Πρώτα απ’ όλα ας συστηθώ. Είμαι η Σοφία Δημοπούλου, πολιτικός μηχανικός, συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλίων για ενήλικες και συνιδιοκτήτρια ενός καταστήματος γυναικείων ρούχων στη Γλυφάδα. Μα πάνω απ’ όλα είμαι μαμά. Ζω μόνη μου με τα δυο μικρότερα αγόρια μου, τον Ιάσονα 19 ετών, πρωτοετή φοιτητή στο τμήμα Βιολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και τον Αλέξανδρο, 17 ετών, μαθητή της Γ΄ Λυκείου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Έχω όμως δύο ακόμα παιδιά λίγο μεγαλύτερα, που ζουν στο Λονδίνο, τη Στέλλα, που είναι νέα μηχανικός και μετά τις σπουδές της εδώ ζει και εργάζεται στην Αγγλία και το Θοδωρή που κάνει εκεί μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά. Πολύτεκνη μητέρα λοιπόν, σε ρόλο ζογκλέρ. Ένα τυπικό καθημερινό μου πρόγραμμα είναι το εξής:

4.45: Χτυπάει το πρώτο ξυπνητήρι- αυτό με το γλυκό μελωδικό ήχο, που συνήθως το κλείνω μισοκοιμισμένη. Πέντε λεπτά αργότερα χτυπάει το δεύτερο, με ρυθμό εμβατηρίου αυτή τη φορά, ώστε να με αναγκάσει να σηκωθώ (ποτέ δεν χώνεψα τα πολλά ταρατατζούμ). Δίχως άλλη καθυστέρηση, φτιάχνω καφέ και κάθομαι στο γραφείο μου να γράψω. Βάζω μουσική, ανοίγω τον υπολογιστή, τον κοιτάω αμήχανα γιατί συνήθως δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, χαιρετιόμαστε κανένα δεκάλεπτο κι έπειτα παίρνω εμπρός. Με κάποιο περίεργο τρόπο οι πρώτες δύσκολες λέξεις ξεκλειδώνουν τις επόμενες που ρέουν πιο εύκολα. Αποφεύγω να κοιτάξω οτιδήποτε άλλο πέρα από το κείμενό μου, γιατί αλλιώς η ώρα θα φύγει χωρίς να ολοκληρώσω το κομμάτι που έχω προγραμματίσει να δουλέψω αποβραδίς. Δουλεύω πάντα βάζοντας και πάλι το ξυπνητήρι να χτυπήσει, ώστε να επιβλέψω αν ξύπνησαν τα παιδιά. Γράφοντας μπαίνω σε «χρονοκάψουλα», οπότε είναι πολύ εύκολο να χάσω την αίσθηση του χρόνου.

7.30-8.00: Τα αγόρια ξυπνούν ασφαλώς μόνα τους, ως γνήσια Ελληνίδα μάνα όμως, έχω πάντα το νου μου μήπως τα πάρει ο ύπνος. Χρειάζομαι κι εγώ ένα διάλειμμα που το εκμεταλλεύομαι για να τα χαιρετίσω, να μεριμνήσω για το απαραίτητο χαρτζιλίκι τους, να τα φιλήσω όσο αυτά μου τονίζουν πως δεν είναι πια μωρά. Για μένα είναι, όσο αφορά στην έκφραση της αγάπης μου. Στην επόμενη μισή ώρα βάζω πλυντήριο, τακτοποιώ τα κρεβάτια και ετοιμάζω το φαγητό. Όσο αυτό μαγειρεύεται, εγώ συνεχίζω τη δουλειά μου για ακόμα μια ώρα.

