Η ηθοποιός Μαλαματένια Γκότση, μαμά δυο αγοριών, 11 και 7 ετών, μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της.
7:00 “γργργργρ”, ψιθυριστό έως άηχο “καλημέρα μαμά “.
7:05 Ξανά “γρρρρρ” και πέφτουν για ύπνο.
7:10 “καλημέρα” – “γρρρρρ”,”καλημέρα”-“γρρρ”… Θέλω τόσο πολύ να τους αφήσω να χουζουρέψουν κι άλλο. Ανακοινώνω με ηρεμία την ώρα και σηκώνονται. Ξέρουν ότι πρέπει να πάνε σχολείο.
Ετοιμάζονται με τον ρυθμό τους που είναι από ξέφρενα γρήγορος ως ξέφρενα νωχελικός. Τρώνε και προσέχουν ή τρώνε και τα πάντα γίνονται βρωμερά… Αξιαγάπητοι λεκέδες στα ρούχα τους
Ή, αν είμαστε τυχεροί, στις πιτζάμες τους. Αγαπώ κάθε στιγμή, στην όλη διαδικασία, ακόμα και την πιο αγχωμένη κι απελπιστικά γκρινιάρα.
8:00 Αποχαιρετάμε τον μεγάλο που, πλέον, πάει μόνος στο κοντινό σχολείο με τους φίλους του.
Νιώθω μια περίεργη ζωντάνια που τον βλέπω να το θέλει τόσο, να χαίρεται τόσο που κινείται χωρίς εμάς. Ταυτοχρονα νιώθω κι ένα τρέμουλο στις γάμπες.
Κατευθυνόμαστε με τον μικρό στο σχολείο. Δεν θέλει με τίποτα να καθυστερήσει. Μ’ αγκαλιάζει, με φιλάει, μου “παραγγέλνει” το απογευματινό του σνακ, συναντά τους φίλους του και μπαίνουν με φόρα, στο σχολείο.
9:00 Στο Εθνικό βρίσκω το Γιάννη, το Νικόλα και τον κύριο Κώστα. Ταξιδεύουμε μαζί κάθε μέρα σε κάποιο δημοτικό ή νηπιαγωγείο της Αττικής, μεταμορφωνόμαστε κάθε μέρα στα Παιδιά του Γαλάζιου πλανήτη. Μετά την παράσταση, τα παιδιά κάνουν ευχές: “Θα ήθελα να ζω για πάντα στη φύση”,”θα ήθελα να δώ ένα μονόκερο”.
Σκέφτομαι τους δυο δικούς μου. Νιώθω πως τους καταλαβαίνω καλύτερα: τη ζωή τους στο σχολείο, τις ονειροπολήσεις τους, τον τρόπο που σκέφτονται. Καταλαβαίνω καλύτερα κι άλλο ένα παιδί, δικό μου κι αυτό, κρυμμένο μέσα μου.
13:00 Τα μεσημέρια είναι δικά μου: σχέδια, συναντήσεις, διάβασμα, ετοιμασίες. Κάποια απογεύματα έχω την μεγάλη ευτυχία να συμμετέχω στα θεατρικά εργαστήρια με εφήβους πρόσφυγες: ό,τι συμβαίνει είναι μαγικό, συγκινητικό. Είναι ένας νέος κόσμος μοιρασμένος με χαρά.
17:00 Επιστροφή από το σχολείο, απογευματινό, κουβέντες και παιχνίδι, δραστηριότητες, διάβασμα.
20:00 Το βράδυ συζητήσεις, αναζητήσεις, ίσως ταινία κι αγκαλίες.
Είναι μαγικό το πώς όταν κοιμούνται, τα πρόσωπά τους γίνονται πάλι μωρουδιακά. Γαλήνη. Νυχτερινή, εύθραυστη ηρεμία που καμιά φορά καταρρέει μέσα σε δευτερόλεπτα: πυρετός, υπερδιέγερση, εφιάλτης, ή, πολύ απλά, η γλυκιά –και συνάμα φρικιαστική- έμπνευση να φτιάξουν ενα γλυκό στις 4 τα ξημερώματα. Δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να σταματήσει τον οίστρο του ζαχαροπλάστη που ξυπνά μέσα τους. Νύστα, γέλια, αυγά στο πάτωμα και το πολύ θετικό: έτοιμο πρωινό κι απογευματινό κέικ.
Έχω περάσει απο πολλές φάσεις ως γονιός. Από την 24/7 -365/366 βρεφική και πρώιμη νηπιακή φάση των μικρών. Από την φάση εργασιακής επανένταξης και συνεχούς νηπιακής φροντίδας. Την τελευταία χρονιά, λόγω χωρισμού με τον μπαμπά τους, ζω και πολλά 24ωρα χώρια τους. Μου πήρε καιρό να μάθω να περνάω χρόνο μακριά τους. Στην μεταβατική, και όλο και πιο ισορροπημένη, περίοδο που διανύουμε τώρα, ζω εσωτερικά με αυτές τις σκέψεις: δε σταματάς σ’ οποιαδήποτε φάση ή διευθέτηση να είσαι γονιός, να είσαι κυριολεκτικά ποτισμένος με την έγνοια και τις χαρές που αυτό περικλείει. Δεν σταματάς ποτέ να λειτουργείς προγραμματισμένος ως γονιός ψυχικά, σωματικά, οργανωτικά. Η σύνδεση δεν σταματά ποτέ γιατί είναι σύνδεση με τον εαυτό σου: το σώμα σου, την ψυχή σου, τη νοητική σου επεξεργασία. Αλλάζει τρόπους και ποιότητες. Και πάντα περικλείει την αγάπη. Αποκτάς ένα άλλο βλέμμα, το βλέμμα που σου δίνουν τα παιδιά. Οι προτεραιότητες χρόνου, ενέργειας, νοήματος, χρήματος επαναπροσδιορίζονται. Σοφά.
Η παρουσία μπορεί να είναι απουσία αν δεν είσαι εκεί πραγματικά, στο τώρα του παιδιού και της σχέσης σας. Αν χάνεται η αίσθηση της γιορτής/φροντίδας. Αν χάνεται το αποτύπωμα του κάθε τώρα. Ακόμα κι όταν αυτός ο χρόνος μαζί τους είναι απλώς ώρες μικρής βαρεμάρας, ξεκούρασης, ύπνου, εργασιών του σπιτιού. Η μικρή απουσία του γονιού είναι παρουσία αν συνδέεσαι πάντα με τον εαυτό σου, μαζί τους, αν εξελίσσεσαι κι αυτό το δίνεις ως δώρο στα παιδιά.
Δύο είναι καλύτερα από ένας. Πάντα. Και στο μαζί και στο χώρια. Δύο γονείς, ο καθένας με τον ρόλο του, με τον χώρο του μέσα τους. Κι έτσι όταν δεν είμαι μαζί τους εκμεταλλεύομαι τον χρόνο. Εργάζομαι, εξελίσσομαι, προσπαθώ να διασφαλίσω την τροφή τους, σ’όλα τα επίπεδα.
Η Μαλαματένια Γκότση είναι ένα από Τα παιδιά του Γαλάζιου Πλανήτη, στην παράσταση-βαλίτσα του Εθνικού Θεάτρου που ταξιδεύει σε σχολεία της Αττικής. Η παράσταση παίζεται και κάθε Κυριακή στο κτίριο Τσίλλερ στις 13:30.
