Η Μαρία, συντάκτρια μόδας, συγγραφέας, blogger, αλλά και μαμά του Σταύρου (πρώτη δημοτικού) και της Κατερίνας (18 μηνών), μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της.

Θέλω να μιλήσω για τα μικρά «παραθυράκια» που «ανοίγω» μέσα στη μέρα μου, γιατί αυτά με βοηθάνε να στέκομαι ακόμη στα πόδια μου με δύο παιδιά και μοναδική βοήθεια τον μπαμπά, που επίσης δουλεύει.

8:30 π.μ.: Με τον Σταύρο στο σχολείο και την Κατερίνα στο καρότσι (όσο ακόμη κάθεται στο καρότσι, διότι μιλάμε για άσο της απόδρασης, ο μπαμπάς την αποκαλεί «Ο Πεταλούδας»), αφιερώνω το επόμενο μισάωρο (σκάρτο) στο να απλώσω το yoga mat μου και να κάνω τα Five Tibetan Rites μου. Η πιο απλή μορφή άσκησης, με τόσο εκπληκτικά αποτελέσματα. Έτσι το σώμα αντέχει να «βγάλει» τη μέρα.

1:00 μ.μ.: Ενώ η Κατερίνα κοιμάται και ο Σταύρος δεν έχει γυρίσει ακόμη από το σχολείο, κανονίζεται σύντομη συνάντηση, της μίας ώρας περίπου, με κάποιον φίλο ή φίλη. Αυτοί οι άνθρωποι σου γεμίζουν τις μπαταρίες, και μάλιστα πολύ περισσότερο όταν δεν μιλάτε για τα παιδιά – κάποιοι μπορεί να μην έχουν καν παιδιά. Θυμάσαι επίσης πώς ήσουν προτού έρθουν αυτά τα πλάσματα στη ζωή σου και, οκέι, ολοκληρώθηκες τώρα, μαζί σου, αλλά κουλ. Προς το παρόν, ας μιλήσουμε για τον γκόμενο που δεν «κάθεται» της αλληνής ή για 80s μουσικές.

4:15 μ.μ.: Ενώ ο Σταύρος κάνει κάποιου είδους προπόνηση ή μάθημα και εγώ, εκτελώντας μεταφορές, κάνω την ίδια στιγμή αναγκαστικό διάλειμμα με έναν πολύ χρειαζούμενο καφέ, τον απολαμβάνω. Και τον καφέ και τον Σταύρο. Δεν είναι ώρα το μυαλό να ταξιδέψει σε αυτά που έχουν γίνει ή που δεν πρόλαβες να γίνουν ή σε αυτά που θα γίνουν και – ω Θεέ μου, πότε; – αλλά σε αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Ζεις τη χαρά μαζί του και σβήνεις το σφίξιμο του άγχους στο στόμα με ένα χαμόγελο που εντέλει βγαίνει αβίαστα.

3:00 π.μ.: Όταν ο μπαμπάς γυρνά από τη δουλειά, χάνω ύπνο περνώντας την επόμενη ώρα (ίσως και κάτι παραπάνω) μαζί του. Καμιά φορά γκρινιάζω γι’ αυτό, αλλά κατά βάθος μου αρέσει τόσο ο έρωτάς μας κι αυτά τα κρυφά ραντεβού, που προσπαθείς να μην ξυπνήσεις τα παιδιά από τα γέλια και τις μουσικές. Είναι αναζωογονητικό όλο αυτό περίπου όσο και ο ύπνος, πιστεύω.

Όλες τις υπόλοιπες ώρες, ζω τη σχιζοφρένεια – ο ένας θέλει διάβασμα, η άλλη θέλει άλλαγμα. Κρατάς την μπέμπα αγκαλιά σκανάροντας παράλληλα το πάτωμα για ξεχασμένους μαρκαδόρους του Σταύρου ή τρέχεις πίσω από την μπέμπα που τρέχει να φτάσει το ξεχασμένο πλέιμομπιλ του Σταύρου πριν από σένα, ξεκαρδισμένη στα γέλια (το καθαρματάκι). Κάνεις ότι δεν βλέπεις την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το σπίτι, γιατί έχεις να παραδώσεις κείμενο. Καμιά φορά, αρχίζεις να γράφεις μετά τις 11 το βράδυ, όταν κι οι δύο πλέον ροχαλίζουν εξοντωμένοι και πανευτυχείς, γιατί όλες τις προηγούμενες ώρες της μέρας δεν έχεις προκάμει να δουλέψεις – αποτέλεσμα: τελειώνεις γύρω στις 2, το νωρίτερο. Η Κατερίνα ουρλιάζει την ώρα που διαβάζεις τον Σταύρο, γιατί δεν της δίνεις σημασία. Ο Σταύρος γκρινιάζει την ώρα που πλένεις / αλλάζεις / ταΐζεις / κοιμίζεις την Κατερίνα, γιατί δεν του δίνεις σημασία. Και οι δύο γκρινιάζουν / ουρλιάζουν την ώρα που μαζεύεις τα απλωμένα ρούχα / πλένεις τα πιάτα / συγυρίζεις, γιατί δεν τους δίνεις σημασία. Πλυσίματα και ταΐσματα γίνονται πλέον μηχανικά και – μάντεψε – η μηχανή είσαι εσύ. Αλλά με έναν μαγικό τρόπο, στο τέλος της ημέρας, όλα έχουν γίνει όπως και όταν πρέπει. Κι έχει περισσέψει και ώρα για γέλια και γαργαλητά. Αυτό, τελικά, μόνο στο ρολόι των μαμάδων συμβαίνει.

H Μαρία διατηρεί το Madame Maman ένα μπλογκ αφιερωμένο στη μαμά-fashionista, το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