9.00-3.00: Ετοιμάζομαι και φεύγω για το γραφείο, που ευτυχώς απέχει μόλις 1 χιλιόμετρο από το σπίτι. Ώρα να δω τα μηνύματά μου, να κάνω τα ραντεβού μου, να ασχοληθώ με κάποια μελέτη, να κάνω πληρωμές και να οργανώσω τα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν και από τις τρεις δραστηριότητές μου. Ενδιάμεσα μπορεί να χρειαστεί να βγω για εξωτερικές δουλειές ή να κατέβω στο μαγαζί ή, πράγμα που το διασκεδάζω αφάνταστα, να πάω με τη συνεταίρο μου σε κάποιο δειγματισμό. Όπως και να έχει, συνήθως φροντίζω να είμαι πίσω στις 3.00 μ.μ. που γυρίζει ο μικρότερος γιος μου από το σχολείο, να φάμε μαζί, να πούμε τα νέα της μέρας, να ακούσω τα καινούρια εφηβικά ανέκδοτα και να γελάσω μ’ αυτά. Προσπαθώ να συζητώ μαζί του και τους δικούς μου προβληματισμούς και  ό,τι άλλο μου κέντρισε την προσοχή. Προσπαθώ να αφουγκραστώ και τα δικά του συναισθήματα, τις ανησυχίες και τους φόβους του. Μπορώ να πω πως είναι για μένα η πιο σημαντική ώρα της ημέρας γιατί είμαστε κι οι δυο χαλαροί. Αρκεί το φαγητό να είναι του γούστου του!

3.30-5.30: Ώρα για ξεκούραση. Το πολύτιμο δίωρο της μεσημεριανής σιέστας που προσπαθώ να χαρίζω στον εαυτό μου, γιατί έχοντας ξυπνήσει πολύ πρωί, με ανατροφοδοτεί με ενέργεια. Παλιά κλασική συνταγή του μπαμπά μου, που την ακολουθώ όσο πιο πιστά μπορώ. Δεν καταφέρνω πάντα να κοιμηθώ, μου είναι όμως αρκετό να μείνω μόνη λίγο με τον εαυτό μου, να αφήσω το μυαλό να ονειρευτεί, να χαζέψω λίγο στην τηλεόραση δίχως να σκέφτομαι τίποτα. Γενικά, κλείνω για λίγο το διακόπτη. Ασφαλώς κλείνω και το κινητό μου.

5.30-9.00: Το απόγευμα περνά συνήθως μπροστά από τον υπολογιστή μου. Θα προετοιμαστεί η συγγραφική δουλειά της επόμενης μέρας, θα ξαναδώ τα μηνύματά μου, θα κάνω κάποια τηλεφωνήματα. Μερικές φορές παρουσιάζεται η ανάγκη να πάω σε κάποια εκδήλωση, όπως μια παρουσίαση βιβλίου ή απλώς να κάνω μερικές εξωτερικές δουλειές συνήθως να πάω στην αγορά για ανεφοδιασμό. Εκπλήσσομαι πόσο γρήγορα τελειώνουν τα τρόφιμα με δυο νεαρούς αδηφάγους άνδρες μέσα στο σπίτι. Έχω γίνει κολλητή με τις κοπέλες των ταμείων του σουπερμάρκετ της γειτονιάς. Επιπλέον, πρέπει να μεριμνήσω για το φαγητό της επόμενης μέρας και ασφαλώς για το βραδινό. Ευτυχώς πια η κατάσταση είναι πιο αντιμετωπίσιμη από παλαιότερα, αφού και οι δυο τους ανακατεύονται στην κουζίνα για να φτιάξουν κάτι πρόχειρο κι εύκολο για το βράδυ. Είναι η στιγμή να βρεθώ και με τον μεγαλύτερο γιο που έχει επιστρέψει από το Πανεπιστήμιο και θέλει τις περισσότερες φορές να μοιραστεί μαζί μου αυτά τα θαυμαστά που ανακάλυψε στο εργαστήριο. Οι κουβέντες μας συνήθως ξεκινούν με το σχολιασμό κάποιας φωτογραφίας που έχει τραβήξει από το μικροσκόπιο DNA για να καταλήξουν σε σοβαρά ζητήματα που τον απασχολούν. Προσπαθώ να μην είμαι διδακτική, γιατί πάντα τα παιδιά αντιδρούν στον τρόπο που θυμίζει δάσκαλο. Κουβεντιάζω μαζί του, λέω τη δική μου σκέψη και βλέπω πως, ακόμα κι αν στην αρχή είναι αντίθετος με κάτι που πιστεύω εγώ, σιγά σιγά το αντιλαμβάνεται όταν το βιώσει.

