6.45 π.μ. Ντριν ντριν…ωχχχχχχ… “‘Εγινα ηθοποιός για να μην ξυπνάω νωρίς” έλεγα γελώντας προ Μελίνας! Πάνε αυτά! Σηκώνομαι γρήγορα από το κρεβάτι, ξυπνάω την Μελίνα, που θα μου πει “ένα λεπτό μανούλα”, τρέχω στην κουζίνα -περνώντας α δ ι ά φ ο ρ α από το χολ που κοιμάται ο σκύλος- να φτιάξω πρωινό (κορν φλέικς με γάλα ή τηγανίτα με μέλι) ενώ ξαναπάω στην Μελίνα για να σηκωθεί, (με τίποτα όμως!), να ξανατρέξω στην κουζίνα να φτιάξω την τσαντούλα με το δεκατιανό, το μεσημεριανό και το φρούτο, “Μελινάκιιιιι θα αργήσουμε αγάπη μου!!”, ταΐζω τον σκύλο, ξελύνω τους κόμπους από τα σπορτέξ της Μελίνας, ενώ της βουρτσίζω τα μαλλιά καθώς εκείνη τρώει… Φοράω το λουρί στο σκύλο ενώ η Μελίνα δένει τα κορδόνια της, παίρνουμε τις τσάντες και κατεβαίνουμε στον πίσω κήπο. Η Λάβη κάνει τις ανάγκες της…

7.30 πμ Φιλί στην Μελίνα που μπαίνει στο σχολικό!

Κάνω μπάνιο, ντύνομαι, τρώω κάτι γρήγορο για πρωινό, κοιτάω τα email και τα μηνύματα. Άλλες φορές πηγαίνω σε κάποιο σχολείο της Αττικής για να παίξουμε την παράσταση του Μικρού Νότου “Αισώπου Κόμιξ!”, άλλη φορά έχω κάποια ραντεβού εκτός σπιτιού-γραφείου, άλλη φορά έχουμε συνάντηση με την θεατρική ομάδα ή με την καλή φίλη και συνεργάτιδα Λαμπρινή (Σταμάτη) για δημιουργικό σχεδιασμό, άλλοτε δουλεύω από το σπίτι-γραφείο (τηλέφωνα, email, προσφορές, λογιστικά-γκρρρ). Το κινητό αρχίζει να χτυπάει ασταμάτητα κάπου στις 10.30 π.μ.

Σε όλα αυτά μαζί μου σέρνω και το καημένο το κουταβάκι μας, για να μην μένει μόνο του… Μία τσάντα πάντα εξοπλισμένη με το φαγητό της, το μπολ νερού της, τα σακουλάκια για τις ακαθαρσίες, το λουράκι της, ένα παιχνίδι… Πολλές ώρες μέσα στο αυτοκίνητο, που είναι για εμένα το δεύτερο γραφείο μου, βάφομαι, μιλάω στο κινητό, μερικές φορές καταφέρνω να ακούω τρίτο πρόγραμμα… Πολλές ώρες δουλεύω στο γραφείο μου, όπου τυχαίνει να μην σηκωθώ από την καρέκλα από τις 7.30 π..μ έως τις 2 μ.μ. που θα ταΐσω την Λάβη-παρά μόνο για μία γρήγορη βόλτα στον πίσω κήπο… Σούπερ μάρκετ, βιολογική λαϊκή, ψώνια για το σπίτι χωράνε μία φορά την εβδομάδα κάπου εδώ…

4.30 μ.μ. παραλαμβάνουμε -με την Λάβη πάντα- την Μελίνα από το σχολείο της, δεκαπέντε λεπτά απόσταση από το σπίτι, και αρχίζει άλλος μαραθώνιος… Ενώ μου λέει τα νέα της, παράπονα, χαρές κλπ κλπ εγώ οδηγώ σαν τον Νίκι Λάουντα για να φτάσουμε-ανάλογα με την ημέρα- στο Κουνγκ Φου, στο εργαστήρι θεάτρου, στο βιολί, στα αγγλικά… Το κινητό συνεχίζει να χτυπάει, ενώ η Μελίνα μιλάει με ενθουσιασμό και η Λάβη κάτω από το κάθισμα μασουλάει ευχαριστημένη το παιχνίδι της.

Περιμένοντας την Μελίνα, -με την Λάβη- μέσα στο αυτοκίνητο ή σε κάποιο καφέ, να τελειώσει την δραστηριότητά της, με το λάπτοπ πάντα παραμάσχαλα, συνεχίζω τα τηλεφωνήματα, τα email, τις προσφορές, τις συζητήσεις για τον Μικρό Νότο. Κάπου στις 5.30 μ.μ., που αρχίζει και γουργουρίζει η κοιλιά μου, συνειδητοποιώ ότι δεν έχω φάει τίποτα…Τρώω την μπάρα που ‘χω στην τσάντα μου ή ένα τοστάκι όπου βρίσκομαι… Υπομονή…

7 μ.μ. περίπου επιστρέφουμε σπίτι… Η Μελίνα έχει κάνει-τις περισσότερες φορές- τα μαθήματα στο σχολείο… Αν έχουμε κέφι πάμε μία μεγάλη βόλτα την Λάβη τρέχοντας στο λόφο της Φιλοθέης… Πραγματική όαση και για τις 3 μας! Αλλιώς ενώ η Μελίνα παίζει και η Λάβη λιάζεται στη βεράντα, εγώ ετοιμάζω το βραδινό φαγητό… Πίτσα θέλει το κορίτσι μου ΚΑΘΕ βράδυ… Της φτιάχνω λοιπόν χειροποίητη πίτσα με βιολογικά υλικά και πολλή αγάπη! Καθόμαστε στο τραπέζι, εγώ κάτι τσιμπολογάω, γιατί η Μελίνα θέλει την ώρα που τρώει να της διαβάζω ΚΟΜΙΞ…

8 μ.μ. Αρχίζει η προετοιμασία για τον ύπνο, ενώ ταΐζω την Λάβη… Λίγη μελέτη βιολιού καθημερινά (“λίγο βιολάκι την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα”), μπάνιο, πλύσιμο δοντιών, νυχτικό, νάνι αγκαλίτσα και το τραγουδάκι της μαμάς!

