβεί!
(συνεχίζεται)
