Η Αλεξάνδρα Αυγερινού, Διευθύντρια Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων των Εκδόσεων Διόπτρα, μιλάει για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς δίδυμων κοριτσιών!

Πράξη πρώτη − η μαμά Αλεξάνδρα αναρωτιέται πόσες φορές ακόμα θα ξυπνήσει μέσα στη νύχτα ενώ έχει ήδη ξυπνήσει στις τρεις, στις πέντε και στις έξι από τις γλυκές της δίδυμες κόρες…

Πριν ο κόκορας λαλήσει τρεις φορές, εγώ έχω ξυπνήσει δεκατρείς. Ίσως ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι αισθάνομαι καθώς υπολογίζω ότι ακόμα ξυπνάω τρεις με πέντε φορές κάθε βράδυ (συνεχόμενα έχω να κοιμηθώ περίπου τέσσερα χρόνια), αφού τα κοριτσάκια μας, άλλοτε ταυτόχρονα άλλοτε με τη σειρά, ζητούν γάλα, νερό, αγκαλίτσα, φιλάκια, ακόμα και την επιθυμία να κάνουν κούνια στις τρεις το πρωί. Στις εφτά το μάτι ήδη κοσμεί ένας μαύρος κύκλος και, για να αντεπεξέλθουν το σώμα, ο νους και το πνεύμα, κάνω κάθε πρωί δέκα λεπτά γιόγκα μαζί με τα κορίτσια. Στις 7.30 ξεκινάμε την κούρσα του πρωινού: πλύνε, ντύσε και ετοίμασε τον εαυτό σου και τα παιδιά για το σχολείο. Τρεις γυναίκες στο σπίτι το λες και θαύμα που μας παίρνει μόλις μία ώρα για να μπούμε στο αυτοκίνητο, πότε με χαμόγελα και πότε με γκρίνια (πάντα στερεοφωνική). Τα τραγούδια όμως στον δρόμο προς το σχολείο είναι αξία ανεκτίμητη και φυσικά έχω ξεχάσει την κούραση, το μάτι έχει ανοίξει πλέον για τα καλά και, αφού τις αφήσω στο σχολείο, ξεκινώ την κάθοδο για το χάος της Εθνικής Οδού. Εκεί μπορεί να περάσω είκοσι λεπτά ή και μιάμιση ώρα έχοντας μετατρέψει το αυτοκίνητό μου σε γραφείο. Απαντάω σε emails, στέλνω sms και μιλάω στο τηλέφωνο, ναι, τυχαίνει να τα κάνω όλα αυτά ταυτόχρονα ανάμεσα στα Ι.Χ. και στις νταλίκες του ποταμιού, και απλά προσπαθώ να με μεταφέρω σε αληθινό ποτάμι και όχι στο ποτάμι της Εθνικής. Δεν το συστήνω με τίποτα αυτό που κάνω το πρωί, αλλά ο χρόνος και οι υποχρεώσεις δεν μπορούν να περιμένουν…

Πράξη δεύτερη − η εργαζόμενη μαμά Αλεξάνδρα μεταμφιέζεται σε multitasker, power bank, ακόμα και σε post it.

Οι ενδιάμεσες ώρες της ημέρας ανήκουν στη Διόπτρα. Είμαι τυχερή γιατί εργάζομαι σε έναν κλάδο που αγαπώ πολύ και είναι άκρως δημιουργικός. Ενώ υπάρχει ένταση και πολλή δουλειά, η οποία πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα σε λίγες ώρες, όταν μπαίνω στο γραφείο είμαι γεμάτη ενέργεια και πολλή όρεξη για εργασία. Η μέρα μου έχει απ’ όλα: δημιουργικότητα, ένταση, γνώση, γέλια, γνωριμίες με νέα άτομα… Μπορεί κάποιες φορές να γκρινιάζω γιατί δεν μου φτάνει ο χρόνος, καθώς τα τηλέφωνα δεν σταματούν να χτυπούν, τα emails είναι ατελείωτα,  απαντάς σε ένα και έρχονται ταυτόχρονα άλλα δέκα −κάτι σαν τη Λερναία Ύδρα− σε συνδυασμό με sms, chat, social media και όποια άλλη συσκευή με την οποία είμαι συνδεδεμένη. Ο χρόνος τρέχει και, πριν προλάβω να το αντιληφθώ, λες και εξαντλήθηκε με μια ανάσα, πρέπει και πάλι να φύγω και να επιστρέψω στον σημαντικότερο ρόλο της ζωής μου, αυτόν της μαμάς. Καθώς είμαι τελειομανής, έχω άπειρες τύψεις για το αν είμαι καλή μαμά, ώστε για αρκετούς μήνες παραλάμβανα εγώ τα κορίτσια από το σχολείο. Θέλω να προλαβαίνω τα πάντα, να ισορροπώ τα πάντα. Μέχρι που έφτασε η ώρα που ένα κουτί Lexotanil μού φάνταζε όαση… και είπα να το πάρω αλλιώς. Πλέον φτάνω στο σπίτι μια φυσιολογική ώρα μετά το γραφείο για να παραλάβω τα κορίτσια από το σχολικό… και τα απολαμβάνω…