9 μ.μ. στην καλύτερη των περιπτώσεων- “κοιμήσου αααγγελούδι μουουουου, παιδί μου νάνι νάάάάνι να μεγαλώσεις γρήγορα σαν το ψηλό πλατάνι…” Ένα τραγούδι που της τραγουδάω από την πρώτη μας βραδιά στο Μαιευτήριο μάς συντροφεύει κάθε βράδυ για να κοιμηθεί! ΤΟ σουξέ! Και λίγο ξύσιμο στην πλατούλα και “καμία ιστορία μαμά” (τρελαίνεται να ακούει ιστορίες από τα παιδικά μου χρόνια…πόσες να θυμηθώ!!!;;;;!!) και μία αγκαλίτσα και οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί ο νους σου για καθυστέρηση!

10 μ.μ. αφού κατεβάζω την Λάβη για γρήγορη βόλτα στον πίσω κήπο, αυτοσχεδιάζω στην κουζίνα ή εγώ ή ο σύντροφός μου, τρώμε, συζητάμε τα νέα της ημέρας, μπίρι μπίρι… Ησυχία… ουφφφφφφ….

11 μ.μ. ξαναπιάνω το λάπτοπ… εκκρεμότητες ημέρας… ή/και αν το σπίτι είναι πολύ χάλια συμμαζεύω τα ασυμμάζευτα… Παράλληλα κάνω μία μίνι προετοιμασία για το επόμενο πρωί (ρούχα Μελίνας, σερβίτσιο έτοιμο πάνω στο τραπέζι κλπ κλπ).

01 π.μ Σέρνομαι στο κρεβάτι μετά από ένα καυτό μπάνιο…

Άπειρες ώρες εργασίας, με πολύ άγχος και ρίσκο, πολλή ένταση… Η οργάνωση παραγωγής και η καλλιτεχνική διεύθυνση του Μικρού Νότου δεν μου επιτρέπουν να κάνω τίποτε άλλο. Ως ηθοποιός του Μικρού Νότου, όμως, νιώθω πάντα χαρούμενη, ευτυχισμένη μπορώ να πω, όταν η παράσταση ξεκινάει και τα παιδιά απλόχερα μας χαρίζουν χαμόγελα, ανησυχίες τους, σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα, αγκαλιές. Ο Μικρός Νότος από την μία έχει απορροφήσει πάρα πολλή από την ενέργεια και τον χρόνο μου, από την άλλη όμως μου έχει γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους και με έχει ξανασυνδέσει με το συναίσθημά μου μέσω των παιδιών.

Ποτέ καμία ημέρα δεν είναι ίδια με την προηγούμενη, ούτε με την επόμενη. Μέσα σε όλα αυτά κάπου μπαίνει και το τρέξιμο, οι φίλοι μου, οι μεταγλωττίσεις, τα βιβλία, ο κινηματογράφος… Μεγάλες αγάπες, που προσπαθώ να χωρέσω σε ένα ασφυκτικό πρόγραμμα.

Σε όλη αυτή την τρελή καθημερινότητα βοηθός συμπαραστάτης- άγγελος η μητέρα μου, που πολλές φορές, όταν χρειαστεί, αναλαμβάνει γενναία δράση.

Μεγαλώνοντας ένα παιδί μόνη μου-πιστεύω το καταλάβατε από τα συμφραζόμενα- δεν είναι μόνον τα πρακτικά που δεν “βγαίνουν”. Αυτό που δεν “βγαίνει” με τίποτα είναι ότι δεν έχω να μοιραστώ τις αγωνίες μου για την Μελίνα αλλά και τις χαρές μου για την Μελίνα. Μεγάλες ή μικρές αποφάσεις που τις παίρνω μόνη μου, γιορτές, γενέθλια, παρελάσεις που δεν έχεις δυο άλλα μάτια να κοιτάξεις… Απόλυτη μοναξιά στο μεγάλωμα της Μελίνας. Εσύ και το παιδί, με όλες τις ευθύνες, τις χαρές, τις λύπες, τις απογοητεύσεις. Και απόλυτη ικανοποίηση όμως που ακόμα κι έτσι αυτό το παιδί ομορφομεγαλώνει, γίνεται ένα υπέροχο πλάσμα με τα θέλω του, τα πείσματά του, τον χαρακτήρα του. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι και η οικογένεια… Η γιαγιά Βάσω, ο θείος Τέτες, η νονά Ρούλα, οι ξαδερφούλες μας Βάσια και Κατερίνα… (Να σημειώσω φυσικά ότι δεν υπάρχει καμία στήριξη από το κράτος για τις μονογονεϊκές οικογένειες. Τι στηρίζει άλλωστε αυτό το κράτος;! )

Αλλά κάθε φορά- και στην μεγαλύτερη πίεση- αυτό που ονειρευόμαστε με την Μελίνα είναι το καλοκαίρι στην Τζια με τα μπάνια και τις ατελείωτες πεζοπορίες μας-φέτος θα εξοντώσουμε και την Λάβη μας!!!, Ή το camping σε κάποια παραλία της Ελλάδας! Να είμαστε καλά, με αισιοδοξία και χαμόγελα, να τα χαιρόμαστε και να μας χαίρονται.