Η διευθύντρια Δημοσίων Σχέσεων των Εκδόσεων Ψυχογιός Πόπη Γαλάτουλα μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς.
Πέρασαν 5 ½ χρόνια από τότε που οι προτεραιότητές μου άλλαξαν. 5 ½ χρόνια από τότε που ένα μικρό αγοράκι ήρθε στη ζωή μας και έφερε μαζί του ατέλειωτη, ανεπιτήδευτη και χωρίς όρους αγάπη, πολλά χαμόγελα, την καλύτερη αγκαλιά του κόσμου, αλησμόνητες ευτυχισμένες στιγμές, απίστευτες ατάκες και απορίες, μαζί με την λογική που θέλει τα πάντα απτά και τεκμηριωμένα και φυσικά οι αφηρημένες έννοιες, απλά δεν είναι λογικές!
Έφερε πολλά όμορφα πράγματα αυτός ο απίθανος τύπος, εξαφάνισε ένα όμως! Τον απόλυτα προσωπικό μου χρόνο.
Τώρα το ξυπνητήρι χτυπάει στις 7 π.μ. και οριακά αφήνει λίγο χρόνο για καφέ και σερφάρισμα στα κοινωνικά δίκτυα έχοντας απόλυτη ησυχία. Μέχρι τις 7:45 π.μ. πρέπει να είμαι έτοιμη για το γραφείο, να ετοιμάσω τη στολή του σχολείου και το κολατσιό του, για να τον ξυπνήσω και να μου πει πάλι ότι δεν θέλει να πάει ΠΟΤΕ σχολείο και θέλει να κοιμηθεί και δεν είναι δίκαιο να μην σέβομαι ότι θέλει να κοιμηθεί! Κι αφού περάσουμε αυτό το πρωινό δράμα, να σηκωθεί, να ετοιμαστεί, να ντυθεί, να διαπραγματευτούμε το πρωινό και να κατέβουμε –συνήθως- πολύ χαρούμενοι για να μπούμε στο σχολικό και να φύγουμε με χαμόγελα! Κι εκεί να αναρωτιέμαι: πώς μεταλλάχτηκε μέσα σε μισή ώρα; Και να χαμογελάω, γνωρίζοντας ότι θα περάσει όμορφα την ημέρα του μέχρι να επιστρέψει το απόγευμα έτοιμος για νέες περιπέτειες.
Αμέσως μόλις φύγει το σχολικό, ξεκινάω κι εγώ για το γραφείο. Και αυτό το «κενό» από το πρωί μέχρι το απόγευμα θα ασχολούμαι απόλυτα με τις Δημόσιες Σχέσεις των Εκδόσεων Ψυχογιός, έχοντας όμως πάντα το κινητό τηλέφωνο δίπλα μου, γιατί πάντα υπάρχει η πιθανότητα να με καλέσουν από το σχολείο και δεν μπορώ και δεν θέλω να μην είμαι διαθέσιμη! Αντίστοιχα τις ώρες που δεν είμαι στο γραφείο και είμαι μαζί με τον Γιώργο, το κινητό είναι και πάλι δίπλα μου γιατί είναι βέβαιο ότι θα χτυπήσει και κάποιος θα με χρειάζεται για κάτι επείγον ή λιγότερο επείγον.
Και το ρολόι περνάει τις 5 μ.μ. κι εγώ αναρωτιέμαι πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα και ο Γιώργος επιστρέφει με το σχολικό, άλλοτε κουρασμένος και άλλοτε μέσα στην ενέργεια (πού τη βρίσκει μετά από τόσες ώρες στο σχολείο;) ρωτώντας: Τι έχεις κανονίσει για σήμερα; Και αν είναι οι ημέρες του fu jow pai κάπως την γλυτώνω, γιατί θα εκτονωθεί μέρος της ενέργειάς μας. Αν δεν είναι και δεν έχω κανονίσει κάτι με τους φίλους του –που να σημειώσουμε ότι ήταν με τους περισσότερους από αυτούς όλη την ημέρα μαζί στο σχολείο- θα ξεκινήσουμε μια συζήτηση για το πόσο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ (δεν λέμε «είναι άδικο») να μην βλέπει ΚΑΘΟΛΟΥ τους φίλους του και να βλέπουμε μόνο εμείς (ο μπαμπάς του κι εγώ) τους δικούς μας ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Και να αναρωτιέμαι ΠΟΤΕ συμβαίνει αυτό και δεν το συγκρατεί η μνήμη μου;
Θα επιστρέψουμε στο σπίτι, συνήθως, στις 7:30 μ.μ. για να ξεκινήσουμε τη διαδικασία αποσυμπίεσης της ημέρας: να κάνουμε μπάνιο, να φάμε, να δούμε κινούμε σχέδια, να παίξουμε, να διαβάσουμε, να κοιμηθούμε… Μα τόσο νωρίς να κοιμηθούμε; Κι είναι μετά τις 10 μ.μ.! Μα δεν θέλω να κάνω μπάνιο τώρα, θα κάνω σε λίγο. Δεν πέρασε το σε λίγο ακόμη. Δεν είδα καθόλου κινούμενα σχέδια. Δεν είναι δίκαιο εγώ να κοιμάμαι κι εσείς όχι! Να παίξουμε επιτραπέζιο; Ένα ποτήρι κρύο γάλα παρακαλώ…
Και κάποια στιγμή, που τα ματάκια όσο κι αν προσπαθεί δεν αντέχουν άλλο, να κλείνουν, αφού αυτή η μικρή αγκαλίτσα σ’ έχει σφίξει, αφού αυτό το γλυκό μουτράκι σ’ έχει γεμίσει φιλιά κι έχει θυμηθεί και πάλι να σου πει «είσαι η καλυτερότερη, σ’ αγαπάω, I love you».
Κι αυτές οι λεξούλες να έρχονται στο μυαλό όταν είσαι σε επαγγελματικό ταξίδι ή ραντεβού και ψάχνεις στην τσάντα σου για κραγιόν και μέσα βρίσκεις τουλάχιστον ένα χελωνονιντζάκι! Ή όταν ανάμεσα στις εφαρμογές του κινητού υπάρχουν παραμύθια, ζωγραφική, puzzle, παιχνίδια που τρώνε τη μνήμη, για τις ώρες που είμαστε κάπου κι εκείνος βαριέται, βαριέται, βαριέται και θα αναγκαστώ να κάνω αυτό που κατέκρινα: θα του δώσω το κινητό ή το tablet για να ηρεμήσουμε… όλοι!
Και τελικά, δεν πειράζει που εξαφανίζεται ο πολύτιμος προσωπικός χρόνος, η καλύτερη αγκαλίτσα του κόσμου το αξίζει. Άλλωστε και από εκείνον «κλέβω» χρόνο που του αναλογεί για να τον αφιερώσω σε κάτι άλλο που έχει «προτεραιότητα». Κάποιες φορές έχοντας τύψεις και κάποιες άλλες όχι. Αλήθεια, είμαι η «καλυτερότερη»; Εκείνος πάντως είναι 🙂
