Η Ντόρα Τσακνάκη, μητέρα δύο κοριτσιών, υπεύθυνη επικοινωνίας στις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, μιλάει στο Τaλκ για την καθημερινότητά της.
7:00: Το ξυπνητήρι χτυπάει και το κλείνω. Ξαναχτυπάει σε επτά λεπτά και το ξανακλείνω. Τρίτη και φαρμακερή, οπότε η ώρα έχει πάει 7:15 και δεν με παίρνει άλλο. Σηκώνομαι για να ξυπνήσω με χάδια και φιλιά τα κορίτσια, την Αθηνά, που είναι 10 και πηγαίνει Ε΄ Δημοτικού, και τη Βασιλική, που είναι 8 και πηγαίνει Β΄ Δημοτικού. Ντύσιμο, γάλα, δόντια και φύγαμε για το σχολείο. Μας πηγαίνει ο παππούς με το αυτοκίνητο, καθότι δεν οδηγώ, το σχολείο είναι περίπου 15 λεπτά με τα πόδια και ο μπαμπάς μας είναι νοσηλευτής οπότε είναι ήδη στο νοσοκομείο.
8:30-9:00: Στον δρόμο για το γραφείο που πηγαίνω με το ΜΕΤΡΟ, διαβάζω συνήθως κάποιο βιβλίο. Αυτή την περίοδο διαβάζω το «Λίγη ζωή» της Χάνια Γιαναγκιχάρα, ένα βιβλίο που όσο προχωρούν οι σελίδες τόσο καταλαβαίνω την υστερία και τη λατρεία των εκατομμυρίων αναγνωστών στον κόσμο για τους πρωταγωνιστές του.
9:00-14:00: Φτάνω στο γραφείο που είναι στην Ιπποκράτους. Εργάζομαι στις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, εδώ και 16 χρόνια, ως υπεύθυνη επικοινωνίας, και κάθε μέρα συναναστρέφομαι και μιλώ με συγγραφείς, δημοσιογράφους και ανθρώπους από τον χώρο του βιβλίου. Μια που στο σπίτι δεν προλαβαίνω να πάρω πρωινό, φτιάχνω τσάι και κάθομαι στον υπολογιστή. Οι ρυθμοί είναι γρήγοροι και έντονοι και η καθημερινότητα αρκετά διαφορετική και δημιουργική. Έχω να απαντήσω σε δεκάδες e-mails, να οργανώσω και να προχωρήσω θέματα, να παρευρεθώ σε meetings.
14:00-14:30: Lunch break με φαγητό από το σπίτι ή καμιά σαλάτα από delivery, εάν δεν έχω προνοήσει για φαγητό.
14:30-18:00: Η δουλειά συνεχίζεται το ίδιο εντατικά. Κάνω κανένα τηλέφωνο στο σπίτι, για να τσεκάρω εάν είναι όλα εντάξει με τα παιδιά.
18:00: Σχολάω και φεύγω συνήθως πανικόβλητη και τρέχοντας να προλάβω λεωφορείο και μετρό, κουβαλώντας πάντα (εκτός από τα τάπερ) τσάντα με δουλειά για το σπίτι. Φτάνω ασθμαίνοντας για να προλάβω δραστηριότητες και να συνεχίσω με το πρόγραμμα των παιδιών. Όταν ο σύζυγος δεν έχει απογευματινή βάρδια και είναι στο σπίτι, είμαι φυσικά κάτι χιλιοστά πιο χαλαρή.
18:30-20:30: Μέσα σε δύο ώρες έχω πηγαινοέρθει –με τα πόδια, παρακαλώ–, δεκάδες φορές σε ρυθμική, θεατρικό παιχνίδι, street dance και αγγλικά. Ε, τότε, πότε με τη μία πότε με την άλλη, λέμε τα νέα της ημέρας. Τι συνέβη στο σχολείο, τι διάβασμα έχουμε, τι τεστ κ.λπ. Μεταξύ των δραστηριοτήτων κάνουμε και τον έλεγχο των μαθημάτων για την επόμενη μέρα. Τα κορίτσια διαβάζουν μόνα τους το μεσημέρι και η μαμά ελέγχει το απόγευμα. Τα πράγματα δεν είναι πάντα ανθηρά, καθώς η μαμά –εγώ δηλαδή– με τόση τσίτα και υπερένταση, όταν βλέπω προχειρότητες και βαρεμάρα, μπήγω και καμιά φωνή. Φυσικά, στο τέλος συμφιλιωνόμαστε και αγαπιόμαστε, κάνοντας νέες συμφωνίες με την ελπίδα πως θα τις τηρήσουμε όλες μας.
Δύο φορές την εβδομάδα κάνω στο σπίτι πιλάτες. Είμαστε μια ομάδα τεσσάρων ατόμων και η ώρα αυτή είναι ευεργετική, όχι μόνο για το σώμα, αλλά και για την ψυχή και το μυαλό. Η δασκάλα μας κι εμείς έχουμε τόση χημεία που η εκτόνωση είναι μαγική: πλάκες, αστεία, ατάκες, πράγματα που μας συμβαίνουν και θέλουμε να τα μοιραστούμε, μεταξύ ασκήσεων (μπορώ να πω σε αρκετά ανεβασμένο επίπεδο), μας χαλαρώνουν και μας αναζωογονούν. Κάτι σαν ομαδική ψυχοθεραπεία είναι αυτό.
