Η Δανάη Πουλίδη-Λέκτορας Χημικός Μηχανικός στο Queen’s University of Belfast μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της!
Εδώ και πολύ καιρό είχα υποσχεθεί στο Τaλκ ένα «24 ώρες μαμά» κείμενο για τη ζωή μας στο Μπέλφαστ. Τότε ήμουν σε άδεια μητρότητας, αλλά περιέργως έπρεπε να γυρίσω πίσω στη δουλειά για να βρω τελικά χρόνο για να το γράψω!
Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, τώρα, που… «χρόνος υπάρχει». Είμαι η Δανάη και είμαι η μαμά δυο κοριτσιών, της Jennifer και της Lucy, ηλικίας (σχεδόν) 7 ετών και 14 μηνών αντίστοιχα. Την οικογένειά μας συμπληρώνουν ο μπαμπάς Alan, ένα ινδικό χοιρίδιο, o Bumblebee και ένα πόνι (!) η Daisy. Μένουμε στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας, όπου δουλεύουμε στο Queen’s University of Belfast, εγώ ως λέκτορας στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών και ο Alan στο Τμήμα Έρευνας και Ανάπτυξης. Έχουμε και οι δυο πλήρες ωράριο και, καθώς δεν έχουμε συγγενείς κοντά μας, η φροντίδα των κοριτσιών και των κατοικίδιων (μικρών και μεγάλων) πέφτει όλη πάνω μας.
Για να δούμε λοιπόν… Η μέρα μου ξεκινάει συνήθως γύρω στις 5.15 (αν είμαι τυχερή) όπου το μικρό, ζωντανό μου ξυπνητηράκι, ναι ναι Lucy το λένε, ξυπνάει με τεράστια πείνα και με πελώρια λαχτάρα για παιχνίδι. Μεταξύ μας, εγώ κάνω την πάπια, τον Κινέζο και τον Αλέκο μέχρι που συνήθως και η μικρή αποφασίζει ότι δεν έχει ξημερώσει ακόμα κι έτσι παίρνουμε έναν μικρούλη υπνάκο ακόμα στον καναπέ μέχρι τις 7, όποτε και σηκωνόμαστε οριστικά για να ξεκινήσουμε τη μέρα μας.
Ακολουθεί ντύσιμο, πλύσιμο και χτένισμα (δικό μου προαιρετικό και μόνο αν προλάβουμε). Κατά τις 7.45 ξυπνάμε τους άλλους δυο, μπαμπά και Jenny, που ευτυχώς δεν χρειάζονται βοήθεια για να ντυθούν και κατεβαίνουμε στην κουζίνα για να ετοιμάσουμε πρωινό (η Lucy κι εγώ πάντα). Επικρατεί συνήθως μια ηρεμία για κάνα εικοσάλεπτο, μέχρι να αρχίσει ο επόμενος αγώνας δρόμου για την πόρτα, αγώνας μετ’ εμποδίων μάλλον, μιας και περιλαμβάνει παπούτσια, τσάντες, μπουφάν, κολατσιό, μέχρι τελικά να φύγουμε κατά τις 8.45. Συνήθως ο Alan πάει την Jenny στο σχολείο, ευτυχώς μόνο 3 τετράγωνα από το σπίτι, ενώ εγώ αφήνω πρώτα τη Lucy στον παιδικό σταθμό του πανεπιστήμιου και μετά πάω στο γραφείο.
Η μέρα μου αποκτά έναν πιο ήρεμο ρυθμό στις 9.30, όταν κλείνω πίσω μου την πόρτα του γραφείου και φτιάχνω το πρώτο τσάι της ημέρας (είπαμε, ζούμε στην Μ. Βρετανία). Έπειτα, έχω να προσέξω τα άλλα μου παιδιά, τους φοιτητές μου, προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς, απ’ όλα έχει ο μπαξές. Η μέρα μου συνήθως κυλάει με διάφορα meetings με τους προαναφερθέντες φοιτητές ή με συνάδελφους, με προετοιμασία μαθημάτων, με μαθήματα, με προετοιμασία άρθρων προς δημοσίευση και προτάσεων για ερευνητικά προγράμματα. Ενίοτε, προλαβαίνουμε να πάμε για φαγητό είτε με τον Alan, είτε με συνάδελφους (η ζωή είναι ωραία).
Γύρω στις 17.00, συνήθως φεύγω και πάω να… μαζέψω τα κορίτσια. Η Jenny, που είναι στην τρίτη δημοτικού, πηγαίνει μετά το σχολείο στο after school club του πανεπιστημίου, που είναι δίπλα στον παιδικό σταθμό της Lucy. Είμαστε τυχεροί, γιατί το πανεπιστήμιο προσφέρει (με το αζημίωτο φυσικά) και τις δυο υπηρεσίες στους υπαλλήλους και τους φοιτητές, πράγμα που διευκολύνει την ζωή μας . Τα κορίτσια, αν και δεν είναι στο ίδιο κτήριο, είναι στον ίδιο δρόμο και κάποιες φορές μέσα στην ημέρα η Jenny μπορεί να πάει να δει τη μικρή της αδελφή.