10.00 μ.μ.: Είναι η ώρα της ικανοποίησης πως περίσσεψε κι ένα μικρό κομματάκι της μέρας για μένα. Εκμεταλλεύομαι την ησυχία για να διαβάσω ένα βιβλίο που θα με ξεκουράσει, αλλά παράλληλα θα ξεκλειδώσει και τη δική μου συγγραφική σκέψη. Το χειμώνα ανάβω το τζάκι και με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί απολαμβάνω τη σιωπή του σπιτιού. Εκείνη την ώρα ο φοιτητής μας έχει συνήθως βγει βόλτα και ο υποψήφιος φοιτητής διαβάζει ακόμα. Είναι η ώρα που χαίρομαι που έχω πια μεγάλα και σχετικά ανεξάρτητα παιδιά, αν και μου λείπουν τα δυο μεγαλύτερα που ζουν στην Αγγλία. Δεν μου αρέσει πολύ να βγαίνω τις καθημερινές, γιατί τότε χάνω αυτή τη σημαντική στιγμή της αναγνωστικής απόλαυσης που μου προσφέρει ένα καλό βιβλίο. Επιπλέον, αν αργήσω να κοιμηθώ, χάνω τη δουλειά της επόμενης μέρας. Το σώμα, όπως είναι φυσικό, αρνείται τότε να ακολουθήσει την τόσο πρωινή αφύπνιση κι εγώ χάνω το πιο δημιουργικό κομμάτι της μέρας μου.

11.00 μ.μ.: Η μέρα μου έχει τελειώσει. Ώρα για ύπνο δίχως διάβασμα, δίχως τηλεόραση, δίχως κακές σκέψεις. Τα αφήνω όλα για άλλες στιγμές της μέρας. Όσο για τις κακές σκέψεις, τις αφήνω γενικά να εξατμιστούν στη γέννησή τους. Εκείνη τη μαγική ώρα, κάνω και τους αναπόφευκτους απολογισμούς. Πόσο δημιουργική ήταν η μέρα μου, πόσο κατάφερα να επικοινωνήσω με τα παιδιά μου, πόσο χρόνο αφιέρωσα σ’ ό,τι αγαπώ; Αν κάτι δεν πήγε καλά, θα φροντίσω την άλλη μέρα να το κάνω να πάει καλύτερα, με υπομονή και με πολλή αγάπη. Ξέρω πως δεν είμαι υπεράνθρωπος, κάνω όμως ό,τι μπορώ για την οικογένειά μου, για μένα, για όσους αγαπώ. Έχω διδάξει πολλά πράγματα στα παιδιά μου, έχω όμως μάθει κι εγώ πολλά απ’ αυτά: να ζω στο παρόν, να αγαπώ τα ζώα και τη φύση, να απολαμβάνω τα μικρά πράγματα, να βάζω στην άκρη τον εγωισμό, να ονειρεύομαι, να αγωνίζομαι για όσα έχουν για μένα αξία. Αν ξαναγυρνούσα πίσω το χρόνο, πάλι θα έκανα παιδιά, ίσως μάλιστα περισσότερα απ’ όσα έχω. Κι όντας πολλά χρόνια μαμά, έχω πια πειστεί πως δεν μπορούμε να προφυλάξουμε τα παιδιά από όλα τα λάθη τους. Μπορούμε μόνο να είμαστε δίπλα τους όταν θα κάνουν το λάθος, να τα στηρίξουμε και να τα εμψυχώσουμε. Είμαστε όλοι όντα ατελή, μα αυτή είναι και η μαγεία της ζωής.

Το νέο μυθιστόρημα της Σοφίας Δημοπούλου “Η ζωή απέναντι” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.