20:30-21:30: Μέσα σε μία ώρα τα κορίτσια πρέπει να κάνουν μπάνιο, να φάνε για βραδινό και να ετοιμαστούν για ύπνο. Η ώρα του μπάνιου είναι ευεργετική για όλους μας. Τότε λέμε τα σημαντικότερα: φιλοσοφούμε, προβληματιζόμαστε, συμβουλεύουμε ο ένας τον άλλο, με αφορμή γεγονότα της ημέρας, που παρατηρήσαμε ή ήμασταν μέρος τους, είτε στο σχολείο είτε στο σπίτι είτε στη δουλειά. Συζήτηση υψηλού επιπέδου στο μπάνιο.
Πριν πέσουν στα κρεβάτια τους τα κορίτσια, έχουν φτιάξει τις τσάντες τους και έχουμε βγάλει ρούχα για την επόμενη μέρα, ώστε να χρειαστούμε τον λιγότερο δυνατό χρόνο το πρωί, γιατί δεν είμαστε πρωινοί τύποι.
Απαραίτητο το φιλί για καληνύχτα και πολλές φορές μόνο η μεγάλη εκείνη τη στιγμή μπορεί να μου εκμυστηρευτεί ακόμα ένα δυο πράγματα που πιθανώς να την απασχολούν και να μην είχε τρόπο ή χρόνο να μου τα πει την υπόλοιπη μέρα.
Τις μέρες που πρέπει να παρευρεθώ σε μια σημαντική βραδινή εκδήλωση της δουλειάς, τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει. Τα παιδιά είναι είτε με τον μπαμπά τους είτε με τη γιαγιά τους.
21:30-24:00: Τώρα εγώ πρέπει να συγυρίσω, να φτιάξω τα τάπερ για την επόμενη μέρα –για μένα και τον άντρα μου– (τις καθημερινές έχουμε φαγητό από τη μητέρα μου, να ’ναι καλά), να βάλω και κανένα πλυντήριο ή να μαζέψω απλωμένα ρούχα, να βρεθούμε λίγο με τον άντρα μου (εάν δεν έχει βάρδια), να τσιμπήσω κάτι ελαφρύ και κατά τις 22:30 θα κάτσω στον καναπέ με το λάπτοπ στα γόνατα, για να δω e-mails και άλλα θέματα της δουλειάς, κάνοντας ζάπινγκ και βλέποντας Timeless στη NOVA. Workaholic λέγεται αυτό, το ξέρω. Με μεγάλη δυσκολία κατά τα μεσάνυχτα, σηκώνομαι από τον καναπέ και σέρνοντας τα πόδια και το κορμί μου ολόκληρο (καμία σχέση με τη Σιντερέλα), πέφτω σαν τούβλο στο κρεβάτι.
Τις Παρασκευές κάνουμε πολιτιστική τσάρκα είτε με φίλες είτε με τον άντρα μου και άλλες παρέες: σινεμά ή θέατρο ή καμιά συναυλία.
Τα Σαββατοκύριακα δεν νομίζω ότι ο χρόνος είναι περισσότερος. Απλά η ψυχολογία είναι που αλλάζει και σε κάνει να τα βλέπεις πιο χαλαρά. Πρέπει να ασχοληθείς με το σπίτι, να κάνεις τα ψώνια της εβδομάδας, να διαβάσουμε και να ελέγξουμε πάλι, να αφιερώσουμε κάποιο χρόνο στη δουλειά και φυσικά να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί: βόλτες ή καμιά εκδρομή, συναντήσεις με φίλους και γενικά σχέδια για όλη την οικογένεια και κυρίως για τα παιδιά.
Τα κορίτσια είναι πια σε θέση να διαβάζουν μόνα τους παραμύθια, ιστορίες και λογοτεχνικά βιβλία, έχουμε όμως κρατήσει μια παράδοση: Το βράδυ της Κυριακής, πριν από τον ύπνο, τους διαβάζω σε συνέχειες (συνήθως είναι μεγάλη) μια αστεία ιστορία, είτε του Μικρού Δράκου Καρύδα είτε της Φανταστικής Ντόρι. Χρωματίζω τη φωνή μου υποδυόμενη διαφορετικούς ρόλους και όλοι μαζί καταδιασκεδάζουμε γελώντας με την καρδιά μας.
Αυτό είναι το καθημερινό-εβδομαδιαίο πρόγραμμά μου ως μητέρας και εργαζόμενης τον χειμώνα, όταν τα παιδιά έχουν σχολείο. Το καλοκαίρι, το πρόγραμμα αυτό αλλάζει κυρίως από το απόγευμα και μετά.
Όλες το ξέρουμε πολύ καλά πως δεν υπάρχει συνταγή της τέλειας μαμάς που μπορεί να πετύχει. Δεν θα άλλαζα όμως με τίποτα στον κόσμο τα δυο παιδιά μου για να πάρω τον χρόνο μου πίσω. Τα δυο αυτά μικρά πλάσματα με έχουν αναγκάσει να δω τη ζωή με άλλο μάτι και κυρίως να καταλάβω τι προηγείται και τι έπεται.