Γύρω στις 17.30 είμαστε πλέον στο σπίτι, ξεκινάει η διαδικασία «έλεγχος μαθημάτων» και ακολουθεί βραδινό, λίγο παιχνίδι, μπάνιο και ύπνος. Η Lucy πάει για ύπνο στις 7.30, ενώ η «μεγάλη» Jenny κάθεται μέχρι τις 21.00. Αυτό μας δίνει την ευκαιρία να έχουμε λίγη ώρα μόνο δική της, γιατί, παρόλο που λατρεύει τη μικρή της αδελφή, καμιά φορά θέλει κι αυτή αποκλειστικότητα.
Το μαγείρεμα το έχουμε αναλάβει από κοινού με τον Alan και ενώ προσπαθούμε κάποιες φορές μέσα στην εβδομάδα να φάμε όλοι μαζί, συνήθως τρώμε σε τρεις δόσεις! Μια σχετική ηρεμία επικρατεί στο σπίτι από τις 21.30 και μετά, οπότε και κάθομαι να κάνω λίγη ακόμα δουλειά, ό,τι δεν πρόλαβα μέσα στη μέρα. Η αυλαία πέφτει γύρω στα μεσάνυχτα, αν και συνήθως ακόμα έχουμε κάποιες… διακοπές μέσα στη νύχτα.
Τα Σαββατοκύριακα κυλούν σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Το Σάββατο το πρωί οι δυο δεσποινίδες έχουν κολυμβητήριο, ενώ το Σάββατο το απόγευμα τις πιο πολλές φορές θα βρεθούμε με φίλους, αν δεν υπάρχει κάποιο πάρτι γενεθλίων. Το Σάββατο το βράδυ είναι η μέρα της ταινίας, την οποία η Jenny κι εγώ (καμιά φορά και ο Alan) περιμένουμε με ανυπομονησία. Οι Κυριακές μας είναι αφιερωμένες στην Daisy, το πόνι μας (όπως και κάποια απογεύματα μέσα στην εβδομάδα, όταν είτε μόνη μου, είτε με την Jenny, θα πεταχτούμε μέχρι τον ιππικό όμιλο, για ένα γρήγορο… σταβλο-καθάρισμα). Η Jenny λατρεύει την ιππασία (σαν… γνήσιο Ιρλανδάκι που… δεν είναι!) και φυσικά την Daisy κι έτσι τις Κυριακές τις περνάμε με μάθημα, βόλτα, καθάρισμα και χτένισμα, κάποια show και πάντα, μα πάντα, με καλή παρέα. Η Lucy, που έρχεται μαζί μας από τότε που ήταν 3 ημερών, φαίνεται να θέλει να ακολουθήσει τα χνάρια της μεγάλης και παρακολουθεί με ενθουσιασμό το μάθημα, καμιά φορά μάλιστα φωνάζοντας οδηγίες στη γλώσσα της, καθώς περιμένει να έρθει η σειρά της για μια μικρή βολτίτσα με την Daisy, αγκαλιά με την αδελφή της.
Τα καλοκαίρια που είναι καλύτερος ο καιρός, προσπαθούμε να κάνουμε και εκδρομές. Η Β. Ιρλανδία έχει υπέροχα μέρη για μικρούς και μεγάλους, με πρώτο πρώτο, το φανταστικό Giant’s Causeway. Η Jenny ψάχνει ακόμα να βρει πού κρύβονται οι γίγαντες και είμαι σίγουρη ότι δεν θα αργήσει να τους βρει. Για τους φαν της σειράς, υπάρχουν τα Game of Thrones tours, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι το Winterfell είναι στην Β. Ιρλανδία. Μάλιστα, πολλοί από τους φοιτητές μου στο πανεπιστήμιο έχουν πάρει μέρος στα γυρίσματα της σειράς ως κομπάρσοι! Για τους πιο μικρούς της οικογένειας, το Μπέλφαστ είναι γεμάτο πάρκα και παιδικές χάρες, ενώ για τις βροχερές μέρες (που, ας το παραδεχτούμε, είναι αρκετές) υπάρχει το υπέροχο διαδραστικό Μουσείο Επιστημών W5 (who, what, where, when, why) στο οποίο μικροί και μεγάλοι περνούν ατέλειωτες ώρες εξερεύνησης.
Όπως διαβάζετε, η ζωή μας στο Μπέλφαστ κυλάει με τους ίδιους ρυθμούς όπως κάθε άλλης τετραμελούς οικογένειας, με εξαίρεση, μάλλον, το πόνι. Υπάρχουν πράγματα που μας λείπουν από την Ελλάδα, κυρίως η οικογένεια και οι φίλοι μας και πάντα περιμένουμε με ανυπομονησία τις διακοπές για να έρθουμε να τους δούμε. Πιστεύω ότι και εγώ αλλά και τα κορίτσια θα ζούμε πάντα με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο στην Ελλάδα, αλλά τελικά μετά από 17 χρόνια στην Μ. Βρετανία και σχεδόν 4 στην Β. Ιρλανδία, έχω καταλάβει ότι το σπίτι σου είναι εκεί που το φτιάχνεις. Και το Μπέλφαστ μάς έχει δώσει την ευκαιρία να φτιάξουμε ένα ωραίο σπίτι και μια ευτυχισμένη οικογένεια!