Πράξη τρίτη − η μαμά Αλεξάνδρα μπαίνει σε πολλαπλούς ρόλους (όχι, ποτέ δεν ήθελε να γίνει ηθοποιός, απλώς της προέκυψε).

Η επιστροφή στο σπίτι κρατάει ακριβώς δεκαπέντε λεπτά, όπου εννοείται πως δεν προλαβαίνω να αποσυμπιεστώ από την ένταση του γραφείου. Ευτυχώς με το που μπαίνω τα χαμόγελα και οι αγκαλιές τα σβήνουν όλα, αρχίζει όμως η μάχη τού «δώσε μου λίγη μαμά» − η ταυτόχρονη διεκδίκηση είναι ένα χαρακτηριστικό των διδύμων. Στη δική μας περίπτωση ωστόσο το λες και «μαμίτιδα». Με το που εμφανίζομαι, σβήνουν οι πάντες από το οπτικό πεδίο και υπάρχει μόνο η μαμά Αλεξάνδρα. Κανείς άλλος. Τα «τιγράκια» επιτίθενται για μισό πόδι, μισό χέρι, μισή αγκαλιά, όλα μοιρασμένα για να είμαι δίκαιη. Είμαι όμως; Πόση μαμά είναι αρκετή; Δύσκολη η μοιρασιά στα δίδυμα… Η επιστροφή στο σπίτι με βάζει αυτόματα στους πολλαπλούς ρόλους − μαμά-ζογκλέρ, μαμά-chef, μαμά-σύζυγος, μαμά-χορογράφος, μαμά-διασκεδαστής και ένα σωρό άλλους που μεταλλάσσονται, κάτι σε θεά Καλι με τα πολλά χέρια. Και εκεί που αναρωτιέσαι πόσο ακόμα, ξεκινάει η μαμά-θηριοδαμάστρια για την υπέροχη και γνώριμη σε όλες τις μαμάδες διαδικασία του ύπνου, όπου τα κορίτσια −μαντέψτε− θέλουν μόνο τη μαμά… Κάποιες φορές με παίρνει ο ύπνος και εμένα στις εννιά, αλλά επειδή οι υποχρεώσεις τρέχουν και καθώς έχω να πω και δυο κουβέντες με τον άνθρωπό μου, σηκώνομαι και είτε τρώμε κάτι μαζί είτε δουλεύουμε έχοντας τα λάπτοπ μας παράλληλα. Έχει τύχει να είμαστε στο ίδιο δωμάτιο και να στέλνουμε emails ο ένας στον άλλο. Τους μήνες όπου το εκδοτικό πλάνο είναι εκρηκτικό κάνω δέκα λεπτά τραμπολίνο για να κρατώ το σώμα μου σε εγρήγορση και δουλεύω μέχρι τις δύο το πρωί (ούτε αυτό το συνιστώ), αλλά ο χρόνος πιέζει.

Τελευταία πράξη − η Αλεξάνδρα νομίζει ότι έχει έρθει το finale.

Όταν πλέον η αυλαία πέσει, έχει έρθει η ώρα να ηρεμήσω και εγώ επιτέλους και να κλείσω τα βλέφαρα. Αν και κουρασμένη, είμαι ευγνώμων για την κάθε στιγμή που έχω περάσει με τα κορίτσια μας ή όπως τις αποκαλεί ο Γιάννης Ξανθούλης, τις μπιμπελίτσες μας, για όλα τα στερεοφωνικά «μαμά, σ’αγαπώ», τα αλλεπάλληλα ταυτόχρονα διπλά φιλιά, τις αγκαλιές που με πνίγουν από αγάπη, και είμαι ευτυχισμένη και ευγνώμων. Ώσπου ο κόκορας να λαλήσει ξανά όσες φορές θέλει μέχρι το ξημέρωμα… και όλα να αρχίσουν πάλι από την αρχή.

Η Αλεξάνδρα Αυγερινού είναι Διευθύντρια Επικοινωνίας & Δημοσίων Σχέσεων των Εκδόσεων Διόπτρα.