Η Σάρα Τοσκάνο, χορεύτρια από την Πορτογαλία που ζει και εργάζεται στην Αθήνα και μαμά μιας μικρής κόρης, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της.

Όταν δουλεύεις σαν freelancer στον χώρο των τεχνών, κάθε μέρα είναι διαφορετική. Η Κυριακή δεν είναι η μέρα χαλάρωσης και η Δευτέρα δεν είναι η πιο δύσκολη μέρα της εβδομάδας. Για να είμαι ειλικρινής, η 11 μηνών κόρη μου με έχει βοηθήσει να βάλω προτεραιότητες και τάξη στις μέρες μου. Από την άλλη, εξαιτίας της κόρης μου έχω ξεχάσει τελείως τι θα πει «οκτάωρος ύπνος» γιατί ακόμα ξυπνάει 4 φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Οπότε μ’ όλη αυτή την έλλειψη ρουτίνας και προγράμματος και με την παντελή έλλειψη ύπνου θα προσπαθήσω να σας περιγράψω μια μέρα που θυμάμαι ακόμα καλά: Χτες!

Χτες η Ζωή μάς ξύπνησε στις 7 το πρωί και ήταν ακόμα νύχτα έξω. Εγώ και ο σύζυγός μου προσπαθήσαμε να την βάλουμε σε λειτουργία… snooze (αναβολής αφύπνισης), αλλά πλέον στις 7:30 ήταν ξεκάθαρο ότι έπρεπε να σηκωθούμε. Της δώσαμε το πρωινό της (και ένα μεγάλο μέρος από το δικό μας πρωινό) και την ντύσαμε.

Όσο χρόνο και να έχουμε το πρωί πάντα για κάποιο λόγο πρέπει να τρέξουμε για να τα ετοιμάσουμε όλα. Το βλέπω θετικά όμως γιατί είμαι χορεύτρια και αυτά τα πρωινά τρεξίματα είναι μια καλή γυμναστική για εμένα.

Έφυγα από το σπίτι στις 09:30, πήρα έναν διπλό καφέ στο χέρι και στις 10:00 ήμουν στο θέατρο Άβατον για να ξεκινήσω πρόβες για την βρεφική θεατρική παράσταση «Θα Βγω Απ’το Αυγό» που ανεβάζουμε για δεύτερη χρονιά. Είναι μια παράσταση ειδικά για μωρά 4-18 μηνών που μου αρέσει πολύ γιατί συνδυάζει την εμπειρία μου στο κομμάτι των τεχνών αλλά και την ιδιότητα μου ως μητέρας. Μέσα από το μεγάλωμα και το παιχνίδι με την κόρη μου τη Ζωή έχω αποκομίσει πολλές ωραίες εμπειρίες και γνώση που μπορώ να χρησιμοποιήσω στην παράσταση. Το να περνάω χρόνο μαζί της είναι για εμένα ο τέλειος συνδυασμός δουλειάς και διασκέδασης.

Κατά τις 14:00 ήμουν πάλι σπίτι. Η Ζωή είχε φάει το μεσημεριανό της και ήταν έτοιμη για παιχνίδι. Έχουμε αγοράσει διάφορα παιχνίδια αλλά πάντα της αρέσει να παίζει με πράγματα που κάθε άλλο παρά παιχνίδια είναι. Χτες ανακαλύψαμε ότι η χάρτινη κούτα που είχε μέσα το καρεκλάκι του αυτοκινήτου δουλεύει και σαν σπιτάκι, τόσο για εκείνη, όσο και για την καμηλοπάρδαλή της. Ενώ τα παπούτσια της είναι επίσης κάτι που εκτός από τα πόδια μπορούν να φορεθούν και στα δάχτυλα του χεριού και να χρησιμοποιηθούν για ανατρεπτικές βόλτες.

Στις 15:00 είχε έρθει η ώρα να πάει για το μεσημεριανό της ύπνο, οπότε πήγα να την βάλω να κοιμηθεί.

Στις 15:20 παραιτήθηκα.

Στις 15:45 προσπάθησα ξανά να την βάλω για ύπνο.

Στις 16:15 παραιτήθηκα ξανά.

Στις 16:30 επιτέλους κοιμήθηκε στην αγκαλιά μου.

Στις 16:40 την έβαλα στο κρεβάτι της και ξύπνησε.

Μετά από πολύ κόπο στις 17:00 κατάφερα να την βάλω στο κρεβάτι της για ύπνο. 25 λεπτά αργότερα είχε ξυπνήσει.

Από τότε που γεννήθηκε η Ζωή έχω μάθει πώς να διαχειρίζομαι καλύτερα τον χρόνο μου. Μέσα στα 25 λεπτά που κοιμόταν κατάφερα να απαντήσω σε mail, να φάω κάτι και να συμμαζέψω το χαμό που είχε κάνει.

Όταν ξύπνησε η Ζωή πήραμε μέσω Skype τους παππούδες της στην Λισαβόνα. Μένουν μακριά αλλά δεν θέλω να χάσουν την επαφή μαζί της και να μην βλέπουν το πώς μεγαλώνει. Κάπως έτσι σιγά-σιγά είχε φτάσει η ώρα για την προετοιμασία του ύπνου. Μπάνιο που συνήθως παίρνει μισή ώρα και βραδινό, όπου συνήθως και πάλι τρώει το δικό της και το δικό μας. Μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερα να την κοιμίσω.

Η ώρα είναι 20:30. Σ’ ένα ήσυχο πλέον σπίτι κάθισα να ετοιμάσω τα σεμινάρια χορού που θα διδάξω στην Αθήνα. Μια σειρά από μαθήματα χορού της κοιλιάς, ειδικά σχεδιασμένα για εγκύους. Ετοιμάζοντας αυτά τα μαθήματα πάντα θυμάμαι όλες τις ωραίες αναμνήσεις από την δική μου εγκυμοσύνη.

Μ’ αυτές τις αναμνήσεις και την εικόνα της κόρης μου να κοιμάται νιώθω κάθε βράδυ ότι το να έχεις παιδί είναι χωρίς αμφιβολία μια πανέμορφη εμπειρία.